Ömrünün 65-ci qışını yaşayır əməkdar jurnalist, media kapitanlarından biri, yazıçı, ssenarist, əsl sumqayıtlı Eyruz Məmmədov. Cəsarətlə demək olar ki, o, ömrünün ''bütün fəsillərini'' doğma şəhərinə - Sumqayıta həsr edib.

HAŞİYƏ: Eyruz Məmmədov 1953-cü ildə Bakı şəhərində anadan olub. Sonradan Sumqayıta köçüb və bütün ömrünü "Gənclər şəhəri”nə həsr edib. İxtisasca jurnalist-filoloqdur. "Sumqayıtın əks-sədası” qəzetinin baş redaktorudur. Azərbaycana qarşı uzun illər Ermənistanda və Dağlıq Qarabağda, eləcə də Bakı və Sumqayıt kimi iri şəhərlərdə törədilən erməni-daşnak təxribatlarının tədqiqi və ifşası yolunda 1988-ci ildən başlayaraq yorulmadan, vətənpərvər bir jurnalist məsuliyyəti ilə çalışan Eyruz Məmmədov yalnız yaşayıb-yaratdığı Sumqayıtda deyil, bütünlükdə respublikada və onun xaricində də yaxşı tanınır. Hələ ötən əsrin 90-cı illərində unudulmaz mərhum kinorejissor Davud İmanovla birgə həyatlarını riskə ataraq işləyib-hazırladıqları, ermənipərəst Sovet rejiminə, daşnakların mənfur xristian həmrəyliyi ilə Qərb dövlətlərində ölkəmizə qarşı törətdikləri siyasi fitnələrinə, saysız təxribat və faciələrə kəskin etiraz, tutarlı cavab olan "Sumqayıtın əks-sədası” ("Exo Sumqaita”) sənədli filmi ilə xalqımızın ideoloji mübarizəsinin daim ön xəttində olub. Eyruz Məmmədov sonralar "Sumqayıtın əks-sədası” tammetrajlı, "Cəbhə bölgəsində”, "Sumqayıtın bir axşamı”, "Sumqayıtın əks-sədası-2” sənədli filmlərinin ssenarilərini yazıb. Sumqayıt hadisələrindən sonra ömrünün qalan hissəsini ekspert qismində bu olayların araşdırılmasına həsr edib. Qarabağ və erməni-daşnak mövzularını daim diqqət mərkəzində saxlayaraq, bu sahədə araşdırmalarını ardıcıl olaraq davam etdirməklə yanaşı, Eyruz müəllim ədəbi yaradıcılıqla da məşğul olur. O, "2-ci paralel”, "Anata”, "P.S", ''Dama Pika”, "Mister Riç”, "28-dən 29-na keçən gecə”, "Sumqayıtım mənim”, "Bir, iki, üç... və yaxud Dağ çiçəyi”, "Gecə... İncə gecə”, "Zöhra və Kənan” və s. bədii və tarixi kitabların müəllifidir. Yazıçının rus, ingilis, alman, ispan və fransız dillərində nəşr olunmuş bir çox tarixi əhəmiyyətli əsərləri var. Həsən bəy Zərdabi adına və "Araz” ali ədəbi mükafatlarının laureatıdır.

- Bu gün 65 yaşınız tamam olur. İlk olaraq sizi təbrik edir, cansağlığı arzulayırıq. Ötən illərinizlə indiki sizi fərqləndirən əsas cəhətlər hansılardır?

- İnsan yaşa dolduqca püxtələşir və müdrikləşir. Ötən illəri öz-özünə analiz edirsən ki, harada peşmançılıq çəkdiyini, harada isə uğurlar qazandığını biləsən. Ataların belə bir sözü var ki, cavanlıq nadanlıqdır, qocalıq isə peşmanlıq. 65 ilin zirvəsindən boylananda baxmayaraq ki, problem və çətinliklərim olub öz həyatımdan, taleyimdən narazı deyiləm. Mənim 50 illik yubileyim keçiriləndə müsahibə vermişdim ki, mənim üçün həyatda yaş məhdudiyyəti yoxdur, Allahın mənə verdiyi ömür payı var və mən onu yaşayıram. Ömür payının nə qədər olmasını isə bir Allah bilir (gülür).

