Ana məhəbbətinə ehtiyac duyan nəvəsini övladı kimi

böyüdən nənənin, övladının qoxusunu arayan valideynlərin və iki körpəsini atasız böyüdən həyat yoldaşının qəlbi itkidən nə qədər sızlasa da, onlar ən uca zirvəyə layiq görülən və Allahın əlçatmaz məkanı olan CƏNNƏTdə məskunlaşan igidlərimizlə qürur duyur, fəxr edir, "təki Vətən sağ olsun!” deyirlər.

ƏLİ KAMRAN oğlu VƏLİYEV 15 iyun 2002-ci ildə Qobustan rayonunda anadan olub. Vəliyevlərin ilk nəvəsi, ailənin ilk övladı olan Əli körpəlikdən ərköyün böyüyüb. Hər kəs onun qayğısına qalıb, nazını çəkib. 2003-cü ildə balaca Əlini Sumqayıt şəhər 38 saylı "Şəfəq” körpələr evi-uşaq bağçasına qoyublar. Burada da şirinliyi ilə sevilib. Uşaqlar arasında çalışqanlığı, səlis danışığı, mehribanlığı, hətta dəcəlliyi ilə seçilib. Tərbiyəçilərin "balaca köməkçi”si olub. 

Əli 6 yaşı tamam olanda, 2008-ci ildə Sumqayıt şəhər 13 saylı tam orta məktəbin 1-ci sinifinə qədəm qoyur. Anası Gülviyyə xanım Əlinin təhsilli, savadlı olması üçün əlindən gələni etməyə çalışır. Bu məqsədlə o, oğlunu dərsdən kənar məşğələlərə aparır, oxumağı ilə yaxından maraqlanırdı. 2009-cu ilin yanvar ayında  Əlinin yeganə qardaşı olan Xalid dünyaya gəlir. Əli evdə də anasının "kiçik köməkçi”si olaraq, ona yardım edir, özündən 7 yaş kiçik qardaşına qulluq edir, qayğısına qalır. Beləcə, Vəliyevlər ailəsi səadət dolu günlərini yaşayırdı ki...

2009-cu il mart ayının 29-u baş verən hadisə Əlinin həyatını tamam dəyişir. Vəliyevlər ailəsinin axar səmti başqa istiqamətə yönəlir...  Səhər saatlarında oğlunu məşğələyə aparıb qoyan ana, məşğələ bitdikdən sonra oğlunu dətirməyə hazırlaşır. 2 aylıq Xalidi oyandırmaq istəsə də, balaca yuxudan ayılmır. Məcburiyyət qarşısında qalan ana çarəsiz vəziyyətdə uşağı evdə yatılı halda qoyur və Əlini gətirməyə tələsir. Körpəyə görə narahatçılıq keçirən ana maşın yolunu keçmək istərkən qəzaya düşür və yerindəcə dünyasını dəyişir. Hər şeydən xəbərsiz Əli isə  intizarla anasının yolunu gözləyir... 

Narahat olan müəllim Əlini nənəsi Sara xanımın iş yerinə aparır. Sara xanım da təəccübünü gizlətmir. Nənə-nəvə evə yollanırlar. Evlərinə yaxınlaşan zaman Əli yaşadığı binanın arxasındakı yolun kənarında anasının ayaqqabısını görür və nənəsinə "Nənə, anamın ayaqqabısı!” deyərək səslənir... Lakin nənə buna inanmır... 

Bu hadisə Əlinin beyninə həmişəlik həkk olunur, qəlbini sızladır. O gündən o, anasız dünyasını yaşamağa başlayır. Əli və 2 aylıq Xalid nənələri Sara xanımın himayəsində böyüyürlər. 

Əli məktəbdə oxuduğu illərdə "Güləş” idman növü ilə məşğul olur, üzgüçülüyə gedir. Güləşlə bağlı, yarışlarda da iştirak edir. Kompüterə xüsusi marağı olduğundan, bir çox proqramları öyrənməyə çalışır. 

