Vətən səni sevə-sevə,

Axı, necə itirdim?

İldən–ilə səni ev-ev,

Küçə-küçə itirdim..

Vətənlə bağlı kövrək hisslər indi bu misralara süzülüb. Bu hissləri duyub yaşamamaq olmur.

                      
Hansı yolla qayıdım?

Yolların çəpərlənib…

O yollar ki, tələbə vaxtı “Bir yol gedir Zəngilana” şeirini yazaraq ürəyimin arzularını sözün mehrabına, sehrində tapdım. İndi isə  bu bahar yenə Zəngilana getmək istəyirəm.

  İlin bütün fəsilləri gözəldir. Dünyanı dümağ qarına bələyən qışı da, küləkləri, saralmış yarpaqları ilə könlünə qəmli duyğular kimi gələn payızı da, isti yayı da. Amma bir fəsil var ki, hər il onun gəlişini, dünyaya bir sevgi nəğməsi kimi yağmasını, sənin bütün varlığını, hiss və duyğularını gözəllik işığına qərq etməyini gözləyirsən. O da bahardır.

   Xoş gəldin, ey Bahar... Dərin qış yuxusundan bizləri günəşə, sevgiyə oyandıran, bahar, xoş gəldin. Xoş gəldin yorğun, taqətsiz qəmli qəlblərin rahatlıqla bütünləşdiyi fəsillər gözəli, xoş gəldin.

 Bəzən bir-birini əvəz edən fəsillərin naxışı, ətri, qüvvəti bizi heyran edir.Yaz öz gəlişini digər fəsillər kimi əvvəlcədən xəbər vermir, xəbərsiz gəlir. Uşaqlıqdan ən çox baharı sevərdim. İndi də çox sevərim..

  Neçə müddətdir ki, həsrətlə baharın gəlişini gözləyirəm. O baharı ki, onun təravətini, gözəlliyini öz doğma yurdumda duya biləydim. O baharı ki, onu 21 il öncə Zəngilanda qarşılamışdım.

Əslində, keçmişin təkrarlanması üçün yaddaşın dərinliyinə enmək lazımdır. Tarixi nöqteyi- nəzrdən keçmiş adlandırılan şey bizim arxada qoyduğumuzun ölçüsüdür. “Tarix: yaxından və uzaqdan”... 20 ildən sonra internet səhifələrindən gördüyümüz rəsmlər bizi Zəngilana səsləyir. Ruhumuzun artıq təzələnməyinə ehtiyac var.

 Budur, bahar gəlib. Bu bahar nədənsə o biri baharlara bənzəmədi. Yəqin 21 illik zaman kəsiyində yenə də baharın gözəlliyini duymaq hisslərim ölüb.

  Zəngilanda  bahar başqa cür idi mənim üçün. Hələ doğulduğum və işğal altında olan torpağım, evim, yanıb külə dönmüş ata-baba yurdum. İndi isə yuxularıma gələn kəndim. Bu baharı da yalnız qarşıladı.

   Novruz “Yeni gün” deməkdir. Bəzi şərq xalqlarında bu bayram həm də Yeni il kimi qeyd edilir. Novruz səmimiyyət, xoş arzular bayramıdır. Bu bayramın dörd çərşənbəsinin hər biri insanların yaşaması, bütün həyatının varlığı üçün vacib olan dörd ünsürdən birinə suya, oda, yelə və torpağa həsr olunur. Deyirlər, Yel çərşənbəsində yel dünyanı gəzib dolaşır, arzuları oyandırır. Nə olardı, əsən yellər Zəngilandan da bizə qərib yurdumun miskilli xatirələrini gətirə bilərdi. Çərşənbələri Zəngilanda tam fərqli qeyd edərdik. Zəngilanda sanki Novruzun bütün stimulu bu çərşənbə üzərində qurulurdu. Qəribədir, illər keçdikcə adiləşir hər şey. Arzular da belədir. Bəlkə də  gözəl olan uşaqlıq illərimiz olub.

 Uşaqkən  baharın gəlişini səbirsizliklə gözləyirdik. Həyətimizdə ucalan tonqalın işığına nə qədər uşaqlar yığışardı. Musiqi sədaları  altında tonqal üzərindən atılardıq. O illərdən sonra mən heç tonqal yanında belə dayanmadım... Bəlkə də ən gözəl duyğularımızı, xatirələrimizi də alıb yandırdı o tonqal.

 Bu xatirlərin cığırı ilə uşaqlıq illərimə qayıdıram. Amma Zəngialana qayıda bilmirəm.

 Bu bahar yurdum bizi gözlədi. Bu gün mən səni düşündüm. Səndən sonra səni gözləmək də gözəldir. Sanki illərdir səni axtarırıq. Baharı düşündükcə bir az isinirəm.

   Ey bahar, yorulmadan hər dəfə yeni düşüncələrlə, xoş təəssüratlarla bir gün Zəngilanda qapımızı döyəcəksən... Yenə üzümüzə güləcək, qəlbimizi oxşayacaq və gülüşlərimizdəki sevgini, qəlblərimizdəki sevinci axtaracaqsan.  Həyat göstərir ki, qarşıda zaman var...

 Təranə Şükürlü,
Filologiya üzrə fəlsəfə doktoru, dosent