- Bakıda anadan olmağınıza baxmayaraq, Sumqayıta köçdükdən sonra ömrünüzü bu şəhərə həsr etmisiniz. Maraqlıdır, Bakıya qayıtmağı heç düşünmüsünüzmü?

- Təxminən 25-30 yaşlarım olanda mənim Bakıya köçmək şansım vardı. Daha doğrusu, rəhmətlik atam məni Bakıda Dövlət Dram Teatrının yanında yerləşən ərazidə olan binaya aparmışdı və biz evimizi dəyişmək qərarına gəlmişdik. Getdim baxdım ki, geniş, hündürmərtəbəli bina, işıqlı mənzildir və atama razılıq verdim. Sumqayıta qayıtdıqdan sonra isə fikrimdən əl çəkdim. Atam məndən soruşdu ki, bəs niyə razılıq vermədin? Qarşılığında dedim ki, mənim uşaqlığım bu məhəllədə keçib, bu həyətdə ayaqlarımın izləri qalıb, bu ağaclarda nəfəsim qalıb və mən uşaqlıq xatirələrimi oğurlayıb Bakıya aparmaq istəmirəm.

Mən elə 1957-ci ildən indi yaşadığım məhəllədə yaşayıram. Sumqayıt mənim gözümün qarşısında böyüyüb. Biz həmin məhləyə köçəndə indiki İcra Hakimiyyətinin binası, qarşısında olan Səməd Vurğun adına mədəniyyət sarayının binası, arxasında olan Birləşmiş məhəllə tikilməkdə idi. Uşaq idik, o tikintilərdə dava-dava oynayardıq. Məsələn, indiki Karvan ticarət mərkəzinin yerində böyük bir üzüm plantasiyası var idi.

Biz gedib oradan üzüm oğurlayırdıq, baxmayaraq ki, bizi mühafizəçilər qovalayıb, tənbeh edirdilər. Mən dəfələrlə demişəm ki, Sumqayıt mənim üçün şəhərdir. Dünyanın bir çox gözəl şəhərlərində olmuşam, gəzib valeh olmuşam. Bununla belə mən Sumqayıtı başqa yerlə əvəz edə bilmərəm. Sumqayıt mənim üçün bəşəriyyətin ən dəyərli, gözəl şəhərlərindən biridir.

- Müsahibələrinizin birində Sumqayıtı kiçik Azərbaycan adlandırmısınız. Maraqlıdır, bu ad hələ də öv qüvvəsini saxlayırmı?

- Bəli, hələ də qüvvədə qalır. Sumqayıtı digər regionlardan fərqləndirən əsas cəhət elə budur. Bütün regionlardan Sumqayıta işləmək üçün gəliblər, hər bir insan gəldiyi yerdən özünün, elinin, obasının adət-ənənəsini gətirib. Və bu adət-ənənələr burada birləşərək Sumqayıtın adət-ənənəsini yaradıb. Məsələn, Sumqayıtda Sovet dönəmində də, müstəqillik dövründə də şəhər rəhbərliyinin qarşısında elə problem yaranıb ki, onlar bunu həll edə bilməyiblər və bunu Sumqayıtın ağsaqqalları ediblər. Sumqayıtda ağsaqqalların sözünü dinləmək bu adət-ənənələrdən gəlir.

- Oxucuların görüşünə "Sən kimsən, Armando?” əsəri ilə çıxmağı planlaşdırırsınız. Bu bədii əsəri oxucular nə vaxt əldə edə biləcəklər?

- O kitabı bu ayın axırlarında oxucular əldə edə biləcəklər. Dekabr ayında əsərin ilkin formasına baxdım və təsdiqlədim. Bu gün də nəşriyyatla əlaqə saxlamışam və demək olar ki, kitab hazırdır. Yəqin ki, gələn həftə müəllifə veriləcək və ayın axırında isə satışa buraxılacaq.

- Hazırda hansısa əsərin üzərində işləyirsinizmi?

- Şəhərimiz günü-gündən gözəlləşir və inkişaf edir. Sumqayıt xarüqələr yaratmaqla yanaşı, digər tərəfləri də olub. Hazırda üzərində işlədiyim əsər isə Sumqayıtın qara səhifələri haqqında olacaq. Mən şəhərin 1936-1956-cı illərini əhatə edən bədii roman üzərində işləyirəm. Bu romanda şəhərin görünməyən tərəflərindən bəhs ediləcək. 

