Onun adını hələ orta məktəbdə oxuduğum zamanlardan eşitmişdim. Bir gün də eşitdik ki, səhhəti ilə bağlı problemi var. Dostlarla yığışıb ziyarətinə getdik. Düzü, yazılarından mən onu nənələrimizin sözü olmasın, "nənəm-sənəm” xanımlardan zənn etmişdim.. Qarşımda isə zərif, incə bir xanım görürdüm. Anlaya bilmirdim, o qədər vətən eşqi, mübarizə ruhu və jurnalist bacarığı, istedadı bu zəif, zərif bədənə necə sığışıb… Çox sevdiyim, yazılarını maraqla izlədiyim Nigar Almanqızından gedir söhbət. Bu günümüzün Nigar Ögedayı…

 

Nigar xanım əvvəlcə özünüz haqda məlumat verin.
 Harada doğulduğunuz, hansı ailədə? Və Nigar Alman qızı Abdullayevanın bir vətənsevərə, Nigar Ögedaya dönüşməsində ailənin nə kimi rolu oldu?
– Mən torpaqları işğal edilib üzərində Ermənistan qurulan azərbaycanlıların dili ilə desək, insanları köçkün, türkiyəlilərin dili ilə desək köçmən olan ulu türk yurdundan gələn bir ailənin övladıyam. Ziyalı bir ailədə doğulmuşam. Babam Qori seminariyasının məzunudur. Rus dili ədəbiyyatı müəllimi idi. Eyni zamanda nənəmin atası Zəngəzur mahalında Geroy Əli ləqəbi ilə tanınan Əli bəyin nəvəsiyəm. Hər iki tərəfim bəy nəslidir. Özü də sonradan özünə bəy deyən nəsil yox. Arxivlərə dayanan bir soyum var. Erməni zülmünə məruz qalan, 1905-ci ildən başlayaraq üç ildən, bir beş ildən bir yurdundan zorla qovulan, varı-yoxu əlindən alınan, qurşunlara düzülən dünyasını dəyişəndə  cəsədini belə Göyçəyə,  Zəngəzura İrəvana  basdırmağa icazə verilməyən bir nəslin nümayəndəsiyəm. 16 yaşında ilk dəfə yüksəkdən türk olduğunu deyən biriyəm. O günə qədər türk olduğumuzu belə bilmirdik. Abdullayev bizim soy-ismimiz deyil. Sovetlər gəldikdən sonra yox edilən Behbud bəyin nəslindən biriləri yaşasın deyə, qapılarında çalışan nökərin soy-isminə keçib nəslimiz. Bunu babam rəhmətlik bir dəfə dostları ilə danışanda təsadüfən ağzından qaçırmışdı. Mən Sovet dövründə uşaqlığımı yaşayan biri olmuşam. Kim nə deyir desin, o dövrdə kimsə evində uşaqlarına "biz türkük, rus bizim düşmənimizdir” demirdi. Qorxduqları üçün deyil, övladlarının təhlükəsizliyi üçün belə şeyləri çox danışmırdılar.
Ailədə adətən uşaqlar özlərindən böyük qardaş və bacılarından örnək alırlar. Ailənizdə böyük övlad siz olduğunuza görə işiniz bir az çətin deyildimi? Siz həm də qardaşlarınıza örnək olmalı idiniz.