2017-ci ildə doqquzillik təhsili başa vuran Əli, nənəsinə və qardaşına kömək məqsədilə, fərdi işlərdə çalışır. 2018-ci ildə o, 2 saylı Sumqayıt Peşə Liseyinə daxil olur. Burada "Elektrik avadanlıqlarına xidmət və təmir üzrə elektrik montyoru” ixtisasını öyrənir. Səmimiliyinə, sadəliyinə,  xoş xasiyyətinə görə, burada da hər kəsin sevgisini qazanır. Lakin oxumağa o qədər də marağı olmayan, kiçik ailəsinə yardım etməyi düşünən yeniyetmə, təhsilini yarımçıq qoyur. Hansı ki, çox gözəl yaddaşa, zehnə malik idi. Müəllimlər onun qabiliyyətini, istedadını vurğulasalar da, təhsilini davam etməsini tövsiyə etsələr də, Əli inadından dönmür. Əslində onun xasiyyətində tərslik də olur, gözəl keyfiyyətlərinə baxmayaraq. Beyninə nəsə girdisə, ona doğru can atırdı.

Beləliklə, 6 aydan sonra Əli təhsildən uzaqlaşır. 2019-ci ildə Rusiyaya – Nijnevartovsk şəhərinə, əmisinin yanına  gedir. Orada olanda da peşə məktəbindəki tələbə yoldaşlarıyla əlaqə saxlayır, müəllimlərini yad edirdi.

2020-ci ilin mart ayında Əli doğma Vətənə qayıdır və burada "Dönər evi”ndə "kuryer”, "Ordubad” marketdə yardımçı işlərində çalışır. "Həyatda ən önəmli odur ki, hansı sənətdə çalışırsan-çalış, gördüyün işə sevgiylə yanaş! Hər bir iş gərəkli, lazımlıdır!”. Əli də də bu devizlə insanlara xidmət göstərirdi.

2020-ci il iyulun 15-də Əlinin 18 yaşı tamam olan günü Sara xanım  səhər tezdən durub, sevimli nəvəsi üçün tort alıb gətirir. Əli hələ yatırdı. Nənə "Əli, dur... Əli, dur...” desə də, Əli yarıyuxulu vəziyyətdə olsa da, yerindən qalxmır. Nənəsi onun saçlarını qarışdırır. O, gözlərini açır, yerindən qalxır. Diqqətlə sevinc içində olan nənəsinə baxır və bircə kəlmə deyir: "Mənə ad günü lazım deyil! Mənə ad günü keçirmə!”.

2020-ci ilin iyul ayının əvvəlində baş verən Tovuz hadisələrindən sonra Əli tamam dəyişmişdi. Yüksək rütbəli zabitlərin, xüsusən də hər kəsin sevimlisi olan Polad Həşimovun itkisi ona çox sarsıtmışdı. Bu hadisədən sonra yeniyetmə, heç kəsə bildirməsə də, qəlbində düşmənə nifrət bəsləyərək, qisas arzusunda idi. Bu səbəbdən nə gülə, nə də danışa bilirdi. Elə hey düşünürdü...  

Əli sanki depressiyaya düşmüşdü. Heç nəyə maraq göstərmirdi. Telefon əlindən düşmürdü.  Hər an cəbhə xəbərlərini izləyirdi. Türklərin vətənpərvərliklə bağlı seriallarına baxırdı. Kim nə iş tapşırırdı, bir söz demədən, sakitcə həyata keçirirdi. 

2020-ci ilin iyul ayının 18-də Əli Vəliyev, Vətən qarşısındakı borcunu yerinə yetirmək üçün, həqiqi hərbi xidmətə çağrılır. Uşaqlıqdan hərbiçi sənətini, hərbi formanı sevən Əli həmin gün çox sevinir. Nəhayət, illərlə xəyalında canlandırdığı formanı əyninə geyəcəkdi...

Əsgərliyə yola düşməsi münasibətilə bibisi Sahibə xanım onun üçün qonaqlıq təşkil edir. Bibisi ilə son dəfə sağollaşanda Əli ona "bibi, mən qayıtmayacam” deyir və bibisini bərk-bərk qucaqlayır. Sahibə xanım isə, "eybi yox, qalarsan, hərbiçi olarsan, onsuz da arzun hərbiçi olmaq olub. Hərbi forma sənə çox yaraşar”, - deyərək Əlini bağrına basır.

