MƏNİ BU QƏLƏMDƏN QORU, İLAHİ
Küfr mənlik deyil... Əstəğfürüllah!
Sənə can atıram, sənə, ilahi!
Şeytan bardaş qurub kürəyimizdə,
Aman vermir gələk dinə, ilahi!
Burdan daşlayırsan, o yandan çıxır,
Ordan təpinirsən, burda hazırdı.
Dünən gözlərimlə gördüm, masamda
Əyləşib yerimə şeir yazırdı.
İşə yüyürürsən – iş yerindədi,
Dükana girirsən – vitrindən baxır.
Meyxanadan qovub rədd eləyirsən,
Məscidin önündə qarşına çıxır.
Gah əziz dost kimi girir qollara,
Gah qarşı səngərdə top dalındadı.
Gah dilənçimisal çıxır yollara,
Gah milyonermisal qul halındadı.
Bir əli göydələn saraylar tikir,
Bir əli ehmalca qazır altını.
Söyürəm, əlimdən özgə nə gəlir,
Hərçi-pətərinin yeddi qatını.
Elə qucaqlayıb yer kürəsini,
Bir küncü-bucağı çıxmır yadından.
Şərqdə müharibə alovlandırır,
Qərbdə dil-dil ötür "barış” adından.
Yerdə sahibidi küll-ixtiyarın,
Mahuyət-ül iblis, surət-ül cindi.
Şahlar ən sevimli oyuncaqları,
Rəiyyət əlində plastilindi.
Yoxmu bu gedişin dönüşü, yoxmu,
Yoxmu bu gərdişin sonu, ilahi?!
Bu şeirdə şeytan barmağı varsa,
Məni bu qələmdən qoru, ilahi!
Elçin
Şair dostum Elçin İskəndərzadənin 50 illik yubileyinə
Bir il öncə keçdim o körpüdən mən,
Gəlib sənə çatdı sıra, bax, Elçin.
Əlli yol talandıq Ələsgərmisal,
Əlli yerdən aldıq yara, bax, Elçin.
Yol yola calandı, yol yolu qırdı,
Sol sağı əylədi, sağ solu qırdı.
Yüz min qol yığışıb bir qolu qırdı,
Qolu qırıqlarıq hara bax, Elçin.
Ah, o kaman ki var, sızlar yalınca,
Çalmasaq yeyiymiş onu çalınca...
Göyçədən sürülən sazın dalınca
Şuşadan sürülən tara bax, Elçin.
Nolsun ömür sürdük – bu ömürdümü?
Qara qatıqdımı, ağ kömürdümü?!
Yurdu yağmalanan bə görmürdümü,
Haqq necə çəkilir dara, bax, Elçin.
Dilimin altda buz, üstə köz qalıb,
Yenə "tabla” qalıb, yenə "döz” qalıb.
Ruhumun taxtında üçcə söz qalıb –
Qarabağ, Qarabağ, Qarabağ, Elçin!
Hardasan
Məni doğmalar təkləyib,
Ən yaxın yadım, hardasan?
Qırılıb düşüb yanıma
Qolum-qanadım, hardasan?
Sevincinə sallanır "ah”,
Kədərə bax – Allah, Allah!
Ya İbrahim-Xəlilüllah,
Sınır inadım, hardasan?
Lənət qarana, ağına,
Lənət dostuna, yağına...
Axır gəldim ayağına
Dadi-bidadım, hardasan?!
Gəl, könlünə bir söz deyim
Mənim yüküm ağırdı, dost,
Mənnən yola varamazsan.
Mənim göyüm sağırdı, dost,
Sən altında duramazsan.
Mən həm yoxam, mən həm varam,
Qarda odam, odda qaram.
Quluna aciz hünkaram,
Niyə, nədən – soramazsan.
Nədir əyrində düz – deyim,
Nədir birində yüz – deyim.
Gəl, könlünə bir söz deyim:
Bir də məni aramazsan!
Deyir
Dostum Qorxmaz Tofiqoğluna
Qorxmazı deyirəm – Tofiqoğlunu,
Oturub saz deyir, durub saz deyir.
Özü bir qoşmadı – belə baxanda,
Kağız yazıl deyir, qələm yaz deyir.
Dili yüyrək olar, kamalı dərin,
Ozan ocağından qopan ərlərin...
Ruhu laylalanır Dədə Şəmşirin,
Kəlbəcər qoxuyur bu avaz,- deyir.
Səsində ballanır Tikmədaş, Bursa,
Xəyalı yol alır Kərkükə, Qarsa...
Sevgidən söz düşür – dönür Abbasa,
Sorsan gözəl kimdi – Səlminaz deyir.
Əməlində haqdı, fikrində qəti,
Bir kimsə yolundan döndərər çətin.
Görkündən halıdı şeirin-sənətin,
Mətləbi həm usta, həm taraz deyir.
Söz üzə deyilər biz tərəflərdə,-
Simin sim yeri var, pərdənin pərdə.