– Mən təkcə ailədə deyil, eyni zamanda anam tərəfdən də ilk nəvəyəm. Yəni, dayılarımın, xalalarımın da uşaqlarına sizin deyiminizlə desək, örnək olmalı idim. Mən özümü bildim biləli gördüyüm heç bir işi kiməsə örnək olmaq üçün etmirdim. Anam müəllimədir. 3-4 yaşımda məni özü ilə çalışdığı məktəbə aparırdı. Dərsi başlayanda məni müəllimlər otağına buraxıb gedərdi. Müəllimlər otağında olan bütün müəllimlər mənim qarşıma o zaman çıxan "Azərbaycan müəllimi”, "Kommunist” qəzeti qoyaraq oxutdurardılar. Anam dərsini bitirib gələnə qədər qəzetdəki məqaləni müəllimə oxuyardım, çoxlu şeirlər deyərdim, 100-ə qədər sayardım, toplama-çıxmanı soruşardılar, cavab verərdim. Bu gün də məktəbin direktoru Bəhram müəllim məni Sumqayıtda görəndə "mən sənin mütləq hər kəsdən seçiləcəyini bilirdim” deyib, 30 il qabaqkı o günləri xatırlayır. Amma bu məndən asılı olan bir şey deyil. Biraz da ailədən gəlir. Mənim rəhmətlik atama bütün nəsil canlı ensiklopediya deyirdi. Atam bütün sahələrdə özünü yetişdirməsini bacarmışdı. Bu gün belə, onun düşüncələri, bir zaman bizə dediyi sözlər mənim köməyimə gəlir. Mənim atam altmışıncı illərdə nərdivan altında gizli-gizli başlayan milli azadlıq hərəkatında olan gənclərdən idi. Sumqayıtdaki Aluminium zavodnda 26 gənclə birlikdə zavoddaki işçilərə bildirişlər Azərbaycan dilində dağıdılsın deyə etiraz aksiyası keçirmişdi. Halbuki, mənim atam Sumqayıtdaki 1 nömrəli məktəbin məzunu idi. Rus dilini ana dili kimi bilirdi. Kompressorlar zavodunun təchizat şöbəsində mühəndis işlədiyi dövrdə işlə bağlı Ukraynaya getmişdi. Qatıldığı bir toplantının sonunda yanındaki başqa mühəndis yoldaşı ilə Azərbaycan dilində danışarkən həmin toplantıya qatılan Rusiyalı nümayəndə atamın üzünə təəccüblə baxaraq, "siz rus deyilmiydiniz” deyə sual vermişdi. Həmin toplantıya qatılan Hüseyn bəy gülərək, atamın görüntüsünün ruslara bənzəmədiyini, niyə bu fikirdə olduğunu soruşarkən həmin rus mühəndis gülərək: "məndən daha yaxşı danışır” demişdi. Bunu niyə xatırladım, atam özü rus dilini mükəmməl bilməsinə baxmayaraq, hər şeyin Azərbaycan türkcəsində olmasını tələb edən biri idi. Aluminium zavodunda başlatdıqları o hərəkatdan dolayı, atamı kommunist partiyaları sıralarından çıxarmışdılar. O zaman yüksək vəzifədə çalışan qohumlarımız və əmilərim olmasaydı, bəlkə,  bizlər də bu gün yox idik. Atamın da həyatı bütünlüklə qaralardı. Bunu xatırlamaqda məqsədim odur ki, qardaşlarım məni deyil, biz hamımız atamızı örnək alaraq yola çıxanlardanıq.

 Jurnalist olmaq qərarına kimin təsiri oldu? Axı Sovet dönəmində jurnalistika o qədər də çəkici sənət deyildi. "Partiyamızdır hey” şüarı ilə kolxoz, sovxoz mövzularından yazılırdı əksər yazılar. Jurnalistikada azad ruh yox idi.

-İxtisasca jurnalist deyiləm. Buna görə də, heç zaman özümü jurnalist saymamışam. Amma yazmaq biraz da gendən gəlməlidir. Bizim nəslin yarısı müəllimdir. Əmilərim, bibilərim, dayım, xalam, anam, amma bunların heç birinin yazar olmaq marağı olmayıb. Babam da, rus dili ədəbiyyatı müəllimi idi. Çox istedadlı biri idi. Amma heç bir zaman qəzetlərə yazı yazmazdı. Deyirdi ki, qəzetlərə yazı yazsam, mənim yazdığım yazını verməzlər. Sonradan anladım ki, sənin də dediyin kimi, o dövrdə azad düşüncəyə yer olmayıb. Mən balaca olanda, ortalığı dağıtmayım deyə, babam mənə: "gəl, yazı yazaq” deyərdi. Biz özümüzdən bir hekayə uydurub, yazardıq. Sonra, mən məktəbdə divar qəzetinə yazı yazmağa başladım. Daha sonra "Pioner” qəzetində,  "Göyərçin” jurnalında yazılarım çıxırdı. Bildiyiniz kimi, mən orta məktəbi bitirməmiş Sovet hökuməti dağıldı. Azad sözə, azad ruha yer verildi. Bir də ayıldım ki, mətbuatdayam. Sonralar dəfələrlə ayrılmaq istədim. Amma heç bir şey məni yazı yazmaq qədər xoşbəxt etmədi. Bu işi seçdiyim üçün də heç peşman deyiləm. Bilmirəm, nədənsə, mən çətin olanı daha çox sevirəm. Asan başa gələn heç bir şeydən zövq ala bilmirəm. Jurnalistikaya "Yeni Müsavat” qəzetindən başlamışdım. Mənə görə o qəzetin nərdivanlarını çıxıb düşmək belə, bir yazar üçün ayrı bir zövqdür. Yenə azad sözün ruhunu özündə daşıyan "Millət”, "Hürriyət” kimi böyük qəzetlərdə fəaliyyətimi davam etdirmək mənim şansım idi. Buna görə Tanrıma borcluyam. Mənim yerimdə ola bilməyən milyonlar vardı. İndi maşallah qəzet də çoxdur, internetdən hazır xəbərləri götürüb, altına adını yazıb: "mən də yazaram” deyənlər də.