Xidmətə yola düşən gün Əli heç kimin onu ötürməsini istəmir. Ana itkisindən sonra, Əlini əlləri arasında böyüdən, qayğısına qalan, canından artıq sevən nənə isə o qədər kövrəlir ki, heç onunla yaxınlaşıb görüşə bilmir...

Goranboy rayonunda xidmət edən Əli gözəl xasiyyətinə, mehrban və gülərüz olmasına, hər kəslə asanlıqla qaynayıb-qarışmasına görə, komandanlığın və əsgər yoldaşlarının hörmət və rəğbətini  qazanır. 

Əlinin xidmət etdiyi müddətdə ailəsi ilə ilk və son görüşü 2020-ci ilin sentyabr ayının 19-da olur. Atası, nənəsi, qardaşı və bibisi oğlu onun yanına gedirlər. Əzizlərini görən Əlinin sevincinin həddi-hüdudu olmur...

Əzizləri Əli üçün necə lazımdır, "pay-puruş” aparmışdılar. Əli sevinərək bütün yoldaşlarını qonaq elədi. Özü isə heç nəyə əlini  uzatmır. Nənə deyəndə ki, "a bala, sən niyə yemirsən?”, cavab verir ki, "nənə, 2-3 gündür nəfsim çəkmir. Burada meşədə o qədər meyvələr var ki. Səhər tezdən dağın başına çıxırıq, nə istəyirsən, nə qədər istəyirsən ye”. 

Nənə bir az toxtayır... Nəvəsinin boy-buxununa baxaraq qürur hissi küçirir, Əli bu az müddətdə necə də böyümüşdü...

Görüşüb ayrılanda bu dəfə də nənə-nəvə bir-birilərilə istədikləri kimi görüşə bilmirlər... Əli nənəsinin gözlərinə baxmağa cəsarət etmirdi. Heç kəs bilməsə də, qəlbinə hakim olan hisslərdən özü anlayırdı ki, bu baxış nənənin heç vaxt unuda bilməyəcəyi vida baxışları ola bilər. Nə qədər özünü soyuqqanlı, təmkinli aparmağa çalışsa da, qəlbində yerləşən yumruq boyda kiçicik ürəyi sızlayırdı. O, ölümdən qorxmurdu! Sadəcə, ağlına gələndə ki, nənəsi necə üzüləcək, buna özü də üzülürdü. Ancaq Vətən sevgisi əzizlərin sevgisindən də üstün idi 18 yaşlı Əli üçün!

2020-ci il sentyabrın 27-də II Qarabağ müharibəsi başlananda Əli cəmi 3 ay idi ki, xidmətdə idi. Bütün fikri ön cəbhədə olan Əli döyüşə can atırdı. O, tez-tez zəng edir, əziləri ilə danışırdı.

Sentyabrın 29-u 2020-ci ildə axşam saat 6-7 radələrində Əli nənəsinə zəng vurur. Hal-əhval tutandan, bütün qohumları xəbər alandan sonra deyir: "Nənə, Goranboydaıq. Vuruşuruq. Uşaqlar məni çağırırlar... mən getdim...  özünüzü qoruyun...”.  Bu, Əlinin son zəngi olur. O gündən Əlidən xəbər olmur. Nəvəsinin axtarışına çıxan Sara xanım hər yana müraciət edir, məktub yazır. Beləcə, Əlinin doğmalarınım narahat günləri başlayır...

Müharibə bitsə də, Əlidən xəbər olmur. Oktyabrın 4-5-dən başlanan axtarış noyabrın 27-də gənc əsgərin şəhid xəbərini alanadək davam edir. 

Noyabrın 27-si Əlinin Suqovuşan uğrunda döyüşlərdə şəhid olması xəbəri atasına deyilir. Acı xəbər hamını sarsıdır. Həmin gün Əlinin nəşi evlərinə gətirilir və o, 28 noyabr 2020-ci ildə Sumqayıt Şəhidlər Xiyabanında dəfn olunur. 

