Dünyanın müxtəlif ölkələrində bir – çox batil inanclar vardır. Heç bir məntiqlə əlaqəsi olmayan kökü xalqa dayanan bu inanclar, əsrlər keçsə də,ağıl, şüur daha da inkişaf etsə də, yaşadılmaqdadır. Qələmə aldığım bu hekayə bir çox ucqar kəndlərimizdə hələ də yaşadılan bir inanca əsaslanıb.
 Mənəş kəndində Poladın axırıncı  gecəsi idi.  Sabah yay tətili başa çatırdı. Həyəcandan güclə yuxuya keçmiş gözlərini  danq-dunq səsləri altında açdı.  Səs həyətdən gəlirdi. Xırdaca ayaqlarını uzadıb çarpayıdan döşəmənin üstünə yumurlandı. Nənəsinin çarpayısı onun xırdaca ayaqlarına olduqca hündür gəlirdi. Qorxa- qorxa evin qapısını araladı. Göyçək xala, Natiq əmi, Cəfər, Sadiq, Süleyman, bir sözlə bütün qonşular bir yerə yığılmışdı.  Babasının əlində böyük dəmir parçası var idi. O, əlindəki dəmir parçasını var gücü ilə həyətdəki  turbaya vururdu. Natiq əmi də iki dəmir parçasını əlində bir-birinə vurur, həyəcanla "daha möhkəm, daha möhkəm ”  deyə qışqırırdı.   Başını sağa fırlatdı. Xalası  Zeynəb iri çömçə ilə nənəsinin halva çaldığı yastı teşti danqıldadırdı. Gülgəz nənə vannada su gətirdi. Dabanı deşilmiş corablarını soyunub vannanın içərisindəki suya ayaq barmaqlarını astaca toxundurdu. Suyun içində ayaqlarını yaxşıca yerləşdirdikdən sonra əllərini göyə qaldırdı.  " La Hövla və La Qüvvətən İlla Billah , Əl-Əliyyül Əzim” sözlərini üç dəfə təkrarlayıb sağa-sola üfürdü. Danq – dunq səsləri getdikcə çoxalırdı. Evin kənarı setka ilə hasarlandığından  küçə aydın görünürdü. Qonşuluqda yaşayan, hamının Vanya deyə çağırdığı Veysəl  altı qırıq vedrəni yoğun çubuqla  vura-vura  küçə yuxarı, küçə aşağı qaçırdı. Nədənsə bütün kənd bu gecə əllərinə keçən dəmir-dümürü, daş-kəsəyi bir- birinə çırpırdı. Həyəcandan Poladın ürəyi guppultu ilə döyünürdü. Yumuru gözlərini elə  açmışdıki qapının arasında sanki bir cüt işıq yanırdı. Döyəcləyən adamların hamısı göyə baxırdı. Daş-dəmirin səsi insanların səsinə qarışmışdı. "Aha,  çəkilir, bir az daha, bir az daha!”
 Günəş işığını sındıran yerin kölgəsi gecənin qaranlığında ayı boğmuşdu. Bir –neçə saat gedən ciddi mübarizədən sonra yavaş – yavaş yerin kölgəsi altından xilas olan ayın üzünə gün işığı düşməyə başladı. Dolun Ay gülümsəyərək  üzünə düşən işıqları  yerin sinəsinə yaydı. Getdikcə ay aydın görünməyə başladı. Eləki , ayın üzü tamam açıldı. Hamı bir ağızdan "Urra-Urra!, Əjdaha qorxub qaçdı”, " Əjdahanı qorxuda bildik”, "Yer üzünü bəladan qurtardıq” deyə sevinc qışqırıqları ilə özlərinin sandıqları qələbəni qeyd etməyə başladılar. Balaca Polad hələ də qorxu və çaşqınlıq içərisində hürkmüş baxışları ilə göyün üzündə əjdahanı axtarırdı.

Xəbərdən istifadə edərkən istinad etmək vacibdir.