Həftə içi dostlarla toplaşıb mütəmadi olaraq futbol oynayırıq. Məqsəd həm istirahət etmək, həm də "qoca” vaxtımızda azacıq da olsa, idman etməkdir. Arada bir oğlumu da özümlə bərabər aparıram.Oğlumun futbola həvəsini daha da artırmaq, bir az da onun qarşısında "lovğalanmaq” məqsədilə onu özümə yoldaş edirəm (təvazökarlıqdan uzaq olsa da, pis də oynamıram, hər halda komanda yoldaşlarım da bunu təsdiq edər). Yeri gəlmişkən, o da "Sumqayıt” Futbol Akademiyasının balaca müdavimidir. Nə isə, növbəti belə yoldaşlıq oyunlarının birində idman komlpeksinə gedərkən yolumuz bir məktəbin stadionunun yanından düşdü. Stadionu görən oğlum "Ata, bunlar nə qanacaqsız adamdırlar, heç stadionun da qapılarını söküb atarlar? Bəs uşaqlar harda futbol oynasınlar, hara qol vursunlar?” deyə çalın-çarpaz suallar yağdırmağa başladı. Qaldım sualların qarşısında aciz. Bir tərəfdən də yaralı yerimə toxunulmuşdu. Bir istədim deyəm ki, ay oğul, hələ sən nə görmüsən ki?! Stadionu satılıb yerində "novostroyka” tikilən məktəblərdən danışmaq istədim, amma fikrimdən vaz keçdim. Uşaq yaşında psixologiyasına mənfi təsir edəcəyindən çəkindim. Bu balaca vətəndaşda dövlətə qarşı inamsızlıq yarana biləcəyindən ehtiyatlandım. Soruşmazdımı ki, necə olur Nazirliyin balansında olan stadionu hansısa həris məmurcuqlar hansısa işbaza hansısa məbləğ müqabilində sata bilir? Doğrudur, bəlkə də bu sualı verməyə ağlı çatmazdı. Bəs böyüdükdə yenidən bu mövzunun üzərinə qayıdarkən eyni sualla üz-üzə qalmayacaqdımı? O zaman cavab üçün üzünü dövlətə tutacaqdı. Dövlət cavab verə biləcəkdimi, yoxsa mənim kimi aciz qalacaqdı? Bax, belə bir vəziyyətin yaranmaması üçün danışmadım. Oğluma deyə bilmədim ki, Sumqayıtın orta məktəblərinin 95 faizinin stadionu bərbad vəziyyətdədir. Deyə bilmədim ki, uşaqlar futbol oynamaq üçün nə həyətdə yer tapa bilirlər, nə də məktəb stadionlarında.
Əslində, bunu deməyə ehtiyac da yoxdur. Bunu necə deyərlər, balaca uşaq da bilir. Bəs nə edək? Bu suala cavab axtaran zaman oğlum köməyimə çatdı və uşaq ağlı ilə çözüm yolunu göstərdi. "Ata, mən olsam, bütün stadionları təmir etdirərəm. Qoy uşaqlar gəlib orda futbol oynasınlar. Yoxsa həyətdə futbol oynayanda topu maşınlara vururlar, maşınların sahibləri də bizə acıqlanırlar. Həm də uşaqlar rahat oynasalar, idman etmiş olar, siqaret çəkməzlər və s.”
Yəni bizlər bu uşaq qədər düşünə bilmirikmi? Onun kimi digər uşaqlar təki gələcəyimizi düşünmürükmü? Yox, düşünürük, lakin laqeydik. Zaman-zaman mərəzə çevrilir bu biganəlik. Gələcəyimizə biganə yanaşma mənəviyyatımızı da stadionlarımız kimi ya süni örtüklü edir, ya da xarabalığa döndərir. Ölkənin üç böyük şəhərindən biri, idman konveyri sayılan Sumqayıtda cəmi-cümlətanı bir orta məktəbin stadionu təmirlidir ki, o da süni ot örtüyü ilə örtülüb. Eynən problemlərimizi örtdüyümüz süni örtüklər kimi. Bir məktəb təmir olunur, şagirdləri işıqlı və təzə sinif otaqlarında oturur, böyründəki digər məktəbin şagidləri isə suvağı qopmuş, alabəzək rənglənmiş kabinetlərdə təhsil alır. Belə bir şəraitdə verilən və alınan təhsilin keyfiyyəti bir dərd, iki məktəbin öyrənci və öyrətmən kütləsi arasında salınan ayrı-seçkilik bir dərd. Dərd də gələndə batmanla gəlir, deyirlər. Beləcə qalaq-qalaq yığılan dərdlər dərdistana çevrlir. Daha uşaqlarımız həyətdə futbol, "ortada qaldı”, "yeddi şüşə” və "çijik” oynaya bilmir. Dolayısı ilə fiziki inkişafdan qalır. Çarəsiz valideyn problemdən çıxış yolu kimi övladını rəqs dərnəklərinə, üzgüçülüyə aparır. Doğrudur, hər şeyin öz yeri var. Amma uşağın da öz dövrü var axı. Həyətdə də qaçmalı, oynamalı, uşaqlığını yaşamalıdır.
Necə bir nəsil böyüdürük? Toylarda hoppanıb düşmək üçün manıslarmı, yoxsa..?
Elvin Babayev
Xeberle.com

P.S. Mənim suallarım heç, barı uşaqların suallarına cavab verin.