Və… siz xalq hərəkatına gəldiniz. Yenə də Sovet əngəlləri…Evdən maneə oldumu sizə? Məlum, bizim xalqımızın bir gözəl adəti var, sərf etməyən mövzularda "bu qız işi deyil” qadağası çatır köməyə. Sizdə belə qadağa oldumu? Anlatın o dövrü mümkünsə. Nə kimi xatirləriniz var?

 -Bizim evdə azad düşüncəyə hər zaman yer verilmişdi. Bəlkə də elə bu səbəbdəndir ki, mən bu yolu seçdim. Anam hər türk qadını kimi qız uşağısan, ev yığışdır, yemək bişir deməzdi. Dərsini oxu, boş zamanında kitab oxu deyərdi. Sovet ensiklopediyasının üçüncü cildini almaq üçün Sumqayıtdan Bakıya gedib, kitabxanaları gəzib, evdəki kitabxanamıza pulun pul vaxtı 25 rubl verib, o ensiklopediyanı almışdım. Atam da həmçinin. evimizə kim gəlir-gəlsin, onlarla gündəmi mən də, qardaşım da çox rahatca müzkirə edə bilirdik. Düzdür, anam bəzən mitinqlərə getməyimdən narazı olurdu, bir ana kimi onu başa düşmək olar. Atam isə mənimlə fəxr edirdi. 2003-cü ilin seçimlərində Etibar Məmmədov və Əli Kərimovun Lənkəranda birlikdə keçirəcəkləri mitinqdə "Ekspress” qəzeti üçün xəbər hazırlamağa getmişdim. O gün çox böyük bir qarşıdurma oldu. Atılan daşlardan biri mənim ayağıma dəymişdi. Axşam xəbərlərində döyülən jurnalistlərin arasında mənim də adımı oxumuşdular. Jurnalistlərin olduğu avtobusda geri dönürdük. Telefonuma zəng gəldi. Atam idi. Qəhqəhə çəkib güldü. İlk kəlməsi bu oldu: "Aslan qızım! O daş, əminəm ki, yarandığına peşman olub”. Anam isə mənə əsəbləşərək: "gərək o daş, başına dəyib səni öldürəydi” dedi. Atam telefonu anamın əlindən aldı: "Qızım, sən buna fikir vermə, səninlə fəxr edirəm” dedi. Düşün, bundan sonra mənim qarşımda kimsə dura bilərmiydi?

Mətbuata yeni gəldiyim zamanlar idi, qəzetlərə qarşı məhkəmə qərarları, jurnalistlərə təzyiqlər vardı. Hər gün bir jurnalist döyülürdü. Dayım bizə gəldi. Anama nə demişdisə, bilmirəm, mən mətbəxə girəndə hərəsi bir tərəfdən: "bu işi burax” dedilər. Atam içəridə uzanmışdı. Sakitcə mətbəxə gəldi. "Kimsə mənim qızımın işinə qarışa bilməz. Onun arxasında mən dururam. İstədiyini et” dedi.  Anam atama: "Nigara bir şey olarsa. mənim əlimdən səni kimsə ala bilməyəcək” dedi. Atam əlini saçıma qoyub: "qorxaqlar min kərə, mənim qızım kimi cəsurlar bir kərə öləcək” dedi. Və hər şey bununla bitti.
