- Mən Azərbaycanda Qərbi Azərbaycanlıyam. Sərhədi keçən kimi bütöv Azərbaycanlıyam - dedim. Ümumilikdə harda bir türk yaşayırsa, mən oralıyam deyəcəkdim, ama demədim. Çünki o, bunu başa düşməzdi. Onsuz da inanmaq istədiyinə inanacaqdı. Məni tanıyan bilir: "Məsələ Vətəndirsə, gerisi təfərrüatdır". Hazırda söhbət 2 azərbaycanlı uşağın həyatıdır. Və onların üzünün gülməsi üçün erməniylə eyni masaya oturaram. Onsuz belə olmasaydım, Nigar olmazdım. Kin saxlamaq insana yox, dəvəyə aiddir. Mən dəvə deyiləm, insanam. Düşmənim isə  ermənidir. Azərbaycan naminə İlham Əliyev də Sarkisyanla eyni masaya oturmurmu?!
Bu arada qeyd edim ki, müalicəsində vasitəçi olduğum uşaqların qohum və tanışlarının heç birini tanımıram. Dayısı Abdul Tağını da Kamal Almuradlı sayəsində tanımışam. Kamal mənə "...bir hərbçimizin iki uşağı xəstədir, tək çarə İzmirdədir", - deyə yazdı. Və mənimlə bərabər İzmirdə bir neçə nəfərlə danışmaqlarını tövsiyə etdiyini dedi. Mən də sadəcə facebook-dan bu qardaşımızla danışıb, vəziyyəti öyrəndim. Səhifəmdə ailənin çətin vəziyyətdə olduğunu yazdım. Asif Kurban, Mülazim Kardelen Paşa, Isa Ambarcı və Cevahir Ahmedovanın dərnəkləri hərəkətə keçərək bu ailəyə yardım etməyə çalışırlar. Biz isə sadəcə prosesi izləyərək radio və qəzet olaraq informasiya dəstəyi veririk. Çox həssas insanlarımıza təşəkkür edirəm. Məsələyə duyarlı olmayıb, sadəcə kiminsə şəxsi maraqlarından yanaşanlara isə bir xatırlatmam var. Unutmayın, biz burda əlimizi, qolumuzu sallayıb gəzəndə o uşaqların atası sərhəddə öz övladlarını atasız buraxmaq naminə də olsa, sizlərin də övladlarını qoruyub. Xəstə yaxını Həsən Paşayevin (Hasan Pashayevin) bir paylaşımını bu səhər oxudum. Dərdlərinin nə olduğunu tibbin belə aciz qalaraq tapmadığı bu uşaqların çığlığıydı elə bil qulaqlarımda səsləndi. Son olaraq Anadolu türklərinin çox gözəl bir kəlamını xatırlatmaq istərdim: "Hər qoyun öz ayağından asılar".