Qəhramanım Bakıda çörəyini daşdan çıxaranlardadır. Yəni küləklər şəhərində fəhləlik edən minlərlə gənclərdən biridir. Ancaq onu digər fəhlə yoldaşlarından ayıran çox ciddi fərq var. Özü də elə fərq ki... Bəlkə də, o, əslində, heç vaxt fəhlə yoldaşlarına həmin fərqi açıqlamayıb. Bəlkə də, utanıb və ya qüruru bunu etməyə imkan verməyib. Necə deyərlər, hər kəs kimi hər səhər evindən bir parça çörəklə dönmək məqsədi ilə çıxanlardandır. Hər gün üz tutduğu ünvan da məlumdu. Ya hansısa tikinti gedən sahələr, ya da hansısa "xozeynin” yeni tikdirdiyi villalar... Yetər ki, tökdüyü alın tərinin əvəzində ailəsinə bir qismət çörək aparsın.
İsmayılov Kamil Abdulla oğlu Yasamal rayonunda Rabitə və Nəqliyyat Kollecinin yataqxanasında yaşayır. Ağdam rayonundan məcburi köçkündür. O, 1980-ci ildə Ağdamın Tərneft kəndində zəhmətkeş fəhlə ailəsində dünyaya göz açıb. Məlum ədalətsiz müharibə digər köçkünlər kimi, onları da öz doğma yurd-yuvasından didərgin salıb. Onlar bir müddət çadır şəhərciyində qaldıqdan sonra işləmək üçün Bakı şəhərinə üz tutublar. Elə Kamil üçün hər şey Bakı şəhərində başlayıb. O, öncə həvəskar idmanla, sonra 2003-cü ildən əlbəyaxa döyüşün "Kunk-fu”, daha sonra "Uşusanda” növü ilə məşğul olmağa başlayıb. Özünün dediyi kimi, idmana başlayarkən ən böyük arzusu Azərbaycan bayrağını yüksəklərlə qaldırıb xarici dövlətlərdə Azərbaycan himnini səsləndirmək olub. Çox keçmir ki, Kamilin idman zallarında, məşq proseslərində tökdüyü tər öz bəhrəsini verir. Necə deyərlər, təlimdə tər tökən qəhrəmanım döyüş meydanında qan tökməyi bacarır. O, ilk dəfə evlərinə Bakı cempionu olaraq gəlir. Və ya zəhmətkeş atasının qabar əllərinə üzərinə "Bakı çempionu” yazılmış medalı uzadır...
"Düzünü desək, mənim idmanla məşğul olmağıma ailəm o qədər də razı deyildi. Biri zədələnərəm deyə narahat olurdu, digəri gələcəkdə ailəmi dolandırmaq üçün pul qazandıran bir peşəyə sahib olmağımı deyirdi. Bir sözlə, narazı idilər. Amma bu proses mən Bakı çempionu olana qədər davam etdi. Bundan sonra onlar mənə dəstək olmağa başladılar. Elə özümə olan inam və ailəmdən aldığım dəstək məni arzularıma aparıb çıxardı...” - deyir Kamil İsmayılov. Bundan sonra da məşqlərini davam etdirən Kamil İsmayılov üç il ard-arda "Uşusanda” döyüş növü üzrə Azərbaycan çempionu olur. Amma yenə də bəs etmir. Çünki onun bir arzusu olur - dünya cempionu olmaq. Və yaxın gələcəkdə onu Almaniyada gözləyən möhtəşəm sınağa hazırlaşır: "İçimdə böyük inam var idi.
Elə bil kimsə mənə "Kamil, sən dünya cempionu olacaqsan” deyirdi. Müəllimlərim içərisində mənə ən çox dəstək olan Asif müəllim də (Asif Sayadov - 4 qat dünya çempionu, beynəlxalq dərəcəli hakim) sanki mənim cempion olacağıma inanırdı. Durmadan çalışdım. Gecəni gündüzümə qatıb məşq elədim. Artıq demək olardı ki, Almaniyaya çempion kimi yola düşmüşdüm. Allaha şükürlər olsun ki, zəhmətim hədər getmədi. Mən arzularıma çatdım. Dünya çempionu oldum...”
2010-cu ilin oktyabr ayı Kamilin taleyinə qızıl hərflərlə yazılır. Həmin tarixdə o, Almaniyada keçirilən "kikboksinq” üzrə dünya çempionatının yarımfinalçısı idi. 60 kilo çəki dərəcəsində mübarizə aparan soydaşımız yarımfinal mərhələsində moldovalı idmançını məyus etməyi bacarıb final mərhələsinə yüksəlir. Finaldakı rəqib elə məhz yarışın keçirildiyi ölkəni təmsil edən idmançı olur. Böyük azarkeş kütləsi qarşısında meydana çıxan alman idmançı Kamili çempionluğa aparan yolu kəsə bilmir. O, final döyüşündən dəqalib ayrılaraq Azərbaycan bayrağının digər dövlət bayraqlarından daha yüksəkdə dalğalanmasına müvəffəq olur. Özü də Azərbaycan himninin sədaları ilə...
"Çempionluğum elan ediləndə, mənim və təmsil etdiyim ölkənin adı tribunadan səslənəndə uşaqlığımdan bu yana çəkdiyim bütün əziyyətlərim gözlərimin önündə canlandı. Həmin an başqa xoşbəxtlik ola bilməzdi. Heç söz də gedə bilməzdi başqa nədənsə... Hələ üstəlik bayrağımızın havalandırılıb himnimizin səslənməsi...”
Artıq həmin tarixdən illər ötüb. Kamilə və ailəsinə didərginlik həyatı yaşadan fələk daha bir sərt üzünü göstərir. Çempion Kamili fəhlə Kamilə çevirir. İdmançımız ailə qurduqdan sonra qayğıları birə beş artır. Artıq qazanc qazanıb ailə saxlamalı olur. Beləliklə, o, idman zallarından tikinti sahələrinə üz tutur. Bir zamanlar Azərbaycan bayrağını uca tutmaq üçün sərf elədiyi gücü fəhləliyə sərf edərək bir parça çorək qazanır. Neçə-neçə rəqiblərə qalibiyyət zərbəsi endirən əlləri ilə indi rezin çəkiç tutub daşları döyəcləyir. Yetər ki o daşdan ailəsini dolandıracaq bir tikə çörək çıxsın.
"Günü-gündən qayğılarım artmağa başladı. Məşğul olduğum idman növü qeyri-olimpiya növü olduğuna görə dövlət yetəri qədər pul ayırmırdı. Dəfələrlə beynəlxalq yarışlara dəvət aldım, amma yol pulum olmadığına görə gedə bilmədim. Çox istəyirəm davam edəm, nailiyyətlərimi daha da artıram. Amma məlum məsələdir ki, hər şeyin başında pul durur. Nə etməliyəm? Düzdü, imkan tapan kimi idman zalına üz tuturam, köhnə komanda yoldaşlarımla məşq edirəm. Hərdən də elə olur ki, ehtiyaclarım mən idmanı düşünməyə belə imkan vermir”.

Xəbərdən istifadə edərkən istinad etmək vacibdir.