Mən atamı da, anamı da, qardaşımı da çox sevirəm, həm də çox. Aylarla maaş almadığım günlər olub. Yol pulumu onlar verirdilər. Gecənin üçündə, dördündə, beşində evə gəlirdim. Bilirsən, qəzet çıxan günü belə şeylər çox normaldır. Ya da harasa səfərə getmisən, dönərkən təyyarə gecikir. Qardaşlarımın saatlarca məni hava limanında gözlədiyini bilirəm. Yazdığım yazılara görə izlənirdim. Oturduğum maşını neçə dəfə yolun kənarına sıxışdırdılar. Telefon edib məni hədələdilər. Olmazın iftiraları yalanları ilə üz-üzə qaldım. Ailəm hər zaman arxamda oldu. Xoşbəxt o qızdır ki, evində ona qız uşağı kimi deyil, evin bir fərdi olaraq baxırlar. Mən də o xoşbəxt fərdlərdənəm.
Və bir gün o aktiv fəaliyyəti ilə seçilən Nigar xanımdan uzun zaman xəbər ala bilmədik. Şəxsən mənim üçün görünməz oldunuz. Ta ki, sosial şəbəkədən sizi tapana qədər.

-Mən deistəm. Yəni. tək Tanrıya inanan  biriyəm. Tanrının yazdığı qismətə də inanıram. Yatsam yuxuma girməzdi ki, bir gün anamdan uzaqda yaşayacam. Demək qismətmiş. Evlənib Türkiyəyə yerləşdim. Yoldaşım hərbiçi olduğu üçün oturduğumuz lojmanlarda internetdən istifadə etmək qadağan idi. Omür boyu evdə bir stəkan yumayan, həyatı oxumaq və işləməklə keçən, evdə boş vaxtı olanda da kitablarla eşələnən Nigar ailə həbsxanasına məhkum edilmişdi. Bəzi şeylərə görə də küsmüşdüm. O dövr də mənim evlilik dövrümə düşürdü. Məncə bu da bir şansdır. Səni anlayan, atılan mesajlar, edilən telefon zənglərinə baxmayaraq sənə sahib çıxan bir həyat yoldaşı çıxır qarşına. Uzaqlarda buraxıb gəldiyin  doğma ailənin xüsusiyyətlətini özündə daşıyan… Qürbətdə yaşamaq çox çətindir. Türkiyə Azərbaycandan ayrı deyil. Amma etiraf edək ki, qürbətdir. Mən Bərdəyə xalamgilə gedəndə: "ay xala, bu qürbət eldə necə yaşayırsan” deyib, Sumqayıtla Bərdənin arasındaki məsələyə işarə vururdum. Bir Sumqayıtlı üçün Bərdə qürbətdirsə, Türkiyə də qürbətdir. Amma mənim üçün ilk 1-2 ay çətin oldu. Sonra yoldaşım mənə istədiyin işlə məşğul ola bilərsən dedi. Mən internetə rahat girim deyə, lojmanlardan şəhərdəki kiraladığımız bir evə köçdük və komputerin başına keçərkən hər şeyin əvvəlki axarına döndüyünü hiss etdim. Amma o 2-3 ayın içərisində mətbuatda olduğun dövrlər, məktəb və universitet illərindəki Azərbaycanın müstəqilliyi üçün atılan addımlar, yaşadıqlarım, gördüklərim, bunların hamısını bir kitab halına tökdüm. Bir gün mütləq o kitabı oxuyacaqsınız.
Türkiyədə Azərbaycanla bağlı gördüyünüz işlər göz önündədir. Amma onun pərdəarxası çətinliklərini yəqin ki bir siz, bir də sizin yanınızda olan, hər zaman sizə dəsdək olan dostlarınız bilir. Mən bu qədər işin içinə bir də vətənə xidmət məsələsini necə sığdırmanızı  merak edirəm, Osmanlı türkçəsi ilə desək. Çətin deyil ki?

-Türkiyədə Azərbaycanla bağlı hansısa bir iş gördüyümü sanmıram. Hər bir vətəndaş kimi üzərimə düşəni etməyə çalışıram. Damarında türk qanı axan hər bir zərbaycanlı bunu edər. Mənim atalarım İrəvanlıdır. Bir zamanlar Osmanlı torpaqları olub, sonra isə Batı Azərbaycan olub, indi isə Ermənistan işğalı altında qalan yerlərdir. Amma, mən Azərbaycanı dəlicəsinə sevirəm. Azərbaycanı sevmə səbəblərimdən biri- orası mənim üçün müqəddəsdir. Çünki, müqəddəs olması üçün biz ailəcə bədəl ödəmişik. Mənim ailəmdən Azərbaycan var olsun deyə 4 il 6 ay vətən keşiyində yuxusuz qalan qardaşım Elçin var. Ağlamaqdan Əntiqə nənəmin gözünü kor edən şəhid qardaşım Nizami var. Oğlunun cənazəsi qarşısında əllərini qaldırıb toyundaymış kimi oynayan Kamran əmim var. Yüzlərlə belə misal çəkərəm. İnanın, vətənə bağlılıq üçün bunlar da çox önəmlidir. Hər atdığın addımda çalışırsanki vətənə elə xidmət edəsən ki, o insanları incitməyəsən. O ki qaldı qarşımıza çıxan maneələrə, bu günə qədər türkiyəli bacı qardaşımdan və dövlətdən özümə qarşı heç bir təzyiq ya da əngəl görməmişəm.
