52 əsgərin 48-i könüllü idi. Bəzisi
idmançı, bəzisi də Aprel döyüşləri iştirakçısı olduğuna görə onların
hərbi həyata adaptasiyası sürətlə baş verdi. Fiziki hazırlıqları, demək
olar ki, yerində idi. Çətin məqam onları psixoloji cəhətdən müharibəyə
hazırlaşdırmaq idi. Artıq döyüşə girmə anı yaxınlaşırdı...
Əlahiddə
120 minaatan batareyada "zampalit” vəzifəsi olmadığı üçün batareya
komandiri kapitan Elvin Abdullayev şəxsi heyətin mənəvi-psixoloji
hazırlığını mənə tapşırmışdı. Çətin emosional məqamla üzləşmişdim:
əsgərlərin hər birinə 2 boş giliz paylamalı idim. O boş gilizlərin hər
biri mənə ən iriçaplı mərmidən də ağır gəlirdi...
Gizir
Cəfərli Elvinə əsgərləri düzmək əmri verdim. Sıra qarşısında əlimdə 104
boş giliz var idi. Özümü toxtadıb sözə başladım: "... Şanlı Azərbaycan
əsgərləri, sizin hərənizə 2 boş giliz verirəm. Hər bir əsgər öz ad və
soyadını kiçik bir kağıza yazıb bükərək o gilizlərin içərisinə qoyacaq.
Gilizin birini kitelin cibinin üzərindəki boşluğa, digərini isə çarpaz
olaraq şalvarın dizi üzərindəki cibin boşluğuna qoyacaqsınız.”
Əsgərlər
bilirdilər ki, tale ağırlığında olan bu "boş” gilizlər döyüş zamanı
tanınmaz dərəcədə ağır yaralananları, parçalanmş bədən tikələrinin
sahibini müəyyən etmək üçündür. Odur ki, məlumatlı olduqlarından çox
soyuqqanlı qarşıladılar. Mən ruhlandırıcı çıxışıma davam etməli idim:
"Əziz silahdaşlarım, inşallah, müharibədən qələbə ilə sağ-salamat
qayıdıb bu gilizləri nişanlılarınıza, sevdiklərinizə yadigar saxlamaları
üçün hədiyyə edəcəksiniz, mən buna əminəm!”
Hadrutda
atəş mövqeyinə çatmalı idik. Bu iş sürətlə baş verməli idi. Çünki XTQ
Hadrutun içərisini erməni silahlılarından təmizləsə də, düşmən hələ də
şəhəri əhatələyən dağ-təpələrdə pusquda idi. Əsgər və sursatla dolu 9
maşın sürətlə irəliləyirdik. Birdən düşmən maşınlarımızdan birini
kornetlə – tank əleyhinə idarə olunan raketlə vurdu.
Ağır yaralı əsgərlərimiz arasında ayağı üzülmüş 22 yaşlı gizir Cəfərli Elvin ürəyimi üzdü. Axı mən ona söz vermişdim ki ...
Özümü
yalançı hesab edirdim. Bərk qəhərləndim. İçimdə bir cümləni bir
dəqiqədə "avtomatik rejimdə” sürətlə təkrarlayırdım: "Bağışla gizir,
yalan danışdım..! Bağışla gizir, yalan danışdım!”
Hadrutun
ətrafı düşməndən təmizlənmişdi. Təqribən 1 həftə sonra artıq biz Tuğ
qəsəbəsinin azad olunma sevincini yaşayırdıq. Bu zaman Hospitaldan xoş
xəbər eşitdik: "Elvinin ayağı bərpa olunacaq!” Mərmi Elvinin dizdən
aşağı sümüyünü 10 sm dağıtsa da, müasir tibbin nailiyyətləri nəticəsində
ayağın bərpası mümkün idi.
Mənim sevincim isə ikiqat idi: "Elvin nişanlısına gilizləri hədiyyə edə biləcək. Mən onu aldatmamışdım!”
Vüsal Hətəmov
Xəbərdən istifadə edərkən istinad etmək vacibdir.