Oğlumun «şaurma» həvəsini bildiyim üçün yolumu şəhərin mərkəzindəki «Şaurma Evi»nin yaxınlığından saldım. Onun mənalı baxışları və gülümsəməsi isə planlarımızın yerli-yerində işləməsinə bir işarə idi. Ata-oğul stol arxasına keçib əyləşdik, sifarişimizi verib gözləməyə başladıq. Onun hər şeylə maraqlanması və demək olar ki, görduyü hər şeyə reaksiya verməsi Sadiqi maraqlı yol yoldaşı kimi xarakterizə etməyə imkan verir.

Elə oturduğu masanın yaxınlığında əyləşənləri ani bir nəzərdən keçirdiyi zaman gözləri balaca, sarısaçlı, şirin, gözəl bir qızda ilişib qaldı. Qızın sol tərəfi bizə tərəf düşmüşdü və onun sol əli ilə yemək yeməsi Sadiqin diqqətindən qaçmadı. Özü də solaxay olduğu üçün solaxay insan görəndə sanki sevinirdi. «Ata bax, o qəşəng qız da solaxaydı» cümləsində isə «qəşəng» sözünü xüsusi vurğuladı. Elə həmin an qız da bizim masaya tərəf çönüb gülümsədi. O gözəl balanın çöhrəsində necə bir ilahi nur var idisə, onu sözlə ifadə edə bilməyəcəm. Sifarişlərimiz gətirildi və biz yeməyimizi yeyib ayağa qalxdığımız zaman həmin o balaca, şirin qız uşağının da qalxdığını və yaınında olan atası tərəfindən geyindirildiyini gördüm... Elə bu an elə bil başıma bir qazan qaynar su töküldü. O gözəl çöhrəli qızın sağ əli yox idi. Bir neçə saniyə yerimdə donub qaldım, sadəcə oğlumun «ata gedək də» deməsi ilə ayıldım. Avtobus dayanacağına gəlib, marşuruta əyləşdik. Hələ də gözlərimin önündə həmin balaca, şirin qızcığazın əksi dayanmışdı. Sadiqin səsi yenə də məni ayıltdı: «Ata, bəs deyirdin solaxaylar azdır...»

Pərviz Sadayoğlu