- Yaradıcılığa 15 yaşından başlamısınız, maraqlıdır bu 50 il necə keçib?

- Bəli, yaradıcılığa çox erkən başlamışam. İlk hekayəm "Taksi" olub. O 1971-ci ildə "Sosialist Sumqayıt", indiki "Sumqayıt" qəzetində nəşr olunmuşdur. O dövrdə kitab nəşr etdirmək çox çətin idi. 5 illik plan tutulurdu və kitablar mərkəzi komitəyə verilirdi. Mərkəzi komitə onları nəşriyyatlar üzrə təsdiq edirdi. Mən yazdıqca onları sandığa yığıb, saxlayırdım. Müstəqillik qazandıqdan sonra nəşriyyatların sayı artdı, özəl mətbəələr yarandı. O zaman sandığın qapağını açdım, müəyyən dəyişikliklər etdim və yeni fikirlərlə bədii yaradıcılığa davam etməyə başladım.

Mənim 30-a yaxın kitabım nəşr olunub ki, bunun yarısı publisistikadır. Publisistika yaradıcılığımın 50 faizini məndən alıb. Daha sonra 1988-ci ildə Sumqayıtda baş verən hadisələrdən sonra mən 30 ildir ki, araşdırmalar apararaq ekspert kimi çıxış edirəm. Mənim 4-5 dənə saat yarımlıq sənədli filmim çıxıb. 10-a yaxın kitabım çıxıb və müəyyən dillərə tərcümə olunub. Mən Sumqayıt şəhərinin adını harada eşitsəm, diksinən kimi oluram. Əgər yaxşı deyirlərsə, qürur hissi keçirdirəm, pis mənada işlədiləndə isə imkan daxilində onlara cavab verməyə çalışıram.

- Necə oldu ki, Sumqayıt hadisələri barədə filmlər çəkməyə qərar verdiniz?

-O hadisələri mərhum dostum, kinorejissor Davud İmanovla birgə sənədli filmlər şəklində çəkdik. Biz bir məhəllədə yaşayırdıq. O Moskva Kinomatoqrafiya İnstitunun rejissorluğunu qurtarmışdı, mən də jurnalistika fakültəsində oxuyurdum. Düzdür, məndən 4-5 yaş böyük idi, ancaq biz universitetə qəbul olunmaqdan əvvəl ona deyirdim ki, Davud mən jurnalist olaram, sən rejissor olarsan. Mən ssenari yazaram, sən kino çəkərsən. Tale elə gətirdi ki, bədii film yox birlikdə sənədli filmlər çəkdik. Özü də çox gözəl insan, işinin peşəkarı idi. Filmlə əlaqədar olaraq biz 4 il ərzində Moskvada işlədik. Bir çox problemlə qarşılaşdıq. O vaxtlar bu filmi çəkməyə bizə qadağa qoyulmuşdu. Heç kim bizi maliyyələşdirmədi və biz öz təşəbbüsümüzlə bütün bunları elədik və istədiyimizə nail olduq. Son kitabımız isə "Sumqayıt, 88: Cinayət və cəza" adlanır. Dostoyevskinin də belə bir əsəri var. Biz bu adı məqsədli qoymuşduq. Çünki Sumqayıtda cinayət hadisəsi baş vermiş, 32 nəfər insan qətlə yetirilmiş, 94 nəfər mühakimə olunmuş 1 nəfərə isə ölüm cəzası verilmişdir. Deməli, cinayət varsa, cəzası da var. Ancaq, Xocalıda 631 nəfər qətlə yetirilmiş, 1000-dən çox insan girov götürülmüş, itkin düşmüşdür. Buna baxmayaraq ermənilər tərəfindən bu cinayətə cəza verən olmamışdır. Biz dünya ictimaiyyətinə sübut elədik ki, Azərbaycanda belə bir cinayət oldu və cəzaları da oldu, ancaq onlar törətdilər, heç bir cəza vermədilər.

- Filmlə bağlı hansı reaksiyalar gəlirdi, maraqlıdır?