18 yaşlı Vətən sevdalı, qisas hissi ilə qəlbi alovlanan bir gənc əsgərin ağrılı-acılı həyat hekayəsi... Həyatı nə qədər üzücü olsa da, az ömrün mənalı sonluğu oldu. Milyonların arzuladığı şərəfli ölümün sahibi oldu gənc Qəhrəman. Şəhid olmaq və ən ümdə arzusuna – aydın səmaların qoynunda anasına qovuşmaqdan gözəl nə ola bilərdi ana həsrətli övlad üçün?! Bəlkə də, bu anlarda öz dünyasında Əli anasının həzin laylasını dinləyir... Bəlkə də, bu anlarda ana-balanın ruhları Əli kimi oğulların igidliyi sayəsində azad olmuş Vətən torpaqlarında gəzib-dolaşır... Kim bilir...

Əli hər zaman sanki nəyinsə axtarışında olub. O, təhsilini də, idmanı da, işini də, getdiyi səfəri də... yarımçıq qoyub. Axı, onun tam istədiyi nə olub? Əziz-doğmaları, yetərli qədər dostları, onu sevən insanlar... – bunlar Əliyə azlıq etdi. O, doğma ana məhəbbətini nənəsinə sarılaraq almağa çalışsa da, istədiyinə tam çata bilməmişdi... Bəli, həyatda ana itkisini uşaq ikən yaşayan Əli, ana ətrini, ana nəfəsinin istiliyini axtarıb... Və nəhayət, qəhrəman Əli arzusuna qovuşub! Bu gün bütün Azərbaycan xalqı Əli ilə qürur duyur, fəxr eləyir, Sara xanım kimi!!!

Azərbaycan Silahlı Qüvvələrinin 18 yaşlı  igid, mübariz əsgəri Əli Kamran oğlu Vəliyev ölümündən sonra, Azərbaycan Respublikasının rəhbəri İlham Əliyevin müvafiq Sərəncamına əsasən "Vətən uğrunda”, "Cəsur döyüşçü” və "Suqovuşanın azad olunmasına görə” medalları ilə təltif olunub. 

---------------------------

AYDIN NƏRİMAN oğlu ƏLİYEV 9 yanvar 1991-ci ildə Sumqayıt şəhərində dünyaya göz açıb. 1998-ci ildə Sumqayıt şəhər 9 saylı tam orta məktəbin 1-ci sinfinə qədəm qoyub, sonradan Sumqayıtda yerləşən Füzuli rayon 54 saylı tam orta məktəbdə təhsilini davam etdirib. 2006-cı ildə doqquzillik təhsilini başa vurub və həmin il Sumqayıt şəhər 4 saylı Sumqayıt Peşə Liseyinə daxil olub. 2010-cu ildə  liseyi "Elektrik avadanlığının təmiri və xidməti üzrə elektrik montyoru” peşəsinə yiyələnməklə bitirib.

Orta ixtisas təhsilli Aydın Əliyev, Vətən qarşısındakı borcunu yerinə yetirmək üçün, 2010-2011-ci illərdə həqiqi hərbi xidməti Çəncə şəhərindəki "N” saylı hərbi hissədə keçib. Xidmətdə olarkən o, verilən tapşırıqları, normativləri doğru-düzgün, cəld yerinə yetirdiyinə görə, komandanlıq tərəfindən ailəsinə "Təşəkkürnamə” göndərilib. Gözəl xasiyyəti, xoş münasibəti ilə komandirinin və əsgər yoldaşlarının hörmət və rəğbətini qazanan gənc əsgər, Vətənə sədaqətlə xidmət etdikdən sonra,  alnıaçıq, üzüağ evinə dönüb.

A.Əliyev 2016-cı ildə Şanlı Aprel döyüşlərinin də iştirakçısı olub, qazalınan uğurlarda onun da imzası var.  

A.Əliyev hərbi xidməti başa vurduqdan sonra, 2011-2019-cu illərdə doğma şəhərində müxtəlif sektorlarda çalışaraq. halal zəhməti ilə ailəsinə dəstək olub.

