O, faciədən artıq neçə günlər keçib. O, gün çox dəhşətli, o, gün böyük bir faciə və tariximizə yazılan qara gün oldu o yanan bina. O, yanan bina ilə neçə ailənin ocağı söndü, neçə neçə ümidlər puç oldu, nə qədər ailə çöllərdə pərişan qaldı. Ən dəhşətlisi isə yanğında ölən körpələr idi. Yanğının səhəri bir çox insan ölən uşaqların müdafiəsinə qalxdı, əksəriyyət də onları dəstəklədi. Daha bir gün sonra efirdə aparıcı Mətanət hadisə ilə bağlı söylədiyi fikirlərə görə qınaq obyektinə çevirildi və hətta buna görə təhqir olundu. Amma bu gün görünür ki, Mətanət hardasa düz deyirmiş. Daha bir faciə unuduldu.

O, bina düzələcək, təmir olunacaq və yenidən ailələrə təhvil veriləcək amma olənlərimiz geri gəlməyəcək. Evinə girərkən Fərəhinin, Ayxanının onu qarşılamayacağını görən atalar, analar hər dəfə sarsılacaq bəlkədə diz çöküb ağlayacaqlar. Amma nə olsun?!  Bu da heç nəyi dəyişməyəcək!

1 iyun uşaqların müdafiəsi günü oldu keçdi. Amma yanğında ölən 4 körpənin müdafiəsi olmadı. Bütün atalar, analar öz körpələri ilə parklarda əyləndilər həmin gün amma heç kim o, körpələrin valideyinlərini düşünmədi. Axı onlar da istəyirdilər həmin gün əylənsinlər, gəzsinlər, oynasınlar. Onların haqqı deyildimi? Nə tez unutduq onları?!

Niyə bizlər həmişə hadisə olandan sonra ayağa qalxırıq? Niyə əvvəlcədən təhlükə yaradan hadisələrə, şəxslərə etirazımızı bildirmirik? Yanğında ölən Fərəhin, Ömərin, Ayxanın, Ayanın müdafiəsinə qalxırıq, amma yaşayan nə qədər Fərəhlərimiz, Ömərlərimiz var! Yəni hazırda o qədər təhlükəli hallarla rastlaşırıq... 

Gəlin həyətlərimizdə sürət həddini aşan və körpələrimizə ölüm qorxusu yaradan sürücülərə etirazımızı bildirək;  Bina tikintisində təhlükəsizlik qaydalarına məhəl qoymayan işçilərə etirazımızı bildirək; təhlükəli, açıq liftlərə və pilləkənlərə cavabdeh olanalra etiraz edək; gözümüzün qarşısında körpələrə şiddət tətbiq edən analara, atalara etirazimizi bildirək; Uşaqlara kimyəvi maddələrdən ibarət olan məhsul satanlara etirazımızı bildirək; Televiziya kanallarımızda uşaqlar üçün heç bir verilişin olmaması və onların yerinə çılpaq müğənnilərin verilişlərini verən kanallara etirazımızı bildirək; Küçədə ağlayan körpənin yanından heç nə olmamış kimi keçməyək. Axı onlar bizim gələcəyimizdir, axı onlar gücsüz və çarəsizdir. Uşaqlarımızı dildə yox, əməldə müdafiə edək!

Belə hallarla hər gün hər birimiz rastlaşırıq. Həkimlər, müəllimlər, sürücülər və s. Niyə susuruq bu hallara?! Niyə gözləyirik ki, kimsə gəlib kömək edəcək?! Biz bu cəmiyyətin üzvü deyilmiyik, yoxsa ayri bir planetdənmi gəlmişik?! Niyə düşünmürük ki, biz böyüklər uşaqlara örnək olmalıyıq! 

Bunları həyata keçirmək çoxmu çətindir?!