Ünvanı tapmaq çətin olmadı, çünki bu ünvana çox gəldiyim olmuşdu. Amma hec vaxt, heç zaman qapının arxasında səssiz durub, içəri keçməyə bu qədər tərəddüd etdiyim olmamışdı.

Söhbət aprel ayının əvvəlindəki 4 günlük müharibədə fədakarcasına döyüşüb şəhidlik zirvəsinə yüksələn Əbdülməcid Axundov və onun ailəsindən gedir.

Anası Ceyran xanımdan bizim tanıdığımız və tanıya bilmədiyimiz Məcid haqqında danışmağı xahiş edirəm:

- Məcid qapalı uşaq olub. Heç nə bildirmirdi. Ürəyini açıb deməzdi hec vaxt, fikirlərini bölüşməzdi. Uzunçuluqla işi yox idi. Bir kəlmə ya hə, ya yox deyirdi. Amma vətənpərvərliyini bilirdim. Bilirdim ki çox həddindən artıq vətənə bağlı uşaq idi. Çox şirin uşaq idi, nadincliyi var idi bir az, amma hamı onu əzizləyirdi. Özünü hər şey üçün qabağa verən uşaq idi. Yadımdadır ki, məktəbdə bir dəfə məktəbdə pəncərə qırılmışdı, Məcid onu öz üzərinə götürmüşdü. Sonradan müəllimlər dedi ki, Məcid öz üzərinə götürüb o pəncərəni düzəltdirsə də bilirdik ki, bunu o etməyib. Məktəbdə əlaçı olub. Dərslərini çox yaxşı oxuyurdu. Məsuliyyətli uşaq idi. Müəllimlərin də sevimlisi olub həmişə. Çox mərd uşaq idi, özünü irəli verirdi. Döyüşkənliyi vardı, bunu bilirdim, hiss eləmişdim. Xüsusilə Mübariz İbrahimovu izləyirdi həmişə. Onunla bağlı kadrlara internetdə çox baxırdı. Vətənpərvərliklə bağlı bütün mövzulara baxırdı, əyləncəli kadrlarla arası yox idi.

Hətta o vaxt Sumqayıtda AMMA LTD açılmışdı. Mən Məcidi incəsənətə yönəltmək üçün ora cəlb etdim. Amma xeyri olmadı. Məcid incəsənətə, musiqiyə meyllənmədi...

Əslində onda artistizm var idi. Orta məktəbdə "Vaqif” dramını səhnələşdirəndə ona Vaqif rolu verilmişdi. Və o həmin rolu elə məharətlə oynamışdı ki, bütün məktəbə səs salmışdı...

Hətta atası onu futbola da yazdırmışdı. Futbola marağı böyük idi. Amma orda da davam gətirə bilmədi...

Hiss edirdim ki, onun hərbiyə marağı çox idi. Kompüterdə fikir verirdim, ancaq döyüş səhnələrini izləyirdi. Və bu məni qorxudurdu, var qüvvəmlə onu qorumağa çalışırdım.

Mənim üçün o hələ böyüməmişdi. Uşaq qalmışdı. Çox qorxurdum onun əsgərliyə getməyindən. Ürəyimdə bir hiss var idi, elə bilirdim ona nə isə olacaq. Odur ki, həmişə onu qorumağa çalışırdım. Çox narahat idim. Bir yerə gedəndə gələnə qədər gözləyirdim, narahatçılıq məni tərk etmirdi. Elə bilirdim itirəcəm onu. Amma belə olacağını ağlıma gətirmirdim.

Arzusu idi onun şəhid olmaq. O, əsgərliyə getməyi səbirsizliklə gözləyirdi, amma mən heç istəmirdim düzü. Elə bilirdim bacarmaz. Hətta ona demişdim ki, sən ali məktəb oxu, qurtar, sonra əsgər get. Hərbi xidmətdə bir il qal, mən sənin bir ilinə ancaq dözərəm. İl yarım dözə bilmərəm. Elə də oldu, baxdı sözümə. O, zabit kimi getmək istəyirdi, qəti razı olmadım. Nəhayət ona hərbi çağırış vərəqəsi gələndə düzü istəyirdim o yaxınlıqda hərbi xidmət keçsin. Çox narahat idim. O razı olmadı. Tər-tərdə xidmət keçməli oldu. Yeri pis deyildi. Bir dəfə olmuşdum yanında, martın 13-də. Özü qoymurdu ona baş çəkim. Deyirdi niyə gəlirsən... ora gedəndə çoxlu bayram şirniyyatı, yemək aparmışdım, düşünürdüm ki, əsgər yoldaşları ilə bərabər yeyərlər. Deyindi ki, neynirsən bu qədər yeməyi?! Bir neçə saat oturduq, danışdıq, ayrılanda arxasınca çox baxdım, ta o gözdən itənə qədər... Amma o bir dəfə də olsun arxaya çevrilib baxmadı...

Novruz bayramında gördüm mənə ondan mesaj gəlib, baxdım ki, güllələrdən ürək düzəldib, şəklin çəkib göndərib. Həmin gün çox qısa danışmamız oldu.

Bu il yanvarın 23-də məzuniyyətə gəlmişdi. Gələndə elə narahat idim ki, elə bilirdim ona nəsə olacaq. Qəza olacağından qorxurdum. Bir az gec gəldi çatdı. Narahatçılığımı görüb dedi ki, "bu dəfə daha bildirdim sizə gələcəyimi, qurtarıb gələndə bildirməyəcəm. Qəfildən gələcəm, sürpriz edəcəm”.... Qəfildən gəldi.. belə gəldi...

Son danışığımız aprelin 1-də oldu. Qardaşı Elçinin ad günü idi. Zəng etmişdi təbrik üçün. Dedim özündən muğayat ol ha. Axırıncı danışığımız o oldu, səsi də qulağımda qaldı...

- Siz onun hərbə olan marağını hiss etmişdiz? Hərbçi, zabit olmaq keçmişdi könlündən?

- Uşaqlıqdan hərbçi olmaq istəyirdi. Mən qoymadım. Çox qoruyurdum onu, qorxurdum.. İndi də fikirləşirəm ki, bəlkə də onu o qədər qoruduğum üçün, bu qədər qorxu hissini keçirdiyim üçün Allaha xoş getmədi ki, mənim bəndəmi məndən niyə qoruyursan...

Amma o çox istəyirdi hərbçi olmaq. Deyirdi müharibə olsaydı gedərdim. Mübarizdən sonra daha çox həvəsliydi döyüşə. Deyirdi könüllü gedəcəm. Etirazıma baxmayaraq deyəsən maraqlanmışdı, alınmamışdı. Deyirdi mən də Mübariz kimi olmaq istəyirəm. Bir də gördün ki, məni də bayrağa bürüyüb gətirdilər. Şəhid oğlun gəldi.. Şəhid anası olcaqsan, fəxr edəcəksən ki, şəhid anasıyam.

Çox narahat olurdum o elə danışanda, qorxurdum. Deyirdim, yandırma məni belə danışmaqla. Görürdü halım dönür deyirdi, yaxşı zarafat edirəm, əsəbləşmə. O, çox fikir edirdi ki, bu torpaqlarımız görəsən nə vaxt alınacaq... Mən ona təsəlli verirdim ki, onun da vaxtı var. Millət öz torpağı üçün mübarizəyə qalxar nə vaxtsa. Zamanı var onun da..

Orada komandirinə də deyirmiş.. Bir müharibə başlasaydı gedib vuruşardıq...

Mən hələ indi bilmişəm ki, o məzuniyyətə gələndə dayısına deyib, anam razı deyil, amma mən qalmaq istəyirəm hərbidə. Gizir kimi...

O ali təhsilli olduğuna görə onu manqa komandiri qoymuşdular. Çavuş hərbi rütbəsini verəcəkdilər. Son danışığımızda soruşdum, dedi verəcəklər...

Qismət olmadı balama...

- Məcidlə telefon əlaqəniz nə zaman kəsildi?

- Əvvəl eşitdik ki, Məcidi Mingəçevirə aparıblar, sonra oradakı əsgər dostu dedi ki, biz ön cəbhədəyik artıq. Döyüşürük. 2-dən sonra onu gördüm deyən olmadı... Qardaşı getmişdi soraqlamağa. Heç bir dəqiq məlumat ala bilməmişdi. Axırı da belə... Atəşkəs olandan sonra ala bilmişdilər Məcidi.. Arzusuna çatmışdı.. Şəhidlik arzusuna...

Söhbətimiz əsnasında şəhid Məcidimizin qardaşı Elçin də gəlib çıxır, qardaşı haqqında xatirələri bizimlə bölüşür:

- Məcidin uşaqlıqdan hərbçi olmaq arzusu vardı. Ya hərbçi, ya polis. Paqon istəyidi həmişə, mülki olmaq istəmirdi. Otururdu elə uşaqlıqdan hərbi verilişlərə, hərbi texnikalara baxırdı. Çox həvəs göstərirdi hərbi mövzulara, istər intellektual oyunlarda, istər internetdə..

- Heç bu səni qorxudurdu? Bir böyük qardaş kimi qarşısını almağa cəhd göstərmişdin?

- Düzü yox. Mən mane olmurdum. Çünki ona mən hamişə uşaq kimi baxırdım. Elə bilirdim uşaqlıq marağıdır, keçəcək. Çox mərd uşaq idi. Ürəkli oqlan idi, məndən ürəkli idi.

- 22 yaşı vardı Məcidin. Hər halda sevdiyi qiz olmaya bilməzdi. Elə deyil?

- Yox. Yox idi sevdiyi qız. Dəqiq bilirəm ki, yox idi. Ola bilər çoxlu oqlan, qız dostları vardı, dostcanlı idi. Sinif yoldaşları, tələbə yoldaşları ilə əlaqəni kəsməmişdi. Amma sevdiyi qız olmayıb.

- Ən son görüşünüz martın 13-də oldu? Necə bilirdin, əsgərlik Məcidi dəyişə bilmişdi?

- Biz nə olur olsun, məndən kiçik idi deyə ona uşaq kimi baxırdıq. Gələcəyə aid hansısa planları yox idi. Bir az diqqətcil olmuşdu. O barədə dəyişmişdi. O həmişə bizdən diqqət görmüşdü deyə əsgərlikdə bir az məsuuliyyətli olmuşdu elə bil. Tez-tez əlaqə saxlayırdı, danışırdı mənimlə. Son dəfə ayın 1-də zəng etmişdi. Məni təbrik elədi. Dedi "qardaşım, ad günün mübarək, xoşbəxt ol!”..

Danışığı qısa oldu, anamla da elə onda danışdı. O son danışıq oldu. Heç demə gecə döyüşə girəcəkmişlər, bizə bildirməmişdi.

Amma bilsəydim ki, başımıza belə müsibət gələcək, nə olur olsun, onu ordan qurtarmağa çalışardım. Çünki, bilirdim ki, o özünü atacaq qabağa...

Ceyran xanım söhbətimizə qoşulur:

- Hə, əsgərlik onu çox dəyişmişdi. Həm boy buxunu artmışdı, həm fikirləri qətiləşmişdi...

Şəhidliyə o çox yüksək baxırdı. Uşaqlıqdan onları şəhidlər xiyabanına aparırdım. Gənclik dövründə də gedirmiş tez-tez... Şəhidləri yad edirmiş... Çox vətənpərvər idi, ona görə də onu saxlaya bilmədik... Getdi...

Komandirləri onu çox tərifləyirdi. Həsrət Almasov vardı, o Məcidin igidliyindən danışmaqdan yorulmurdu. Bildirmişdi ki, Seyidsulanın alınması uğrunda döyüşlərdə Məcid xüsusiə fərqlənib, mərdlik nümunəsi göstərib. ( Bu arada, Elçinin mənə göstərdiyi, internetdə yayılması məsləhət bilinməyən fotolardan görünürdü Məcidin igidliyi...)

Onların söhbətlərindən sonra mən az da olsa fərəh hissi keçirdim ki, oğlum aciz olmayıb. Aciz şəkildə öldürülməyib. İgidliklə vuruşub, qəhrəmanlıq göstərib. Bu mənə bir qədər fəxr hissi yaşatdı. Amma mənə təsur edən odur ki, Məcid təkcə fədakarcasına döyüşməyib, həmdə öz yaralı əsgər yoldaşlarını ölümə tərk etməyib, atəş zonasından çıxarıb, həyatlarını xilas edib. Lakin, onun özü yaralanıb, onu çıxaran olmayıb atəşin, od-alovun içindən...

Söhbətimizə Məcidin dostu Murad Vəlixanov və əmisi qızı İlhamə Axundzadə də qoşuldu. Onun çox səmimi, fədakar, mərd oğul oldunu bildirdilər. "Şəhidlik müqəddəs zirvədir, ama Məcidin yoxluq adlı yükünü daşımaq da çox ağırdır.” dedi İlhamə xanım...

İstər ailə üzvləri, istər dostu, istərsə də qohumlarının bir istəyi var, Məcidin etdiyi fədakarlıq, qəhrəmanlıq dövlət səviyyəsində qiymətləndirilsin, Məcid unudulmasın, adı əbədiləşdirilsin. Ceyran xanım bildirdi ki, mənə ən böyük təsəlli onun əziyyətinin dövlət səviyyəsində qiymətləndirilməsi, Azərbaycanın Milli Qəhrəman adının verilməsi və qanı tökülən torpaqların işğaldan azad olunması ola bilər....

Məcidin dəfn günündən etibarən evin bir küncündə Məcidi andıran guşə var... Bütün söhbət boyu o guşədən mənə sarı boylanan Məcidin gülümsər çöhrəsinə və azca qıyılmış gözlərinə baxmamağa çalışsam da, evi tərk etməzdən evvəl məhz Məcidlə vidalaşmalı oldum...

Allah sənə rəhmət eləsin balaca igid! Sənin boyunun ölçüsünü dəqiq bilmirdim, amma yaddaşımda hər qarşılaşdığında insana yalnız pozitiv əhval-ruhiyyə verən Məcid olaraq qalacaqsan! İgid, qəhrəman, cəsarətli və bizim üçün hələ də böyüməyən Məcid olaraq.. Gerçəkdən də böyüyə bilmədin ki...

Yerin cənnət olsun deyəcəm, amma sən cənnət mələyisən artıq! İnşallah bir gün alnı açıq, üzü ağ, sənin məzarın qarşısında durub, ayağa dur, gedək Qarabağa deyə biləcəyik. Bax onda sənin hələ illər öncə "Bağışlayın, sizi qarşılamaq üçün ayağa dura bilmirəm” kimi üzrhaqlığın keçməyəcək... Biz Qarabağa sən və şəhid qardaşlarınla bərabər gedəcəyik! Çünki əminik, Şəhidlər ölmür!!!

Sevinc Bəhmənli