Günorta yaşadığımız idarə binasının həyətində bir neçə qonşu ilə söhbət edirdik. Salmanın internet fanatı olan oğlu Fərid gəlib yanımızdan keçəndə ayaq saxladı. Salam verib hal xoş elədi. Mənə tərəf dönüb dedi: - Suğra xala, Tarkan Xocalı facəsinə görə Bakıda konsert verməkdən imtina edib.
Dedim - Sağ olsun Tarkanı!
Oğlan qayıdıb fikirli fikirli öz özünə danışırmış kimi soruşdu:
- Görən fevralın 26-da toy, ya şənlik keçirən olur?
Qonşular susub dinmədilər. Mən dilləndim: "Nə bilim, ay Fərid ...bəlkə də...”
Axşamın düşməsini istəmirəm heç. Gündüzlər yenə qonum-qonşu ilə başımı qatıram, ya uşaqlar gəlib bizdə televizora baxırlar, ya mən dəhlizdə paltar yuyan qadınlarla danışıb günümü yola verirəm. Axşamlar isə hərə evinə çəkilir. Bu gün də elə...
Televizorda mənimçün maraqsız olan, amma naəlaclıqdan baxdığım verilişlərdən sonra çarpayıma uzanıb yatmağa çalışıram. Bütün günü daş daşıyan adamlar kimi yorğunam. Amma yata bilmirəm. Otağın havası soyuyur elə bil. Yəqin yenə külək əsir çöldə. Ayaqlarım bərk üşüməyə başlayır. Əlimi atıb həmişə yanıma qoyduğum adyalı götürürəm. Ayaqlarımın üstünə atmaq istəyirəm...
Acı qəhər boğur məni, axı bu gecə həmin gecədir...
Yadıma olmaz olası o fevral gecəsi düşür...
Qadınlar, körpələr, qocalar dayanmadan yeriyirdik. Kimsə dayanırdısa, artıq bir daha hərəkət edə bilmirdi. Qarın, buzun soyuğun şiddətini çoxdan hiss etmirdik, amma yorğunluq və yuxusuzluq, bir də ələ keçmək qorxusu canımızdan çıxmırdı. Yolda qonşu qızın anasının başından güllə dəydi həlak oldu.., kişik qızının əlindən tutmuşdu, qadının əlin zorla acıb qızı araladıq. Böyük qızı anasının baş yaylığını açıb göturdu. Elə bildik soyuqdur deyə başına örtəcək. O isə ağlaya-ağlaya dedi: "Bağışla, ay ana! Götürdüm ki, heç olmasa yaylığına ağı deyim ağlayım...”
Yarım saatdan sonra balaca qız bacısına dedi: Yeriyə bilmirəm bacı. Noolar, qoy bir az yatım, sonra gedək. Elə bu sözləri deyən kimi, bacısının əlindən çıxıb qarın üstünə uzandı və gözlərini yumdu. O uşağı heç kim oyada bilmədi. Heç kimin də gücü olmadı qucağına alıb aparmağa. Bacısı uşağın üstünə qarın altından quru xəzəl tökdü, yanlarına qar yığdı. Şaxtadan şişib cırılmış dodaqları ilə uşağın alnından öpdü, ağlamırdı heç. Qıymadı bacısından yadigar nəsə götürə, gözdən itənə qədər dönüb baxırdı balaca qar topasına. Mən onun yanınca yeriyirdim. Ayağımda tək corab vardı, amma üşümürdü ayaqlarım. Düşündüm, görən mənim anam, atam, bacım, qardaşlarım hardadır? Görən, qaçıb canlarını qutara bildilərmi..?
Fikirdən ayrılıram, maraqlıdır, dünən nə etdiyimi xatırlamaqda çətinlik çəkdiyim halda, 21 il əvvəl olanlar detallarınadək yadımda. 12 yaşımda bir gecənin icində 30 il böyüdüm və qocaldım, bəlkə də öldüm...
Xəyalım yenidən idarə binasının küncündə yerləşən 14 kv. metrlik otağıma qayıdır. Hələ də üşüməkdə olan ayağıma örtmək istədiyim adyal əlimdədir. Amma bayaqkı acı qəhər yoxdur. Onu da 21 ildə olan bütün acılar kimi udmuşam artıq. İndi acı-acı gülümsəyib, üşüyən ayaqlarımın yerındəki boşluğa baxıram. Adyalı kənara atıram…
21 ildir dizdən kəsilmiş ayaqlarım, 21 ildir hər dəfə bu gecə üşüyür..
Dirilərdən hayan olmaz ay ALLAH!
Şəhidləri dirilt göndər döyüşə!
Anasının bətnində süngülənmiş,
Körpələri böyüt göndər döyüşə!!
Gültəkin, Xocalı sakini
2013-ci il
Xeberle.com
Xəbərdən istifadə edərkən istinad etmək vacibdir.