-----

AİLƏ: Əlievlər ailəsi əslən Tovuz rayonunundandır.  Nəriman Əliyev uzun müddət Sumqayıt Karmabid zavodunda, Tərlan xanım  isə "Azərikimya” İB-nin Etilen-Polietilen zavodunda çalışır. Belə sadə və zəhmətkeş bir ailədə dünyaya gəlir Təranə və Aydın.

Aydın ailə qurmaq arzusunda olan zaman elə öz el-obasından olan, sevgisiylə qəlbinə hakim olan Ayşə xanımla nigaha girir və bu evlilikdən onların Salman və Nəriman adlı iki oğul övladları dünyaya göz açır. 

Qəhrəmanımız hələ uşaq vaxtlarından təlim-tərbiyəsi və səliqə-sahmanı ilə seçilib. Nəzakətli davranışı, şirin danışığı, yaşına görə ağıllı cümlələri ilə diqqəti cəlb edib. Evdə ərköyün böyüməsinə baxmayaraq, kim nə deyir-desin, heç vaxt kimsənin üzünə ağ olmayıb, cavab qaytarmayıb.

Orta məktəbdə orta qiymətlərlə oxuyan yeniyetmə hər zaman nizam-intizama riayət edən olub. Sadəliyinə, səmimiliyinə, saf qəlbinə, nur çöhrəsinə, şirin zarafatlarına görə, müəllimləri üçün sevilən şagird, məktəb yoldaşları üçün sevilən dost-yoldaş olub.

Aydının elə uşaqlıqdan musiqiyə, idmana maraq göstərib. Bu sevgi və həvəsdən o, Sumqayıt şəhər N.Nərimanov adına Mədəniyyət evində fəaliyyət göstərən "Gitara” kursuna gedib, İdman Kompleksində Güləş, Karate idman növləri ilə məşğul olub. 

Saz-söz yurdu olan Tovuz bölgəsindən olduğuna görə, Aydın ən çox aşıq sənətinin vurğunu olub. Aşıq havalarını saatlarla dinləsəydi də,  doymazdı. Arabir özü də şeir yazardı.

Maşın həvəskəri olan gənc, tez-tez maşın dəyişməyə də meyilli olub. Hər markalı maşınlara maraqlı olduğundan, yenisini alır, bir müddətdən sonra isə digərinə həvəs göstərirdi. Bu, onun hobbisinə çevrilmişdi. Maşın sürən anlarda sevdiyi saz havalarını dinləməkdən gözəl nə ola bilərdi? Boş vaxtında bu, onun ən gözəl istirahəti sayılırdı...

Ailə qurduqdan sonra bütün mehrini uşaqlarına salan Aydın, onlara o qədər bağlanmışdı ki, bir an belə ayrı qalanda, darıxırdı. Gündüz işə, axşam evə tələsirdi. Oğlanları balaca olsalar da, onlarla qürur duyurdu. Özü Vətən eşqli olan ata, övladlarını da vətənpərvər ruhda böyüdürdü. Balacalar Azərbaycan bayrağını sevib sinələrinə sıxırdılar, çünki atalarından məhz belə görmüşdülər...

Aydın hər zaman ailəyə bağlı, qayğıkeş, diqqətcil, zəhmətkeş, işdən qorxmayan bir insan olub.  Valideynləri kimi, alın təri ilə, halal zəhmətlə pul qazanıb və bunun nə qədər önəmli, bərəkətli, dəyərli olduğunu dərk edib. Mehriban Əliyevlər ailəsi beləcə, sağlam həyat tərzi sürməklə, xoşbəxt həyatlarını yaşayıblar. 

Hər kəsin qəlbi Vətən məhəbbəti ilə döyünən Əliyevlər ailəsində Aydın vətənpərvər ruhda böyüyüb. Əslində Vətənə hədsiz sevgi kökdən gəlib. Aydın hələ kiçik yaşlarında ikən, əmisi Əliyev Telman Salman oğlu və dayısı Tağıyev Saleh Şahniyar oğlu I Qarabağ müharibəsində düşmənə qarşı qəhrəmancasına savaşaraq şəhid olmuşdular. Bu, onun uşaq yaddaşına həkk olunmuş, xatirəsində qalmışdı.  Aydın məhz əmisinin toy günündə dünyaya gəlmişdi. Gənc əmi və dayısının ruhunu əziz tutaraq, hər zaman deyirdi: "Vaxt gələcək, mən onların qanını düşmənlərdən alacam!”. Qəlbinə hakim olan bu istək və amalla yaşayırdı gənc qəhrəmanımız!

