Hərdən özümü zəncirlərə sarılmış Prometey kimi hiss edirəm.Hər gün eyni qorxu, hər gün eyni əzablar...amma daxilimdə o zəncirləri qıracaq gücü tapa bilirəm. Və mən azadam, mənim ruhum azaddır.İnsanlığın nə olduğunu çoxdan unudmuş insanların içində bu azadlığın nə faydası?..Məhz elə buna görə də, Daniel Defonun Robinzonu kimi kimsəsiz bir adaya üz tutmaq istəyirəm.Elə bir dünya istəyirəm ki, orada nə müharibələr, nə milli, dini, irqi ayrı-seçkinliklər,nə erkən nikahlar, nə də bütün bunların səbəbkarı olan insanlar olsun.
Sonra bütün bunların mümkün olmayacağını fikirləşib bu istəyimdən əl çəkirəm.Bəlkə, mən də Dante kimi əbədiyyətə qovuşub öz Beatriçamı və xəyallarımda qurduğum utopik cəmiyyəti orada axtarım?..və yaxud da Quliver kimi əfsanəvi ölkələrə səyahətə çıxım.Bəlkə də, elə həmin utopik cəmiyyəti bu əfsanəvi ölkələrin birində tapacam. Yox, bu qorxaqlıqdır! Əgər mən insanlardan qaçıramsa, deməli mən qorxaqam! Ona görə də, bu mübarizə üsullarından vaz keçməliyəm. Niyə də, Don Kixot kimi öz mübarizəmə başlamayım?..Amma mən bu mübarizədə Sanço kimi silahdaşdan məhrumam və ölmüş insanlığın qalıqları tərəfindən gülüş hədəfi olacağımı indidən yəqin etmişəm. Mən zəif insanam?..Yox, əsla belə deyil. Məndə o iradə, o güc var! Hələ cənazəsi yerdən qaldırılmamış insanlığı yenidən diriltmək üçün sadaladığım bu vasitələr kömək etməyəcək. Deməli, birinci özümdən başlamalıyam, özüm ideal insan olmalıyam!..
Cəmiyyət bir okeandırsa, mən də onun bir zərrəsiyəm. Zərrələr isə birləşib okeanı əmələ gətirir. İnsanlıq savaşında ətrafıma nə qədər çox zərrə toplaya bilsəm, bir o qədər xəyal etdiyim utopik cəmiyyətə, puldan və müharibədən uzaq insanlara yaxınlaşa bilərəm... -Qalx, Həmid, yenə də nə sayıqlayırsan? -Deyəsən, yenə də yuxumu qarışdırmışam.

Həmid Fərhadoğlu