- Bu film yayımlanmamışdan qabaq mənim rus, ingilis dillərində kitabım çıxmışdı. Elektron poçtuma ermənilər, ermənipərəst qüvvələr tərəfindən çoxlu məktublar gəlirdi. Orda olan məktublardan aydın olurdu ki, onları ermənilər pulla alırdılar. Hətta mənim bir rusla çoxlu mübahisəmdən sonra belə bir sual verdim ki, axı sən russan, səni nə maraqlandırır? Belə bir söz işlətdi ki, kim pul verirsə, o da sifariş edir. Təhqir olunurdum, ancaq bu məni narahat etmirdi, əksinə sevindirirdi. Çünki mən hədəfə vurmağa nail olmuşdum.

- Artıq 50 ilə yaxındır ki, mətbuatda çalışırsınız və bu illərdə müxtəlif insanlardan müsahibə almısınız. Maraqlıdır, ən maraqlı müsahibəniz kiminlə olub?

- Mən minlərlə insanla görüşüb, müsahibə almışam. Öz təcrübəmə əsasən jurnalistin üstün cəhəti ondan ibarətdir ki, o, kimlə görüşürsə, qarşısında olan insan ona nə dərdi varsa, rahatlıqla, bütün çılpaqlığı ilə danışır. Bir sözlə, o, jurnalisti doğması bilir. Mən bir neçə il partiya orqanında çalışmışam və paralel olaraq yazılarımla kütləvi informasiya vasitələrində çıxış edirdim. Mən gedib deyəndə ki, partiya orqanının işçisiyəm və sizinlə müsahibə istəyirəm, qarşımdakılar mənə bəli, xeyr ilə cavab verirdi. Çünki o hiss edirdi ki, qarşısında partiya məmuru oturub. Amma jurnalist onun qarşısında otursaydı, o belə cavablar verməzdi, əksinə problemlərini deyərdi.

Maraqlı müsahiblərim çox olub. Moskvada demək olar ki, Sovetlər birliyinin rəhbərlərinin 70%-dən müsahibə almışam. Qorbaçovdan tutmuş mərkəzi komitənin katibləri, SSRİ Ali Sovetinin sədri, SSRİ-nin müdafiə naziri və d. Ancaq fikrimcə, ən gözəl müsahibim azərbaycanlı akademik Azad Mirzəcanzadə olub. O müsahibə mənim indiyədək yadımdadır və onun təsirindən hələ də çıxmamışam. Ümumiyyətlə çox maraqlı insan olub. Mənə də nəsib oldu onunla görüşüm və bu müsahibə mənim müsahibələrimin şahıdır.

- Son vaxtlar bir çoxu iddia edir ki, bir insan eyni anda yazıçı və jurnalist ola bilməz. Eyruz müəllim, həm yazıçı, həm də jurnalist kimi buna münasibətiniz necədir?

- Sizə tarixdən misal gətirim. Bernard Şou dünyada məşhur dramaturqlardan biridir, ancaq jurnalistdir. Onun belə fikri var ki, ədəbiyyat və poeziya jurnalistika üzərində qurulub. Mənə görə jurnalisti yazıçıdan, yazıçını jurnalistdən ayırmaq mümkün deyil. Məsələn rus ədəbiyyatını götürək, Konstantin Simyon gözəl jurnalist olmaqla yanaşı, gözəl yazıçı idi. Boris Polivoy da həmçinin. Elə Mirzə Cəlili götürək, o, əslində jurnalist idi. Amma dramaturq, yazıçı kimi onun insanları düşündürən fərqli pyesləri də var. "Ölülər" , "Usta Zeynal", "Poçt qutusu" və d. əsərlər jurnalistika deyil ki, yazıçılıq fəaliyyətidir. Jurnalistika ilə yazıçılığın arasında fərq odur ki, jurnalistika sırf fakta uyğun olur, yazıçılıq isə yazıçının təxəyyülünə, romantikaya əsaslanır. Mən onları bir-birindən ayırmıram. Bunu da qeyd edim ki, mən özümü heç vaxt yazıçı adlandırmamışam, mən jurnalistəm. Və jurnalist peşəsini bütün peşələrdən üstün tuturam.

- Jurnalistikanı kimlərdən öyrənmisiniz?