2020-ci ilin ilin iyul ayında, bütün Azərbaycan xalqını ayağa qalxmağa sövq edən Tovuz hadisələri zamanı, Aydın da torpaqlarımızı mənfur düşmən tapdağından azad etmək üçün savaşa hazır olan gənclərin arasında olur. Böyük izdihama qoşularaq, Qəhrəman zabitimiz Polad Həşimovun son mənzilə yola salınmasında iştirak edir. Bu hadisələrdən sonra, heç kimə bir söz demədən, birbaşa Hərbi Komissarlığa gedərək adını könüllülərin sıyahısına yazdırır.

27 Sentyabr 2020-ci ildə Ali Baş Komandan İlham Əliyevin əmri ilə başlanan əks-hücum əməliyyatı – II Qarabağ müharibəsi çoxlarının qəlbindən xəbər verdi. "Nəhayət, düşməndən qisasımızı alacaq, torpaqlarımızı azad edəcəyik!” deyə düşünənlərdən biri də Aydın oldu.

Əziz-doğmalarını, ən əsası isə, varlığı qədər bağlı olduğu sevinc payları, yaşam səbəbi olan iki azyaşlı – 4 yaşlı və 9 aylıq övladlarını belə, gözə aldı Vətəni hər şeydən, hər kəsdən üstün tutan Aydın Əliyev! 29 Sentyabr 2020-ci il tarixdə könüllü olaraq cəbhə bölgəsinə yola düşərək, Azərbaycan xalqının, doğmalarının, əsas da dünyanın oyunlarından baş çıxarmayan günahsız, məsum balalarının parlaq sabahı naminə düşməndən QİSAS, İNTİQAM yolunu tutdu Qəhrəman oğul!

Aydın ilk əvvəl Füzuli istiqamətində gedən döyüşlərə qatılır. Əyninə geyindiyi Azərbaycan əsgərinin formasından qürur duyaraq və məsuliyyətini dərk edərək, döyüş meydanında düşmənə qan uddurdu İgidimiz! Daha sonra silahdaşları ilə birlikdə düşmənin istehkamlarını yararaq Cəbrayıl, Qubadlı,  Zəngilan və Xocavənd  istiqamətlərində QƏLƏBƏyə inam və əzmlə irəlilədi Cəsur əsgər! Aydın rəşadətli döyüş yolu keçərək, nəhayət ki, Şüşaya çatır. Bu müddətdə o, düşmənin saysız-hesabsız canlı qüvvəsini, zirehli texnikasını məhv edir. 

Aydın tez-tez əzizlərinə zəng edir, hal-əhval tuturdu. Hər dəfə də "hər şey yaxşı olacaq, ancaq irəli gedirik. Düşmənə göz açmağa belə imkan vermirik. Belə getsə, tezliklə qələbə bizim olacaq!” deyərək sevincini gizlətmirdi. Təbii ki, döyüş yoldaşları şəhid olanda o da həddən artıq üzülür, elə anlar olurdu ki, hətta özünə gələ bilmirdi. Burada hamı bir-birinə artıq dost-qardaş olmuşdu. Lakin neyləmək olardı... Bu, müharibənin yazılmamış qanunları idi...

Noyabr ayının 4-də Şuşa uğrunda qızğın döyüşlər gedir. Döyüşlər zamanı qolundan ağır yaralanan Aydın, yarasını belə unudaraq, ailəsinə zəng edir, sevinclə "axır ki, əmimin və dayımın qisasını aldım!” deyir.

Aydın əvvəlcə Füzuliyə, noyabrın 6-da Bakıya, Hərbi hospitala gətirilir. Onu əməliyyat gözləyir... 

