NİGAR BÖRƏK
Onunla hər gün gəzintiyə çıxdığım parkda tanış olduq. Uzun zamandır onu bu parkda
görürdüm. Rəngi bozarmış bir qara çarşaba bürünüb, arada yanındakı kiçik torbadan nəsə cıxardıb ağzına
atırdı.
İlk
zamanlar mənim köpəyimdən qorxduğunu hiss etmişidim. Amma son günlər mənim köpəyimə
baxıb gülümsədiyini görüncə, özüm-özümə ‘’İzmirin havası, suyu bunlara da
heyvanları sevdirdi’’ demişdim. Dünən onunla yaxından
tanış olduq. Gəzintidən sonra köpəyim parkdakı köpəklərlə oynasın deyə,
oturacaqların birində oturub onları seyr edirdim.
Yanıma nə
zaman gəlib oturduğun hiss etməmişdim. Səsinə döndüm :- «Salam bacı. Necəsiniz?’”
Çaşqınlığımı gizlətməyə çalışaraq "sağ
ol’” deyib gülümsədim. O da gülümsədi və mənə "sən yaxşısan” dedi. Mən də gülərək:-
"Hardan anladın ?” dedim. Baş barmağını qaldırıb, dediyin yenə təkrarladı və
köpəyimlə davranışımı işarə etdi. Türkcəsi çox da yaxşı deyildi. Amma
danışığımı anlayırdı. Bəzi fikirlərini çətinliklə də olsa, çatdıra bilirdi.
Hiss etdim ki, mənimlə söhbət etmək istəyir . Amma tərəddüd edir. O üzdən də soruşdum:
- Hardansınız?
- Suriyadan
- Nə
zamandır Türkiyədəsiniz ?
- Üç ildən
çoxdur.
- Türkiyəni
sevirsen?
- Sevirəm.Bizim
kimi qəriblərə sahib çıxdı.
- Vətənin üçün darıxırsan?
Nədənsə
bu sualıma cavab verməzdən öncə gözlərimin içinə baxdı. Bilmirəm
niyə belə oldum. Onunla eyni anda gözlərimdən yaş axmağa başladı. Nə qədər belə
durduğumuzu bilmirəm. Amma tək bildiyim şey vardı. İkimizdə səssizcə ağladıq. Qabarlı əllərini
uzadıb gözümün yaşını sildi. Onda özümə gəldim. Zorla da olsa gülümsədim.
Sualımı təkrarlamadım. İzmirdə harada yaşadığını
soruşdum "Gələndən çox yer dəyişmişik” dedi. Üç övladını və həyat yoldaşını Suriyada öldürdüklərini,Türkiyəyə
gəldikdən sonra, üç dəfə ərə getdiyini söylədi.
Mənim təəccüblü
baxışımı görüncə başını bulayaraq "Bizdə sizin kimi deyil. Həyat
yoldaşım öləndən sonra qaynım məni Antepdə birinə satdı.
O da
-"Hələbə gedirəm"- deyib bir daha geri qayıtmadı. O getdikdən iki ay sonra həmin adamın kürəkəni
məni "Bursalı biriylə evləndirdik səni” deyib satdı. O adam da məni
İstanbulda biriylə evləndirdi . İndi isə
İzmirdə bir məsciddə qalıram. Gündüzlər dilənir axşamlar məscidə gedirəm .
Ondan
sonra heç danışmadıq. Bir az sonra sağollaşıb ayağa qalxdım. Azca
aralanmışdım ki, arxamdan səsləndi:
- - Bacı niyə ağladın?
Heç
düşünmədən:
- Mənim də
vətənimdən bir milyon insan savaşın nəticəsində ev-eşiyini itirdi. Hələ də öz vətənində vətən həsrətiylə
yaşayırlar. Sənin gözlərində onların gözlərin gördüm. Sadəcə mənim vətənimin
qadınları cox şanslıdr. Onları pulla satan qayınları yoxdur. Onlara sahib
çıxan qayınları vardır dedim. Başını aşağı dikdi. Susdu, susdu, susdu və birdən
tanış olmayan bir səslə:
- Mən hər
gecə Vətənimə gedirəm bacı. Amma heç o sakit, hüzrlu günlərimi
görmürəm. Sadəcə bombanın düşərkən parçaladığı övladlarımı, başı bədənindən
ayrı düşən qocamı görürəm. Mənə elə gəlir ki, Vətənimə dönəndə yenə də eyni mənzərəylə rastlaşacam.
Heç bir şey deyə
bilmədim. Dodağımı dişləməkdən və yumruğumu sıxmaqdan
başqa çarəm qalmamışdı. Uzaqlaşarkən düşündüyüm tək bir kəlmə vardı.
Müharibəni başladanlara Allah lənət eləsin!
Xəbərdən istifadə edərkən istinad etmək vacibdir.