- Mən jurnalistika fakültəsində oxuyanda jurnalistika nəzəriyyəsindən, müxtəlif fənlərdən dərs keçirdik. Ancaq mən bunlardan əlavə, Sumqayıtda professional jurnalistlərdən məsələn, Xasay Cahangirovdan, Sevil Bayramovadan, Respublikada Rasim Ağayevdən, Rəfael Nağıyevdən, Siyavuş Sərvanlıdan, Nurəddin Bayramovdan, Tofiq Rüstəmovdan, Rusiyadan Jukovdan, Nikitindən, Morozdan və başqalarından jurnalistikanı öyrənirdim. Mən onların yanına gedə-gedə jurnalistikanı öyrənməmişəm. Onların yazılarını oxumuşam və reportajın, oçerkin necə yazılmasını onların yaradıcılıqlarına baxaraq bilmişəm.

Mən indi telekanallarda cavan jurnalistlərə baxıram. Bəzilərindən yeni nələrsə götürürəm, bəzilərini bəyənmirəm. Jurnalist ilk növbədə peşəkar olmalıdır, ikinci isə dilin təmizliyini qorumalıdır. Söz qüdrətli şeydir. Sözə dəyər vermək hər bir jurnalistin borcudur. Ancaq indi sözü çox cılızlaşdırıb, ucuzlaşdırıblar. Bəzən telekanallara baxanda utanırsan ki, sənin ana dilini kobud, ədəbsiz, ləyaqətsiz sözlərlə korlayırlar. Mayakovskinin yaxşı sözü var: deyir, söz insan ordusunun baş sərkərdəsidir. Mətbuat işçiləri də sözdən bu cür istifadə etməli, sözün qədrini bilməlidir.

- Sizcə, jurnalist olmaq üçün jurnalistika təhsili almaq mütləqdirmi?

- Sovetin vaxtında belə bir analiz aparılmışdır ki, bütün SSRİ-də mətbuatda çalışanların neçə faizi jurnalistikanı, neçə faizi isə digər fakültələri bitirib. Araşdırmanın nəticəsində belə aydın oldu ki, 40 % jurnalistikanı, 60 % isə digər ixtisasları bitirib. Demək olmaz ki, sən mütləq jurnalistikanı qurtarmalısan, ancaq jurnalist bilgilərinə yiyələnmək mütləqdir. Mən həmişə cavanlarla görüşəndə jurnalist olmaq istəyənlərə deyirəm ki, gedin jurnalistikanın nəzəriyyəsini oxuyun. Düzdür, nəzəriyyə ilə praktika fərqlidir, ancaq bu, bütün sahələrdə belədir. Nəzəriyyə sənə bilik verir, informasiyaları necə yazmalı olduğunu və bunu insanlara çatdırmağın yollarını başa salır.

- Bir az da indiki medianın vəziyyətindən danışaq, müasir medianın səviyyəsini qənaətbəxş hesab etmək olarmı?

- İndiki medianı 90-cı illərin mediası ilə müqayisə eləsəm, biz çox inkişaf etmişik. Son illərdə isə daha çox informasiya agentlikləri, saytlar açılır. Kütləvi İnformasiya Vasitələri üçün bu dəqiqə bir problem var, o da ki, maddi durum və oxucuların azlığıdır. Bizim vaxtımızda "Azərbaycan Gəncləri" qəzeti 600 000 tirajla çıxırdı. İndi bəziləri deyir ki, o zaman guya kimlərisə zorla yazdırmışdıq, amma bu, belə deyildi. Mənim redaktoru olduğum "Exo Sumqaita” ("Sumqayıtın əks-sədası") rusdilli qəzet idi və 15 000 tirajla çıxırdı. Biz hər nömrədən köşklərə 2000 nüsxə verirdik, ancaq biri belə qayıtmırdı. Amma indi qəzetlərin yarısı qaytarılır. Dövlət qəzetlərinə dövlətin dəstəyi var, ancaq müstəqil qəzetlərə dəstək yoxdur, onlar da öz oxucularını tapa bilmirlər. İndiki dövrdə internet oxucuları qəzetdən ayırıb. Bunu da deyim ki, əgər qəzet çıxırsa, o, gündəlik çıxmalıdır, həftədə bir dəfə, ayda 1 dəfə çıxan qəzet düzgün deyil. İndi Sumqayıtda qəzet 4 səhifədən ibarət olmaqla 1 dəfə çıxır. Sumqayıtda yarım milyona yaxın insan yaşayır. "Sumqayıt" qəzeti Sumqayıtın salnaməsini yazmalıdır. Bunu mən həmişə başqa regionlarda görüşlərim olanda da deyirəm. Hər regionun qəzeti onun tarixini, salnaməsini yazır. Bunu öz təcrübəmdən deyim, Türkiyənin sabiq prezidenti Süleyman Dəmirəl Bakıya gələndə məndən bir material istəmişdilər. Mən də hazırladım və onun Sumqayıt haqqında fikirlərindən misal çəkdim. Mənə zəng elədilər ki, Süleyman Dəmirəl nə vaxt Sumqayıta gəlib. Mən də qayıtdım ki, o, 1964-cü ildə Sumqayıta gəlmişdi və bizim arxivdə qəzetlərdə var. Mən onu Bakıya aparıb göstərdim. Mən özüm redaktor işləyəndə də zənglər gəlirdi və vaxtı ilə olmuş hadisələr haqqında məlumat almaq istəyirdilər.