Əməliyyatdan əvvəl ailəsi ilə görüşən Aydın üzünü anasına tutaraq deyir: "Ana, məndən ötrü narahat olma, qolumu tez əməliyyat etsinlər, yenidən Şuşaya, döyüşçü yoldaşlarımın yanına qaydacam. Qələbəni orada bir yerdə qeyd edəcəyik”. Sonra oğlanlarının üzündən öpüb, qələbədən sonra onları Şuşa şəhərinə aparacağını, vuruşduğu yerləri onlara göstərəcəyini soyləyir. Hər kəs Aydının əməliyyatdan sağ-salamat çıxacağına inanır... 

Noyabrın 7-də qəhrəmanımız, qolunda olan qəlpənin çıxarılması üçün, əməliyyat olunur. Gecə narkozun təsirində olsa da, ailə üzvlərinin səsini eşitdiyindən yarıyuxulu halda rahat danışa bilmir: "Qoy, yuxumu alım, özümə gəlim, sonra rahat danışarıq”. Səhər tezdən yoldaşı Aydının telefonuna zəng çalır. Cavab gəlmir.  Tibb bacısından eşitdikləri cavab onları sarsıdır. "Aydın komadadır”. İgidimiz 21 gün komada olur. Hər kəs ümüidlə, intizarla Aydının ayılmasını gözləyir...

Noyabrın 27-dən 28-nə geçən gecə bir Vətən oğlu da əbədi olaraq ğözlərini qapayaraq dünyasını dəyişir. Şəhidliyi ilə Allah dərgahında ən UCA ZİRVƏyə yüksələn qəhrəmanımız adını Vətən müharibəsi tarixinə Qızıl hərflərlə yazır!

Azərbaycan Ordusunun mərd, mübariz, qorxmaz döyüşçüsü Aydın Əliyev 28.11.2020-ci il tarixində Sumqayıt Şəhidlər Xiyabanında dəfn olunur.

Əzizləri şair təbiətli Aydının əlyazmalarının içərisindən döyüşə getməmişdən əvvəl yazdığı şeri tapır. Bu şeir hər kəsin qəlbinə kədər toxumu səpir. Sanki o, Şəhid olacağını hiss edirmiş...

"Vəsiyyət edirəm, mən ölən zaman

Gözümü bağlasın mehriban anam,

Yuyulub kəfənə qoyulan zaman, 

Qoy, onda da mənim bacım ağlasın. 

Soyuq məzarımı, qoy, Qurban qazsın, 

Başdaşımı, söylə, tək atam yazsın.

Hamı dağılışıb gedəndən sonra, 

Kənarda dayanıb yarım ağlasın”. 

Bu gün özündən sonra iki oğlunu – Salmanı və Nərimanı uğrunda canından keçdiyi Vətənə və bizlərə - Azərbaycan xalqına əmanət qoydu Qəhrəman igidimiz. 

Aydının babası Salman kişi aşıq sənətinin mahir bilicilərindən olub. Aydın da oğlü Salmanın mənəvi dəyərlərimizi özündə tərənnüm etdirən aşıq sənətinin sirrlərinə yiyələnməsini, babası kimi el aşığı olmasını istəyirdi. Şəhidimizin ən böyük arzularından biri də tezliklə sağalıb, övladlarını düşməndən azad olunmuş müsiqi məbədğahı olan füsunkar Şüşaya aparmaq idi. İnşallah, gün gələr, Əliyevlər ailəsində vətənpərvər ruhda böyüyən Salman və Nəriman bir ğün atalarının ruhu dolaşan Qarabağ torpağını qarış-qarış gəzər və ataları kimi də, Vətənin azadlıq və bütövlüyünü şərəflə qoruyar!!! 

Azərbaycan Silahlı Qüvvələrinin məğrur, qeyrətli, cəsarətli döyüşçüsü, 29 yaşlı əsgər, tuşlayıcı-operator Əliyev Aydın Nəriman oğlu ölümündən sonra, Ölkə Rəhbərinin müvafiq Sərəncamlarına əsasən, "Vətən uğrunda”, "İgidliyə görə”, "Füzulinin azad olunmasına görə”, "Cəbrayılın azad olunmasına görə”, "Xocavəndin azad olunmasına görə” və "Şuşanın azad olunmasına görə” medalları ilə təltif olunub.