Saatın əqrəbləri 8 ilə 6-nın üzərində gəzişəndə hər üç-beş evdən bir qapı açılır. Göz oxşayan məktəbli forması geymiş uşaqlar küçələri bəzəyir. Gözlərini ovxalayan birincilər sirli aləmin nağıl qəhrəmanını xatırladır. Xırda, yuxulu gözlərini ovxalaya-ovxalaya məktəbli dünyalarına addımlayırlar. Kimisi həvəslə , kimisi məcburi...

Mən də addımlayanlardan idim. Məktəbə təzə qədəm qoyan oğlumu sinifinə ötürüb yoluma davam elədim. Məktəb divarlarının arxasında bir qızcığazın idman elədiyini gördüm. Divarın o tayında məktəblilər səhər idmanı edirdi. Bu tayında da bu qız. Yaxınlaşdım. Gülər üzü vardı.

-Adın necədi ay gözəl?

-Günel.

-Niyə məktəbdə deyilsən?

-Atam məni məktəbə getməyə qoymur.

-Niyə?

-Deyir qız uşağısan, neynirsən oxumağı?

-Bacı qardaşların var?

-Iki qardaşım bir bacım var.

-Onlar haradadır bəs?

-Məktəbdə.

Başını məyus halda aşağı salır.

-Qardaşlarım oxuyur. Bacım balacadı. Hələki qoyurlar oxumağa. Mən də iki il getmişəm məktəbə. Sonra atam qoymadı. Yaxşıgül müəlliməm atama çox deyib ki, qoy gəlsin oxusun, bizim kimi müəllimə olsun. Ancaq atam qoymur.

-Neçə yaşın var?

-14. Sinif yoldaşlarım 9-cu sinifə keçdi. Hər səhər tezdən oyanıb burda dayanıram. Onların səslərinə qulaq asıram. Onlar orada idman edəndə mən də burada edirəm.

Məktəbli yoldaşların bir-birinə qarışmış səsləri tək təsəllisi idi biçarə qızın.

-Mən çox istəyirəm ki, məktəbə gedim. Bir arzum vardı. Bilirəm ki, olmayacaq, amma, qoy deyim. "Ana həkimi” olmaq . Ağ xalat geymək istəyirəm. Böyük qızlara baxanda xoşum gəlir. Mən də onlar kimi görünmək istəyirəm...

Susur. Bir xeyli fikirə gedir. Sonra kiçik qələbəsi kimi həvəslə danışır ”Bir dəfə qaçıb məscidə getdim. Dedim ki, mənə mollalıq öyrədin. Dedilər, get atana de, o gəlsin desin, sonra öyrədək...”

-Mollalıq öyrənib nə edəcəkdin ?

-Hüzürlərə gedəcəkdim. Namaz qılmağa kömək edəcəkdim. Başqa neynəyim bəs ? Böyüyəndə mən də nə isə bir işlə məşğul olmaq istəyirəm. Adımı da yaza bilirəm , Həsənova Günel Məhəmməd qızı... (gülümsəyir)

Bir az sakit dayandıqdan sonra başını qaldırıb yavaşca dedi:

-Məktəbə getmək istəyirəm...

Yavaşca dedi, çünki, atası eşidər deyə ehtiyat edirdi.

Bir iki gün sonra Günelin anası ilə tanış oldum. Xeyli söhbətləşdik. Anası da istəyirdi ki qızı oxusun, amma qətiyyətlə bildirirdi ki, bu barədə Günelin atasına heç nə demək lazım deyil. "Onların düşüncəsi belədir ki, qız uşağına oxumaq lazım deyil. Yaxşı oğlana ərə vermək lazımdır. Mən də çox demişəm qoy , oxusun. Deyir olmaz! ”

Günelin ailəsi Zəngilandan gəlmiş məcburi köçkünlərdir. Çoxotaqlı binada əmiləri, bibiləri ilə birgə- 7 ailə köhnə tikilidə (Şirvan şəhərində ,Hərbi komissarlığın əvvəlki binasında) məskunlaşıblar. Bu tikili məktəb binası ilə Dəri Xəstəxanasının tən ortasındadır. Divarın bu tayı tikilidi o tayı məktəb. Belə desək "hasar qonşusudurlar”. Hər gün məktəblilərin səsinə qulaq asıb, həkimlərin işə gəlib, gedişini izləyən Günel bütün ev işlərini bacardığını da dedi. Yaxındakı uzaq məktəb Günelin daima yaddaşında qalacaq. Uşaqların səsi ilə o, 10-cu sinifə də keçəcək, 11-ci sinifi də bitirəcək, amma həkim ola bilməyəcək...

Nəsibə Nəsib qızı
Xeberle.com