Ölümün amansızlığı, heç kəsə fərq qoymadı, insanı həyatdan, doğma və yaxın adamlardan bir anın içində ayırması haqqında çox eşidib, çox oxumuşuq.Elə insan var ki, uzun ömür yaşasa da, heç kəsin yadında qalmır, torpağın üzü soyumamış yaddan çıxır.

 

Elə insan var ki, qısa ömürdə çox işlər görür, yaddaşlarda əbədi həkk olunur. Ölümündən sonra da adı və əməlləri ehtiramla yad olunur.

 

Deyirlər, bəzən insan anadan olanda taleyi onun alnına yazılır.Bəzən bu deyim düz olur. Bizim sevimli şagirdimiz Axundov Əbdülməcid Nadirşah oğlunun da taleyini də elə bil öz əli ilə özü yazıb. Evdə, məktəbdə, ümumiyyətlə, hər yerdə qısaca "Məcid" deyə müraciət edirdikona. Məcidin acı həyat hekayəsi belə başlayır.

 

O, 1993-cü il 15 oktyabrda Sumqayıt şəhərində sadə bir ailədə anadan olmuşdu. Atası elktrik mühəndisi, anası Ceyran xanım isə Sumqayıt Mədəniyyət və Turizm İdarəsində məsləhətçi işləyirdi. Böyük qardaşı Elçin bankda çalışırdı. Hər iki qardaş Sumqayıt şəhər 16 nömrəli tam orta məktəbdə təhsil almışdılar. Məcidin ibtidai sinif müəlliməsi Nuricət Zülfüqrovanın hələ də göz yaşları qurumayıb. Müəllimə Məciddən söz düşəndə hönkürtü ilə ağlaya-ağlaya deyir: "O körpəlikdən qeyri adi xarakterə , zəngin təfəkkürə malik uşaq idi. Bayrağımızı çox sevirdi. Həmişə partasının üstündə kiçik bayraq olardı Əbdülməcidin. İmkan verməzdi kimsə ona toxunsun.Vətən, doğma yurdumuz haqqında çoxlu şeirlər bilirdi. Hətta IV sinifdə hazırladığımız tədbirdə xalq şairi Səməd Vurğunun "Vaqif” dramındakı Vaqif rolunu milli geyimdə çox gözəl oynamışdı" .

 

Doğrudan da, yuxarı siniflərdə oxuyanda da Məcid digər sinif yoldaşlarından fərqli xarakterə malik idi. Hiperaktiv uşaq və sinifdə həmişə lider olub.Yaxşı mənada demək olar heç kəsin xətrinə dəyməzdi. İstəyirdi ətrafındakı adamlar həmişə mehriban olsunlar. Sinifdə, məktəbdə olan cuzi bir problemi tez bir zamanda həll etməyə çalışardı. Çox zəngin bir dünya görüşünə malik uşaq olmaqla, hamımızın sevimlisi idi.Valideynləri çox məsuliyyətli idilər. Aanası demək olar ki, bizimlə bərabər işləyirdi. Məcid dərslərinə həmişə hazır gələrdi. Tarix fənnini çox sevərdi. Hələ orta məktəbdə oxuyanda onun tarix müəllimi Babalı müəllim həmişə fəxrlə danışardı ki, Məcid çox vətənpərvər uşaqdı.Vətən məhəbbəti,vətənpərvərlik mövzusunda söhbət düşəndə Məcid həmişə köksünü ötürərdi və uca səslə deyərdi: "Müəllim, mən də Vətənim Azərbaycanın vüqarı, şərəfi naminə canımdan, qanımdan da keçməyə hazıram! Mənim ürəyim vətənə sonsuz məhəbbətlə doludur. Baxarsınız, mən də şəhid olacam.Vətən müqəddəsdir, Vətən əzizdir. Bir də ki, Şəhidlər ölmürlər, onlar xalqımızın vüqarıdır, qürurudur!"

 

Anası Ceyran xanımın dediklərinə görə, bu ifadələri həmişə evdə də işlədirmiş.