Halalca haqqıdı bu təriflər də,
İbrahim İlyaslı hələ az deyir.
BİR HAVANIN 3 QOŞMASI
Ömrüm
Nalədəndir ney kimi avazeyi-eşqim bülənd,
Nalə tərkin qılmaz eşqim doğransam da bəndi-bənd.
I
Dünən bir tənəli söz dedin mənə,-
Nə şirin səsləndi, yenə de, ömrüm!
Nə xoşuymuş SƏNin acını çəkmək,
Ən acı sözünü mənə de, ömrüm.
Ərkini görk elə - nə sədd, nə sərhəd,
Unut nə olandı insaf, mərhəmət...
Mahnıda deyir e... kəs, doğra bənd-bənd,
Canım ney deyil də, bə nədi, ömrüm?
Mən yaxşı bilirəm nədi bu yollar,
Yol içində otlar, yol üstə kollar...
Mənə bu zülümü çox görmə, nolar?-
İndi son ümidim SƏNədi, ömrüm!
II
Gecən xeyrə qalsın, yuxun bal olsun,
Xeyirnən açılsın sabahın, ömrüm.
Ömründə bu türlü gecə olmayıb,
Billah, nə dərvişin, nə şahın, ömrüm.
Sön dedin, göylərin çırağı söndü,
İtirdim qibləmi - bu hansı yöndü?
Ağzımdan çıxınca bülbülə döndü,-
Hanı bərabəri bu ahın, ömrüm?!
Olmazlar vardı ha... nəhayət, oldu,
Eşqin sirr üzünə səyahət... oldu!
Yanında gündüzlər xəcalət oldu,
Gecəsinə şükür Allahın, ömrüm!
III
Gözündən irağa qoyma, təngidim,-
Mənə hava göndər bir udum, ömrüm.
Sinədən sıyrılmış ürək kimidi,-
Gör necə çırpınır vücudum, ömrüm!
Gəl ya dəli elə, ya qandır məni,
Ya gizlət ovcunda, ya yandır məni.
Hər gün bir yalana inandır məni,-
Səndən üzülməsin umudum, ömrüm.
Həqiqət deyilən yalanım sən ol,
Mənə məhşərəcən qalanım sən ol.
Olanın mən olum, olanım sən ol,-
Hər şeyi, hamını unudum, ömrüm!
Sənə heyran
Səfərə çıxırsan – uğurlar olsun,
Özündən muğayat ol, sənə heyran.
Qoy öpsün mübarək qədəmlərini
Bəxtəvər-bəxtəvər yol, sənə heyran.
Sayənə sərilən yerlər sayıldı,
Ətrini duyunca güllər bayıldı...
Göylər başın üstə hayıl-mayıldı,
Sağ sənə heyrandı, sol sənə heyran.
Həsrət gözlərini oyub, gözləyir,
Qurbanlıq qəlbini soyub, gözləyir.
Qanını qaşığa qoyub gözləyir,
İbrahim dediyin qul, sənə heyran.
Gəl
Nerələrdə qaldın, gözümün nuru,
Bir anlıq həsrətin bir il oldu, gəl.
Sırsıra bağladı ocağım-odam,
Sənsiz Sumqayıtım Sibir oldu, gəl.
Gözəllər xasından sevib-seçdiyim,
Keç desə yolunda candan keçdiyim.
Oturub-durduğum, yeyib-içdiyim.
Yatıb-oyandığım səbir oldu, gəl.
Allahdan aşağı nə var unutdum,
Tutiya ətrinlə könlüm ovutdum.
Hər kəlmə başında adını tutdum,
Hər kəlmə canıma cəbir oldu, gəl.
İstəyir
Bilirsənmi, səni, ömrüm,
Ürəyim necə istəyir...
Elə SƏN deyib döyünür,
Hər gün, hər gecə istəyir.
Kürləşib uşaq sayağı,
Dinc durmur əli, ayağı.
Bu qədər qoruq-qaytağı
Almır da vecə, istəyir.
Nə işarət, nə söz qanır,
Nə "səbr elə”, nə "döz” qanır.
Alov tanıyır, köz qanır,-
Tezcə, lap tezcə istəyir!
Dərdiş
Gülnara məktub
Neçə gündü gecəm-gündüzüm yoxdu,-
Səni düşünürəm, hey səni, dərdiş.
Haranın rüzgarı əsib üstünə,
Sən ey sünbül-dərdiş, səməni-dərdiş?!
Nədi pünhan-pünhan verdiyin selə,-
Çəkimmi sorğuya, tutummu dilə?
Kim qıyıb, qəlbinə toxunub belə,-
Kim pozur bu göyçək çəməni, dərdiş?
Könlünə yürüdü bu sevda hardan? -
Qorxma – hər müşkülün çarası var da.
Nolar, əlac elə, bu intizardan
Qurtar həm özünü, həm məni, dərdiş?!