Düzdür,  sənin görmək istədiklərini görə bilməyənlər, heç bir işə yaramayanlar səni qısqanmaq üçün gözdən salmağa çalışırlar. Bunu da edən bizim cahil azərbaycanlılardır. Necə deyərlər, meşə çaqqalsız olmur. Hər yerdə yaxşılar olduğu kimi, pislər də var. Lakin aydınlarımız, deyil vətənə, özünə belə hayrı olmayanlardan uzaq durmalı, iftiralara aldanmamalı, ayıq-sayıq olmalıdırlar. Bunları umursmamaq verilən ən doğru cavabdır. Atam rəhmətlik deyərdi ki, "qızım, sən sənə edilən təzyiqlər zamanı məğlub olmazsan, amma mübarizəndən vaz keçərsənsə, bax, o zaman məğlub olarsan. Unutma, əgər səndən danışmırlarsa, hər kəs səni sevir və düşmanın yoxdursa, demək ki, sən bu günə qədər boş yaşamısan. O dediqoducular, iftiracılar, yalan xəbər götürənlər sənin uğurunun xəbərçisidir”.
Mən cahil insanların nə deməsinə heç bir  zaman əhəmiyyət vermirəm.  Buradakı aydınların hər biri məqsədi bölücülük, nifaq olan xəstə ruhlu insanların ağzından vurmağı bacarmalıdır.  Biz burada iki cüt, bir təkik, nə olursa olsun bir-birimizə sahib çıxmalıyıq!
Mətbəx türk anasının sarayıdır. Mən mətbəxdə çalışan heç bir qadınımıza pis gözlə baxmıram. Amma mən "ev xanımıyam” deyib, insanların arasına nifaq salıb canını acıtanlara da nifrət edirəm. Zatən gec-tez bunların iç üzü açılır, lakin mənəviyyatı, ruhu xəstə olan insanlaın zərərini millətimiz görür…
Amma, İzmirdə yetərincə Azərbaycan üçün çalışan, Azərbaycanı layiqincə təmsil edən xanımlar və bəylər var. Ailə qurub gələn qızlarımız var. Onlar həm ailələri üçün, həm də Azərbaycan üçün qədərincə iş görürlər. Hər gün bunların sayı artmaqdadır. Bu da məni çox sevindirir. Günel Tahirli,  Roza İbadova, Vüsalə, Aysel, Aynur, Gülnarə Muxtarova və başqa evlənib, İzmirə gələn qızlarımız var ki, onlarla qürur duyuram. O ki qaldı sualınızdaki "çətin deyil ki” demənizə, mənim lüğətimdə çətin, qorxaq, çəkingən kəlmələri yoxdur. Yuxarıda da demişdim. Mən çətin olan şeyləri sevirəm, asan şeylər mənə görə deyil. Mən 1937-ci ildə güllələnən bir nəslin davamçısıyam. Mən 1988-ci ildə Ermənilər tərəfindən öldürəsiyə döyülüb, tunelin içinə atılan bir atanın qızıyam. Yazdığım o məşhur kitabda atama qarşı xain pusqunu və saldırını geniş şəkildə anlatmışam. Mən, "iyrənc niyyətindən əl çəkməyən düşmənə düşmən kimi yanaşmaq, hər kəslə onun dilində danışmağı öyrənmək lazımdır” deyən bir atadan dərs almışam.

Bu gün  türk coğrafiyasında nə baş verir? Türkiyədə 15 iyul çevrilişinə cəhd, o cümlədən,  Türkməneli olayları ilə bağlı fikirlərinizi bilmək maraqlı olardı.
-Fikrimcə Türkiyə yenidən istiqlal savaşı dövrünə dönüb. Dörd tərəfdən düşmənlə mühasirəyə alınmış, bu azmış kimi, bir də içəridəki sapı bizdən olan baltalar var ki, inanın, onlarla başa çıxmaq çox çətindir. Dövlət o zaman güclü olur ki,  onun xalqdan formalaşan bir müxalifəti olur. Yəni, mövzu dövlətçilik olanda hökumətlə muxalifət birləşir. Hansı davanın içinə nifrət girirsə, əmin olun, bunun zərərini xalq görər. Türkiyədə mənim müşahidə etdiyim tək şey var. İqtidar muxalifətdən,  muxalifət iqtidardan nifrət edir. Kürsü üçün tərəflər bir-birindən acımasızca qisas almağa hazırdır. Halbuki Türkiyə cumhuriyyəti hüquqi dövlətdir. Bu dövlətdə hər şeyi xalqın verdiyi səs dəyişir. Maaləsəf, siyasətçilər bunun fərqində deyillər. Amma mən əminəm ki. türk xalqı bu dövrü də aşacaq. Nəticədə, yenə qazanan türk milləti olacaq.
15 iyulda Amerikanın  FETO ilə hazırladığı bir qəsb planı var idi. Tanrı bir daha türk millətinə o günləri yaşatmasın. Şükürlər olsun ki, o gecə həyata keçirilən ağıllı siyasət, muxalifətlə iqtidarın eyni addımı atması böyük faciənin qarşısını aldı. O gecə plan baş tutsaydı, əmin olun, bu gün o "büyük Kürdistan” da elan olunacaqdı və Türkiyə parçalanacaqdı.
Ortadoğuda baş verənlərə gəldikdə isə hər şey göz önündədir. Amerika və Avropanın "parçala, hökm sür” siyasəti milyonlarla günahsız insanın qanının axmasına səbəb oldu. Bu insanların içərisində Türkmən qardaşlarımız da var. Ortadoğuda savaşın bitməsi, axan qanların durdurulması üçün Türkiyənin güclü olması və o bölgədə yerləşməsi şərtdir. Bölgədə yaşayan ərəb də, kürt də bunu bilməlidir ki, Türkiyə o yerlərə girməzsə, o yerlərə heç bir sülh gəlməyəcək və bu savaş da əsrlər boyu davam edəcək. Hazırda Türkiyə dövlətinin sərhəddin ötəsi ilə bağlı apardığı siyasət ən doğru siyasətdir. Və "Kürdistan” xəyalları ilə kandırılanlar bunu da açıqca bilsinlər ki, türk yurdunda bundan sonra heç bir dövlət qurulmayacaq. Yeni gələn nəsillər dədələrimizin buraxdığı xətalardan nəticə çıxarırlar. O işğal altında olan torpaqlarımızı da mütləq geri alacağıq.
Bildiyiniz kimi bizdə görüləcək işlər əvvəlcədən planlaşdırılır. Sizdə də belə planlar olurmu?
Mənim heç bir zaman hansısa işi görmək üçün planım olmur. Çünki, hər saniyə ölə biləcəyini düşünənlərdənəm. Amma, fürsətim olarsa, gələn il də türk millətinə, vətənimə xidmət edəcəm. Bu mənim planım deyil, bu mənim borcumdur. İzmirdə Azərbaycan dərnəkləri var, müəyyən mənada xeyli iş görüblər. İki Xocalı parkı açdırıblar. Bir Xocalı anıtı, bir Xocalı heykəli ucaldıblar. Buna görə İsa Ambarcı və Mülazim Paşaya təşəkkür edirəm. Hər iki şəxslə mütəmadi olaraq görüşürəm. Bildiyim qədərilə, gələn illə bağlı müəyyən layihələri var ki, Azərbaycan üçün, Qarabağ üçün həyata keçirməyə çalışırlar. Bu məsələdə də yanlarında olacağıma söz verirəm. İzmirdə Azərbaycan Qadınları Kültür Dərnəyi var ki, izlədiyim qədərilə, onlar da müəyyən işlər görürlər. Daha çox qadınlarımızın kültürəl fəaliyyəti ilə bağlı və xanımlarımızın İzmirə adaptasiya olunması üçün tədbir keçirirlər.  2018-ci ildə onların da bəzi layihələri var. Azərbaycandakı şəhid uşaqlarını buraya gətirib, buradaki şəhid uşaqları ilə tanış etmə məqsədli bir layihələri də var. Onlara təşəkkür edirəm. Eyni zamanda Asif Qurbanın da rəhbərlik etdiyi başqa bir dərnək var ki, Asif bəyin fəaliyyətini izlədiyim qədərilə, müəyyən mənada iş görməyə çalışırlar. Asif bəy Dünya Azərbaycanlıları Kongresi Rəhbəri olduğu üçün fəaliyyətini daha çox xaricdə davam etdirməyə çalışır. Bu da çox önəmli bir məsələdir. 2018-ci ildə diləyirəm ki. bu dərnəklər hamısı Azərbaycanın ümumilli problemi olan Qarabağ çatısı altında birləşsinlər. Mənim bir sözüm var, hər zaman demişəm, yenə deyirəm, mövzu Qarabağdırsa, erməni ilə belə eyni masaya oturaram. İlham Əliyev belə Sarkisyanla eyni masaya oturdu. Buna gorə onu qinayanın azərbaycanlılğına şübhə edərəm. Bir daha bildirirəm ki, ölməzsəm, qalarsam, harda yaşayıramsa yaşayım, ölənə qədər vətən, millət mübarizəmdən əl çəkməyəcəm. 2018-ci ildə mənim ata yurdum İrəvanın ermənilərə verilməsinin 100-cü ilidir. Bununla bağlı bir neçə təşkilatla müzakirələr aparmışıq. Qismətsə, birlikdə mübarizəmizə davam edəcəyik. Hazırda Türkiyə Cumhuriyyəti cumhurbaşkanı Rəcəb Tayyib Ərdoğana göndərəcəyimiz müraciətlə bağlı imzalarımızı toplayırıq. Bu haqda irəlidə mediaya geniş açıqlama veriləcək. Hesab edirəm ki, çox böyük və səs gətirəbiləcək bir layihə olacaq. Ən azından, mühacirətdə olan İrəvan türklərinin, İrəvan mühacir hökümətinin elan olunması üçün addım atmış olacağıq.
 Mən adınız qarşısındakı Ögeday-ı Ege denizinə bağlamışdım… Doğrumu düşünmüşəm, yoxsa ayrı bir mənası var?

-Ögeday Alparslanin üçüncü oğludur. Mənası cəsur, qorxmaz, özünü düşünmədən milləti üçün özünü fəda etmək anlamına gəlir. Düşünürəm ki, hər türk özünə yaraşan soyismi daşımalıdır.
Düzü, mən çox istədim ki, bu yazını 17 noyabr Milli Dirçəliş gününə qədər hazır edə bilim, müəyyən sbəblərə görə yubanmalı olduq. Əslində yazı o gün üçün hazır idi, lakin mənim Nigar xanımın ailəsilə görüşmək istəyim yayımı yubatdı… Əslində Nigar xanım söhbətimizin davamını ailəsi ilə apardığımdan xəbərsiz idi. Yeganə qız övladını yalnız sosial şəbəkələr vasitəsilə görməyə məcbur qalan ananı, yalnız eyni taleni yaşayan analar anlar. Bəzən anaların övladlarının üzünə deyə bilmədikləri sözləri, etirafları olur.. Səmimiyyətdən doğan etiraflar… Məncə, hər bir övlad üçün bunları eşitmək maraqlı olardı… Elə Nigar xanımın özü üçün də…
Elçin Abdullayev (Nigar xanımın qardaşı)- Mən Nigar haqıında çox danışa bilərəm. Biz 39 il bir evdə, bir damın altında böyümüşük. Nigar uşaqlığndan fərasətli qız idi. Bununla yanaşı, onun daxilində insanlara qarşı bir sevgi, bir mərhəmət vardı. Və zaman keçdikcə o bu sevgini millətinə, vətəninə, dövlətinə  verməyə başladı. Və bunu o öz qələmiylə etdi.  