 

Axır ki, illər gəlib keçdi. Məcid orta məktəbi bitirdi. Azərbaycan Texniki Universitetinin energetika fakultəsinə qəbul olundu. 221a qrupunda təhsil alırdı. Tələbə yoldaşları arasında da çox səmimi idi, hamı xətrini istəyirdi. Məcid burda da, çox darıxırdı, ürəyi

 

Vətən eşqi ilə döyünürdü. Qarşısına məqsəd qoymuşdu ki, universiterti bitirən kimi hərbi xidmətdə olsun. Hətta, 2012-ci il tarixində ,15 noybr saat 17:56 radələrində sinif yoldaşı Beyrəyə bir şəkil göndərib: "Öz xəyalında hərbi xidmətdə olarkən , birdən döyüş başlanır , xain ermənilər hücuma keçir. Məcid də silaha sarılaraq mərdliklə döyüşür. Birdən sinəsindən və kürəyindən yaralanır. Sinəsindən qan tökülür. Belə bir şəkil hazırlayaraq altından yazır : " Bu mənim gələcək taleyimdi və öz əl işimdir". Adam o şəkilə baxanda dəhşətə gəlir. Dörd il bundan qabaq xəyalında canlandırdığı bu hadisə 2 aprel 2016-cı ildə başına gəldi. Nəhayət, universiteti müvəffəqiyyətlə bitirib, 2015-ci il iyul ayının 20-si hərbi xidmətə yola düşdü. Tərtər rayonunda 703 nömrəli hərbi hissədə xidmət edirdi. Manqa komandiri idi. Komandirinin dediyinə görə, orada da oturuşu-duruşu, sözü-söhbəti başqalarından çox fərqli idi. Öz-özünə deyinərmiş ki, "niyə görə müharibə başlamır?! Mən gəlmişəm döyüşməyə, düşmənlərə qan uddurmağa! Mən istəyirəm Mübariz İbrahimov kimi qəhramanlıq göstərim. Mən onu özümə ideal seçmişəm”. Evə zəng edəndə də, məzuniyyətə gələndə də, bu fikirləri söyləyirmiş. Anası Ceyran xanım isə ona ağıllı məsləhətlər verər və deyərdi ki, "ay oğul, bütün analar kimi mənim də ürəyimdə arzularım var. İstəyirəm sənə xonça tutum, elçi gedim, nişan taxm, toy eləyim. Prezidentimiz İlham Əliyev cənabları gecə-gündüz sülh siyasəti aparır, müqavilə bağlayır. Allah qoysa, tezliklə Qarabağ məsələsinə son qoyulacaq və Vətənimiz o məkrli düşmənlərdən azad olacaq”. Məcidin başı dumanlı idi. Bu fikirlər onu sakitləşdirmirdi. Qarşısına məqsəd qoymuşdu. Mart ayının 20-də anasına özünün bayrağa bükülmüş şəklini göndərir. Sanki bir fürsət axtarırdı. Dostlarına da belə bir mesaj göndərir : "Mənim əzizlərim, bəri başdan sizdən üzr istəyirəm, ola bilsin xidmətim bitəndə sizi mən ayaq üstə yox, arxası üstdə qarşıladım" . Adam fikirləşəndə dəhşətə gəlir. Axı, Məcid yaşda, ondan böyük, kiçik uşaqlar çoxdur. O nə demək istəyir?.. Çox qəribədir. Məcidin yeganə bir məqsədi vardı. Qəhramanlıq göstərmək, ermənilərə qan uddurmaq. Elə bil hər şey onun ürəyindən oldu. Aprel ayının 2-də qəflətən azğın düşmən hücuma keçdi. Ağır döyüş başladı. Bizim üçün strateji əhəmiyyətə malik olan bir neçə yüksəklikər düşməndən azad edildi. 400-dən çox erməni əsgər və zabitləri məhv edildi. Bizim də itkilərimiz oldu və onlar şəhidlik zirvəsinə ucaldılar! Onların ruhu şad olsun !!!

 

Məcid pulemyotçu idi. Komandir Həsrət Almasovun dediyinə görə, Məcid "Biz boz qurduq"- deyə-deyə mərdliklə vuruşurdu. Selsulan və Talış kəndi uğrunda gedən döyüşlərdə xüsusi fəalıq göstərirdi.Yaralıları döyüş meydanından daşıyırdı. Axırıncı bir yaralını xilas edəndə, Məcid kürəyindən ağır yaralandı. Düşmən aman vermədi.Məcidin nəşi təmas xətdində qaldı.

 

Məcid illər boyu ürəyində bəslədiyi arzusuna çatdı. Güllə necə dəyibmişsə, sinəsindən qan axırmiş - " Vətən! Vətən ! -Azərbaycan " deyə qışqırırmış.

 

Məcid Şəhidlik zirvəsinə ucaldı. Ailəsinin, bütün Azərbaycanın əbədi xatirsinə çevrildi. Cəmi iyirmi üç bahar yaşadı.