Şəhid gizirin yoldaşı dedi ki, Pərvin ölümünü duyduğu üçün otağı belə hazırlayıbmış...

Bu yazım bir neçə gün öncə cəbhənin Ağdam-Ağdərə istiqamətində düşmənin hücumunu dəf edərkən şəhid olmuş gizir - 34 yaşlı Pərvin Səlahəddin oğlu Əliyevə həsr olunub. Sən demə, o, Sumqayıt şəhəri, 8-ci mkr.-da ailəsi ilə kirayənişin imiş. Ölüm xəbərini ilk eşidənlərdən biri də mən oldum...

Əlimdə çox sevdiyim dondurmalar, xəyalımda oğlumla dondurma yemək kefi – həyətə catmışdım ki, qonşu blokdan tanımadığım bir qadın tükürpədici səslə qışqıra-qışqıra çölə çıxdı. Ardınca da 2 uşağı. Sonradan öyrəndim ki, bu qadın 2 övladı və hərbçi yoldaşıyla birgə qonşu mənzillərin birində kirayədə yaşayır. Yoldaşı cəbhə bölgəsində gizirdir. Bu gün qadın xəbərlərdə yoldaşının şəhid olma xəbərini eşidib. Həyəcan, təşviş içində olan qadının ətrafına bir anda xeyli adam toplaşdı. Mən onu sakitləşdirməyə calışdım ki, belə bir xəbər olsa, televiziyadan öncə ailəsinə xəbər verərdilər. O qədər səs-küyün içində qadın sanki bu sözü gözləyirmiş kimi səsini kəsdi. Qəfildən mənə yalvarmağa başladı: "Bacı, qurban olum, de ki, yalandır, de ki, səhv eşitmişəm. Denən ki, belə şey ola bilməz" İlahi, bu, dəhşət idi. Bu qadın fəryadında nə qədər ümid var idi...

Tez telefonla internetə qoşuldum. Oxuduğum ilk xəbər şəhid olmuş 4 nəfərin siyahısında Əliyev Pərvin Səlahəddin oğlunun həlak olması oldu. Qəhər məni boğdu... Bayaq verdiyim yalançı ümidə görə utandım. Susdum... Elə bu susmağımla da gəlinin mənə dikilmiş gözlərində son ümid qıgılcımı da söndü. Sanki havalanmış kimi ağlamağa başladı.

Hərbi formanı qucaqlayıb için-için ağlayan 2 uşağın zərif çiyinlərinə bu gündən çox ağır bir yük düşdü. Ömürlərinin sonuna kimi daşıyacaqları yük. Atasızlıq. Bu yükün ağırlığını bütün varlığımla duyurdum, bu kədəri içimdə, canımda hiss edirdim... Hə, bir də bu gündən onlarla “quru" fəxr hissi də addımlayacaq. Məhz "quru fəxr". Çünki bu uşaqlar bir azdan əllərində atalarının şəhid olması barədə sənədlə məmur qapılarında qalacaqlar. Şəhid ailələrinə göstərilən qayğıdan onlar da "bəhrələnəcəklər". Anaları isə verilən müavinətlə kifayətlənməyib iş axtarmağa başlayacaq. İş axtaracaq ki, işləyib 2 şəhid övladını böyütsün. Böyütsün ki,dar gündə əsasən "kasıbların vətəni" olan ölkəmizin müdafiəsinə göndərsin ... Uşağın çiynindən yapışdım. Nəsə sakitləşdirici bir söz demək, təskinlik vermək istədim. Amma o baxışların təsirindən çəkindim, sıxıldım. Heç nə deyəmmədim. Bir onu anladım ki, dünyada heç bir insan, uğrunda qan tökülən heç bir torpaq və din savaşı bu körpənin göz yaşına dəyməz. Bunlar eləcə də son günlər dünyada baş verən olaylarda gözüyaşlı qalan digər uşaqlar böyüklərin iyrənc siyasətində sadəcə bir oyundurlar.

Blokun qarşısında maşın dayandı. Bir cavan oğlan bizə yaxınlaşıb "Xanıma kömək edin, hazırlaşsın, Pərvin Biləsuvarda dəfn olunacaq, onları da ora aparmalıyam", - dedi. Gəlini birtəhər evlərinə çıxartdıq. Otağa girəndə sözün həqiqi mənasında qurudum. Bayaqdan keçirdiyim hissləri üstələyəcək bir hiss gəldi mənə. Tanımadığım, üzünü belə görmədiyim bir insanla qürur duydum bir anlıq. Gizirin otağı sanki şəhid otağı kimi hazırlanmışdı. Bayraqlar.., böyüdülmüş şəkil... Gəlin dedi ki, Pərvin ölümünü duyduğu üçün otağı belə hazırlayıbmış. Qəribədir. Öləcəyini duymaq, bilmək və buna qarşı çıxmamamaq, yenidən cəbhə xəttinə yollanmaq... Görünür, həyatda yaşamaq həvəsindən də böyük, ali hisslər varmış.

Onlar getdi... Mənsə yükləndiyim hisslərin təsirində qaldım. Əlimdəki sevdiyim dondurmalar əriyib.., xəyalımda oğlumla dondurma yemək həvəsi də sönüb. Qeyri-ixtiyari telefonu çıxarıb yoldaşıma yığdım. Səsini eşidən kimi yenidən qəhər məni boğdu. Təkcə bunu deyə bildim, “Sənə bir şey olsa...”

Sevinc Rəşidova, Xeberle.com
P.S. Ölümündən sonra gizir Pərvin Əliyev "Hərbi xidmətdə fərqlənməyə görə" 3-cü dərəcəli medalla təltif olunub. Medal şəhidin azyaşlı övladı Riyada verilib. Balaca Riyadın medalı alarkən “Təki vətən sağ olsun!” dediyi və bu sözlərlə mükafatı təqdim edən komandirin və orada iştirak edənlərin göz yaşlarına boğulduğu həmin videonu təqdim edirik: