Mənim bir itim var. Adı Maksdir. O, mənim ən sadiq dostumdur. Hara getsəm mənimlə gəlir. Məni hər şeydən qoruyur. Amma Maksin bir pis xüsusiyyəti var: kimi görsə, qapar. Bircə məndən başqa...
Bir gün gecə yatdığım yerdən dik atıldım. Maks birinci dəfə idi ki, belə bir hərəkət edirdi: o, gecə vaxtı ilk dəfə idi ki, hürürdü. Tez yerimdən sıçradim. Qonaq otağına daxil olanda Maks bir kölgəyə baxıb hürürdü. Kölgəni gördükdə çox qorxdum. Maks hürdü, hürdü, birdən dayandı. Mənim ürəyimdən qorxu getmirdi. Mən özümü ələ alıb, gedib yatdım.
Səhər açıldı. Yatağımdan qalxıb, qonaq otağına doğru gedəndə anamın dediklərini duydum. Qonşumuz Səkinə xala ilə söhbət edirdilər:
-Eşitmişəm ki, keçən gün qonşuda adam öldürüblər.
-Kimi?
-Bilmirəm. Hələ ki, araşdırırlar.
-Allah axırın xeyir eləsin.
-Amin!
Gecə baş verən hadisə yadıma düşdü. O kölgə kim idi? Nə idi? Heç nə başa düşmədim. Nə isə, çox məhəl qoymadım.
Birazdan Səkinə xala yenə qapını döydü. O, həyəcanlı bir şəkildə:
-Eşitdin, qatili tapıblar. Deyirlər ki, ölən qadın imiş. Qatil onu öldürməyə gələndə o, qaçıb bir evdə gizlənib. Amma bilinmir kimin evində...
Mən artıq dünənki kölgənin nə, daha doğrusu kim olduğunu bildim. Kaş cəsarətimi toplayar, kölgəyə yaxınlaşıb qadına yardım edərdim...
Xəbərdən istifadə edərkən istinad etmək vacibdir.