Mən niyə Bakıya gedib-gəlməyi xoşlamıram?
Heç kəsin məsləhəti ilə oturub-durmaq lazım deyilmiş.
Elə məhz oturub-durmağı da deyirəm. Yoxsa...
Son illər doğma Bakımıza gedib-gəlməyi heç xoşlamıram. Zəndi-zəhləm gedir.
Paytaxtdan yox, onun qudurğan sürücülərindən. Bir də ki axı, Bakı çox basırıqdır.
İllah da ki "20 yanvar" dairəsi tərəflər, avtovağzal... Oralarda nə it yiyəsini tanıyır,
nə də ki yiyəsi - iti... Hayıf deyil Sumqayıt?!.
Bugündən etibarən isə Bakının avtobus sürücülərindən lap zəhləm getdi, nifrət
elədim onların qudurğanlarına, qəpik üçün özlərini də, sərnişinləri də təhlükə altında
qoyan, alçaldan o cür məlunlara.
...Dünən axşam çağı Keşləyə, əmioğlugilə getmişdim. Bu gün səhər tezdən çox
yüksək olmasa da, babat ovqatla qayıdırdım geri. Bakı avtovağzalına gəlmək üçün "20
yanvar"da bir avtobusa minməli oldum. Adətən qısa məsafələr gedərkən oturmağı
xoşlamadığımdan sürücünün yanındakı dəmir "dirək"dən tutub dayanmışdım. Kimsə
ağarmış saç-saqqalımı görüb, hörmətlə orta cərgədəki boş yeri göstərib, əyləşməyi təklif
etdi. Kaş, onun "məsləhətini" qulaq ardına vuraydım. Axı, əyləşmək fikrim yox idi. Ancaq
ədliyyə polkovnik-leytenantı Əflatun Ağdaşlının (çox ziyalı, həm də bir çox özündən razı
gənc şair və yazıçılardan fərqli olaraq zəngin mütaliəsi, ensiklopedik biliyi və gözəl
yaddaşı olan bu adam həm də bir-neçə maraqlı, sənədli tarixi romanın müəllifidir)
gecədən oxumağa başladığım yeni kitabının ardını oxumaq fikriylə əlimi dirəkdən üzüb,
orta yerə keçmək istərkən nanəcib sürücü heç kəsin gözləmədiyi halda qəfildən sərt
tormoz verdi və ağlıma-fikrimə gəlməyəcək hadisə baş verdi. Əlim tutacaqdan
üzüldüyündən müvazinətimi itirib, "tir-tap" arxası üstə necə yıxıldığımı bilmədim. Başım
avtobusun qabaq hissəsinə dəydi, uzalı vəziyyətdə qaldım. Həmişəki sərnişin
sıxlığından fərqli olaraq, aralıqda məndən başqa heç kəs olmadığından, dayaq durub
saxlayıb-tutan da olmadı. Bir cavan oğlan cəld köməyimə çatdı, qolumdan tutub ayağa
qaldırdı... Sağ olsun.
İlk anlarda inana bilmədim ki, bu xoşagəlmız hadisə mənim başıma gəlib.
Sürücünün eninə də, uzununa da söymək istəduim, ancaq and-aman elədi ki,
qabaqdakı avtobus qəfil dayandı, ona görə əyləci basmalı olub. Və, düzü, orda fikrimə
gəlmədi deyim ki, ay itin balası (cavan deyildi, 50-55 yaşı olardı), sən axı niyə heç
olmasa, 5-6 metrlik də olsa distansiya saxlamırsan ki, belə təhlükəli situasiya yaranır?
Gərək öz maşınını qarşıdakının lap dalına dirəyəsən?
...Təzə-təzə o qədər də ağrı-zad hiss eləmədim. Sürücü isə, iradımı bildirsəm də,
heç əməlli-başlı üzr də istəmədi. Mənə ağır gələn həm də başıma gələn hadisənin
mənəvi tərəfi idi - axı, mən niyə bütün sərnişinlərin gözü qabağında yıxılıb yerdə uzalı
vəziyyətdə qalmalı idim?..
Nə isə... Vağzala çatıb, gediş haqqını verib ("haram-xoşu" olsun, burnundan
gəlsin!), Sumqayıt avtobusu ilə doğma şəhərimizə qayıtdım. Lakin yol boyu başımda və
bədənimdə ağrılar hiss etməyə başladım, ətrafı da əvvəlki kimi tam aydın görmürdüm.
İndi, kəskin olmasa da, bel və baş ağrılarım da var.
Ancaq baş verən hadisədə indi sürücüdən çox özümü qınayıram. Mənə deyən
gərəkdir ki, axı sən zalım oğlu adətən şəhər içi avtobuslarda oturmursan, bəs necə oldu
ki, "başqasının ağlı" ilə əyləşmək fikrinə düşdün və niyə əlini tutacaqdan üzdün?
Həm də ona görə özümü qınayıram kİ, başqalarının başına bu və ya digər
xoşagəlməz hadisə gəldikdə, hər ehtimla qarşı bəzi məlumatları təcili götürən mən
zalım özümün başına gələn bu hadisə ilə bağlı heç bir məlumat (nə marşrutun
nömrəsini, nə avtobusun hara, kimə məxsus olduğunu, nə də sürücünün kimliyini)
öyrənmədim. Təzminat və s. tələb etməyi demirəm (belə işləri bacarmıram), heç
olmasa, marşrut sahibinin və sürücünün yuxarı instansiyalar tərəfindən
cəzalandırılması, lap elə yeri gələrsə, məhkəməyə vermək üçün. Çünki hələ bilmirəm ki,
bədənimdəki və başımdakı ağrılar hansı fəsadlarla nəticələnə bilər. Təkcə onu bilirəm
ki, vəziyyətim hadisə baş verənə qədər olduğu kimi yaxşı deyil (səhər rentgendən, UZİ-
dən keçəm gərək).
Başıma gələni uzun-uzadı yazmaqla demək istəyirəm ki, heç vaxt başqasının ağlı ilə
oturub-durmayın. Özünüz necə düşünürsünüzsə, ö cür də hərəkət edin. Bir də ki,
avtobusda gedərkən (qoca, cavan - hamı!) hökmən tutacaqdan yapışın, əlinizi ondan
üzməyin - düşənə qədər. Çünki bilmək olmaz, nə baş verə bilər. Sürücülərə etibar
yoxdur.
Və axı, deyəsən, düz deyiblər ki, sürücülər (bu, yaxşılarına qətiyyən aid deyil !)
sonuncu, lap axırıncı - 73-cü "millət"dirlər. Lap axırıncı!.. Ondan o yanası yoxdur...
Bir-neçə gün əvvəl bir nadürüst sürücünün avtobusu aşırıb, 20-yə qədər
sərnişini şil-küt etməsi də deyilənin daha bir acınacaqlı sübutudur...
Rəhman ORXAN.
Xəbərdən istifadə edərkən istinad etmək vacibdir.