- "Exo Sumqaita” ("Sumqayıtın əks-sədası") qəzetini yenidən açmaq fikri sizdə olubmu?

- Əslində bunu 90-cı illərdə açmaq qərarına gəlmişdim. Bunun üçün hətta 4 kompüter, printer belə alınmışdı. İnternetə qoşulmamız üçün də gəlib baxmışdılar və biz 1 həftə ərzində birbaşa internetə də qoşulacaqdıq. Ancaq bir gün gəlib gördüm ki, redaksiyanı talan ediblər və orada heç nə qalmayıb. O vaxtlar Sumqayıt mediasını əlimdə cəmləşdirməyimdən qorxurdular. Bunlar baş verdikdən sonra isə həvəsdən düşdüm və bir daha bu qərara gəlmədim.

- Mətbuatda sizi narahat edən əsas məqamlar hansılardır?

- Məni narahat edən məsələlərdən biri müasir yazıçılar arasında vulqar, ədəbsiz ifadələrin leksinomuza daxil olmasıdır. Əksərən də 30-40 yaşlı yazıçıların əsərlərində əxlaqsızlıq, ədəbsizlik baş alıb gedir. Mənə də bunun haradan qaynaqlandığını öyrənmək maraqlı gəldi. Daha sonra müasir Amerika, İngiltərə, Fransız yazıçılarının rus dilinə tərcümə olunmuş əsərlərini oxudum və gördüm ki, onlar da bundan istifadə edir. Belə qənatə gəldim ki, bunun səbəbi Qərbdəndir. Bir dəfə bir yazıçıya dedim ki, mən sənin yerinə oxucu kimi utanıram. O isə dedi ki, mən tanınmaq üçün bunu yazıram. Mən o yazıçılar arasında sual qoyuram. Məgər sizin yazdıqlarınızı Balzak, Viktor Hüqo, Cek London və d. yaza bilməzdi?! Onsuz da telekanallarda əxlaqsızlıq nə qədər desən?! Heç olmasa bunu ədəbiyyata gətirməyin.

- Sumqayıt mediasının vəziyyəti necə, sizin üçün qənaətbəxşdirmi?

- Mən 15 yaşımdan Sumqayıt mediasında böyüdüyümdən hazırkı vəziyyət məni qane etmir. Bir dövlət qəzetimiz var, o da ki, həftədə 1 dəfə 4 səhifə çıxır. Bu oxucuları qane etmir. Şəhər qəzeti Sumqayıtın salnaməsini yazmalıdır, səhifələri artırılmalı, çoxlu müxbirləri olmalı, gözəl binası olmalı, bir sözlə şəraiti yaxşılaşdırılmalıdır. Sumqayıtda fəaliyyət göstərən informasiya saytlarından isə narazılığım yoxdur, çoxluğun olması seçimin olmasına gətirib çıxarır. Bununla da oxucular öz istədikləri, güvəndikləri məlumatları ala bilirlər.

Bunu da qeyd edim ki, gənc nəsilləri dəstəkləmək lazımdır. Çox vaxt yaşlı nəsillə gənc nəsil arasında uçurum yaranır və onlar gənclərin inkişafına mane olmağa çalışırlar. Unutmaq olmaz ki, biz də cavan olmuşuq.

Xeberle.com olaraq Eyruz müəllimi kollektivimiz adından bir daha təbrik edir, fəaliyyətində uğurlar arzulayırıq!

Hicranə İsmayılova

Foto: Kamran Kazımzadə