Ötən gün, Dağlıq Qarabağdakı erməni silahlılarının rəisi, Viktor Arstamyan döyüşlər haqda mətbuat konfransında deyir ki, Azərbaycan tərəfi 200-300 metrlik həyati əhəmiyyəti olmayan nöqtələr üçün bu qədər insan tələfatına səbəb olur.
Son günlərdə, Azərbaycanda da bu cür ifadələr səsləndirilməyə başlanıb ki, niyə hansısa təpəciklərə görə bu qədər şəhid vermişik? Bunların arasında, hakimiyyətə məsafəli olanlar, maksimalistlər, əsgər qaçağı sağlam "yararsızlar”, humanizmin göz yaşları və s. var.
Dövlətçilik əleyhdarı bir anarxist üçün təbii ki, bunlar əhəmiyyətsiz söhbətlərdir. Lakin mən anarxist deyiləm.
Anarxistlər xaric, yuxarıda saydığım və saymadığım min cür əqidəyə mənsub insan var ki, onları Vətən anlayışı birləşdirir. Bu gün vətənin, yaşadığımız dövlətin sərhədləri demək olar ki, bizlər, azərbaycanlılar tərəfindən çəkilməyib. İranla olan sərhədlər, Çarlıq Rusiyası – Persiya arasında, qalan bütün sərhədlər isə SSRİ dövründə qərarlaşdırılıb. Acı da olsa, bu ifadə kimlərinsə xoşuna gəlməsə də, bu dövlətin sərhədləri heç də bu dövlət tərəfindən çəkilməyib. Bu sərhədləri çəkmək üçün bu dövlət döyüşməyib. Ona görə də Qarabağı uduzmaq bu qədər asan olub. Bir dövlətin necə çətinliklə qurulduğunu, bir qarış torpağın necə əldə edildiyini çoxdan unutmuş bir toplum üçün təbii ki, onu itirmək, o torpağı onun əlindən almaq çox da çətin olmasa idi gərək.
Ona görə də, bu gün, bundan belə, bir təpə, bir dərə, bir ağac uğrunda nə qədər çox şəhid olacaqsa, o qədər dəyərli olacaq o torpaqlar, o yurdlar. Bəli, indi mən qıraqda durmuşam, rahat yerimdən asanca (!) deyirəm bu sözləri. Asanca (!) …
Şəhidləri şəhid düşdüyü yerlərdə dəfn etməyin vaxtı çatmayıbmı?
Əfqan Xəlilli
Xeberle.com
Xəbərdən istifadə edərkən istinad etmək vacibdir.