Bacım olduğu üçün demirəm, bir vətəndaş olaraq deyirəm ki, Nigar Azərbaycan müstəqil mətbuatında öz sözü və yeri olan jurnalistdir. Nigar çox təmiz insandır. O öz peşəsinə pul, para müqabilində xəyanət edən jurnalist olmayıb. Ona edilən bütün təklifləri "Mən öz qələmimlə xalqıma xidmət edən jurnalistəm və məni kimsə öz haram işlərinə şərik edə bilməz” cavabı ilə rədd edib. Bir dəfə ondan soruşdum ki, qorxmursanmı səni öldürərlər. Axı sənin də ailən, öz həyatın var. Cavab verdi ki, mənim ölümümlə millət oyancaqsa mən o ölümə razıyam. Nigarın çıxdığı yol ağır, çətin və eyni zamanda çox şərəfli yoldur. Bilirəm ki,  Nigar öz millətini, dövlətini, türkçülük sevdasını ailəsindən, anasından, məndən daha üstün tutur.  Və bunların hamısı bizim genimizdən gəlir, atamızdan gəlir. Biz xalq hərəkatında iştirak etdiyimiz vaxtlarda bizə o ruhu aşılayan atamız olub və bizim bu yöndə fəaliyyətimizə heç vaxt qadağalar qoymayıb, əksinə hər zaman bizim yanımızda olub. Bir hadisəni danışım, demək mən Qarabağ döyüşlərində iştirak etdiyim vaxtlarda Ağdamın Şelli kəndinə hücum oldu və itgi verdik. Bu xəbər radioda yayımlananda anamın ürəyi gedir. Nigar anamı bu vəziyyətdə görəndə deyir, özünü ələ al, Elçin qardaşımdı, əzizimdi, amma vətəni elçinlər qorumalıdır. Vətən nə məndən, nə qardaşımdan artıq deyil… Onu da deyim ki, Nigar çox yardımsevər insan olub. Gecənin istənilən saatında ona edilən müraciətləri geri çevirməyən insandır. O tanıdığı, sevdiyi insan üçün canını ortaya qoyan biridir. O hər bir insana statusuna görə deyil, Allaha xatir sevən insandır. Və əslində Nigar mənə bacı yox, böyük qardaş olub həmişə. Mənim qürurum, fəxrim olub, belə də qalacaq…
Deyirlər bir uşağın qəlbini fəth etmək bir ölkəni fəth etməkdən daha çətindir. Elçin bəyin qızı Selcanı dinlədikcə bir daha əmin oldum ki, Nigar xanım hər bir çətinliyin öhdəsindən başarı ilə gələn böyük ürək sahibidir. Bəkə bu üzdəndir ki, Nigar xanımın qoyduğu adı daşıyan Selcan balamız da bibisini hamıdan çox sevdiyini və onun yolu ilə gedəcəyini deyir…  "Bibim məni öz övladı kimi görür və mənə həmişə deyərli tövsiyyələr, məsləhətlər verir. Mən də dərslərimdə qazandığım bütün başarılarımı bibimə hədiyyə edirəm” deyən Selcan bibisi Nigar xanımı öz uğurları ilə sevindirəcəyinə söz verir…
İstənilən sonluqla yekunlaşdırmaq olardı yazını… hansı sonluq "ANA SÖZÜ” qədər dəyərli ola bilərdi ki…
-"Nigar yaxşı oxuyan uşaq olub, ailənin, nəslimizin sevimlisi olub. Siyasətə, tarixə marağı atasından yaranıb, uşaqlıqdan bu özünü göstərirdi. Hətta sinif yoldaşları ona deyirmiş ki, Nigar sən çıx dərsi danış, Fatma müəllimə səni çox istəyir, sən danış ki, bizə vaxt qalmasın. Onun dərsə, kitaba daha çox marağı olub. Bu gün özü uzaqlarda olsa da, ev onun kitabları ilə doludur. Övlad kimi həmişə ondan razı qalmışıq. O, ailəcanlı, qohumcanlı övlad olub. Anayam, övladımın uzaqda olması mənə də, yəqin ki, özünə də çətindir. Artıq 4-cü ilə keçib, o hələ də gəlməyib. Düzdür, görüntülü danışırıq, amma bu canlı görüşün yerini vermir ki. Mən istəmirdim o qəribliyə düşşün. Amma qisməti, taleni bilmək olmur. Bu alın yazısıdır. Əsas odur ki, balam xoşbəxtdir. Onu sevən ailəsi var. Mənim ən böyük istəyim onun ANA olmasıdır. Bu gün onu mənə Selcan əvəz edir. Selcan mənim həm nəvəm, həm qızımdır. Amma bununla belə Nigarın yolunda qalıb gözüm, tezliklə görmək istəyirəm balamı”…
Sevinc İzzət

 

 

Xəbərdən istifadə edərkən istinad etmək vacibdir.