-Buyurun, sizə necə kömək edə bilərəm?

Gülümsəyən üzümü görəndə bir az ürəklənir. Asta addımlarla bir az da qabağa gəlir. Nədənsə danışmağa cəsarət tapa bilmir. Səbrlə ona tamaşa edirəm. Baxışları pəncədən ağacın budağında oturub civildəşən bir cüt sərçəyə dikilir. Sonra iri qara gözlərindən yaş süzülməyə başlayır.

Onun gəlişini, duruşunu sorğulaya bilmirəm. Əl atıb salfeti ona uzadıram. Nəhayət, səsini çıxardır:

-"Çox sağ olun”

- Buyurun.

-Qırıq-qırıq səslə davam edir.

-Heç bilmirəm özümü necə təqdim edim, nə istədiyimi necə dilə gətirim?!

-Mən sizə kömək etməyə çalışaram, buyurun , deyin görək sizə nə lazımdır?

-Şəhid!

-Şəhid?!

Təəccüblə onun gözlərinin içinə baxıram. Hamınınkından fərqli gözəl gözləri var. Amma yüklü və qəmli... Bir az da nəmləndiyi üçün parlaqlığı artıb. Kiprikləri islanıb cütləşib. Yavaşca şəhidin adını pıçıldayır, anonim qalmağını xahiş edir...

O an deyəsən bir balaca vəziyəti anlayıram. Bütün bədənimi qəribə bir hiss bürüyür. Təkrar şüşəli dolaba yaxınlaşıram. Qapısını açıb Şəhidlərin şəxsi mənşəli sənədləri toplanmış qovluqları bir-bir ayırıram. Qırmızıların içərisində idi. (Qovluqları üç rəngdə - göy, qırmızı, yaşıl hazırlamışdıq) Seçdiyim qovluğu tanımadığım qıza uzadıram. Əlləri titrəyir. Qovluğu tutan kimi sinəsinə basır və hönkür-hönkür ağlamağa başlayır. Arıq bədəni tir-tir əsir. Sonra albomu bir-bir vərəqləyir. Hər vərəqi öpük-öpük eləyir. Uzun incə barmaqları ilə şəhidin şəkillərini sığallayır. Hönkürtüsü ürək dağlayır. Dinmək niyyətində olsam da, onun sevgilisinin xatirələri ilə daldığı "xəyal buludu”nu dağıtmaq istəmirəm. Səssizcə izləyirəm. Şəkilləri qoxlayır, şəhidin əlyazması olan dəftərə çatan kimi cəld onu qovluqdan çıxardır. Deyəsən ona lazım olan bu dəftər idi. Hər vərəqinioxuyur. Gözlərindən süzülən yaş dənəsivərəqin üstündə bir iki saniyə yumurlanıb kağızın canına hopur. Elə bu an gözüm oradakı sözləri oxuyur. "Sevgilim, saçlarının ətrini səngərdəki torpaqdan alıram. Burada mənə hər yer sənin qucağındır. Belə düşünməsəm yaşaya bilmərəm” növbəti vərəqdə isə " Aramızda bunca şəhərlər varkən necə yanımda hiss edilə bilərsən” yazırdı. Vərəq-vərəq sevgi düzülüb dəftərə. Qəhrəman ürəyindən süzülən sevgi...

Gözləri ürkək-ürkək qapıya baxır, kiminsə gəlməsindən ehtiyat edir. Hiss olunur ki, onun arxivə gəlişini heç kim bilmir. Bir ayağı tələsir, bir ayağı gecikir, ürəyi isə arxivdə qalmaq istəyir.Yavaşca qapıya yaxınlaşıram. Arxadan kilidləyirəm. Baxışları ilə razılığını bildirir. Səssiz-səssiz anlaşırdıq onunla. Mən ilk dəfə idi ki, bir insanın yalnız gözlərinin yox, bütün bədəninin ağladığını görürdüm. Onu zərrə-zərrə hiss edirdim. Duyğularına qarışıb məhv olurdum. Bu nə taledir, İlahi, yaşadırsan gənclərimizə deyib bir anlıq üsyan edirəm ürəyimdə?! Mən şəhid ailələri ilə görüşüb sənədləri toplayarkən darıxan ürəklərlə tanış oldum. Amma bu qızın ürəyi kimi darıxan ürək ilk dəfə görürəm. Bəlkə də yanında ağladığı ilk adam mən idim. Gizlin-gizlin çəkib həsrət yanğısını. Yığılıb onu boğan hər nə var idi içində hamsını bu ana saxlayıb. Qolumda güc toplayıb əlimi onun çiyninə aparıram.

-Darıxma , o cənnətdə səni gözləyir. Bir gün mütləq qovuşacaqsız. (Guya təsəlli etmək istəyirəm)

Sanki, bu sözü eşidəcəyini bilir. Cavabı hazır idi.

-Mən cənnətə inanmıram. Allaha da küskünəm. Axı niyə?! Niyə çox gördü sevgimizi?! Niyə qıydı bizə?!

O təkrar hıçqırıqlara boğulur. Başını çiynimə qoyub elə ağlayır ki...

İlahi, mən bu səhnəni təsvir edə bilmirəm...

Onun həyəcanı mənim bədənimi sirkələyir. Ilk dəfə idi ki, tutulmuşdum, təsəlli verməyə söz tapa bilmirəm. Həqiqətən şəhid dağının təsəllisi yox imiş! Elə hiss edirdim ki, payız vurub yarpaqları solmuş bir ağacam. Kimsə bu ağacı tutub silkələyir. Yarpaqları öz xoşuna tökülməyə qoymadan topa-topa qoparıb yerə tökür...

Boğuq səslə davam edir:

Mən balaca olanda nənəm atasının müharibəyə gedişini, sonra qara kağız aldıqlarını bizə danışardı. Elə maraqla dinləyərdim ki... Müharibəni dadmadığım üçün şirin gələrdi onun anlatdıqları. İndi bəlkə sizə də mənim anlatdıqlarım....

Mən əllərimi onun dodaqlarının üstə qoyub : "sus!” deyirəm.O susur. Sarılıb ağlayırıq. Sonra başını çiynimdən qaldırıb divardakı saata baxır. "Mən getməliyəm” deyir.

-Nə vaxt istəsən gəl.

-Gəlim? Doğrudan olar darıxanda gəlim?

-Əlbətdə, olar.

Təşəkkür edib gedir. Tanımadığım o qız tanımadığım (bu günədək tanıdığımı zənn edib yanıldığım) kədəri öyrətdi mənə.

...Ötən gecə yenə şəhid xəbəri gəldi. Çərşənbə axşamından bəri bütün Azərbaycan yenə matəmə qərq olub. Sentyabr ayında təbiət bozarmış, səmada qaçqın buludlar arabir Günəşin üzünü açıb bağlayır. Günortaya az qalmış olsa da işıq tutqundur. Pəncərədən o qız gedən yola baxıram. Bir-iki yarpaq havada uçuşur. Ötənilki kimi, bu payız da gəncliklər yarpaqlardan öncə solur. Gözlərim özüm kimi gücdən düşmüş bir göyərçinə sataşır. Ağır-ağır daş döşəmənin üstündə yeriyir. Göyərçin sülh xəbərçisidir deyib özümü aldatmaq istəyirəm. Anidən əsən küləyi qiyamətin nəfəsi kimi hiss edirəm. Qulaqlarımı tuturam. Küləyə pıçıldayıram: " Vətənin pöhrələnən gəncliyini yarpaq-yarpaq soldurma” ...

Nəsibə Nəsib qızı