-Ramil niyə dərsə getmirsən ?

-Müəllim bizi qoymur getməyə. Anama deyir ki, xəstədirlər.

Gedəcəm. Azayev (şəhər xəstəxanasında həkimdir) mənə kostyum alacaq, geyinib gedəcəm.

Ramil ilə Amil – iki qardaş keçən ildən mənim diqqətimdə idilər. Artıq Ramil 3-cü, Amil isə 2-ci sinifdə oxumalıdır. Keçən il hər ikisi məktəbə gedirdi. Anaları talassemiya (genetik defekt nəticəsində hemoqlobin sintezinin pozulması və xroniki anemiyailə xarakterizə olunan irsi qan xəstəliyi) xəstəliyinə düçar idi. Uşaqların da talssemiyalı olmaları ürəyimi ağrıdırdı. Xəstə olmaqları təhsildən qalmalarına səbəb olmamalıydı. Qanunvericiliklə müəyyən edilmiş hallarda və qaydada xüsusi təhsil almaq ən azından hüququdur Ramilin və Amilin.

Neçə gün idi ki, analarının uşaqları əlinə keçən ağac ilə döyüb əziyyət verdiyini acıyaraq izləyirdim. Qadının psixoloji vəziyyətinin yerində olmadığı aşkar göründüyü üçün mane də ola bilmirdim. Tək edə bildiyim uşaqları tez–tez yanıma çağırıb əzizləmək idi. O qədər çirkab içində saxlanılır ki, uşaqlara əl vurmaq da istəməzsən. Amma vururdum, görüşürdüm. Başlarını sığallayırdım, əl-üzlərini yuyurdum.

-Ananıza deyin sizi çimizdirsin, yaxşı paltarlar geydirsin.

-Xala, bu paltarı mənə Respublikanskidə geydiriblər. Mən ordan qaçdım.

Tez-tez əlini üzünə tutur, utanırdı. Sonra xısın–xısın güldü. Qaçanda qarovulçunun açarını da gətirmişəm.

Elə bu vaxt uşaqların bibisi gəlib onları yanına çağırdı. Təzəcə başlayan maraqlı söhbətimiz yarımçıq qaldı. Mənə də məsləhət verdi

-Üz vermə bunlara. Sırtıq uşaqlardır.

-Axı uşaqdırlar?! Məncə, heç biriniz düz davranmırsınız bu balacalarla!

-Nə?! Uşaq?! Bunlar zombidirlər! Yaxşı davransaq, öhdələrindən gəlmək olmaz..!

Gördüm ki, daha bu qadınla danışmağın mənası yoxdur. Heç kimdən xoş üz görməyən uşaqlar, deyəsən, məni görəndə sevinirdilər.

Amillə Ramil harada məni görsələr, utanaraq "Konfet var?”, - deyə gülümsəyirdilər. Hər gün evdən çıxanda oğlanlarımın çantasına yeməli nəsə qoyanda yadıma bu uşaqlar düşür. Tez konfet atıram çantama "Bu da Ramillə Amilin” deyirəm öz–özümə. Bu gün günorta fasiləsindən qayıdanda böyük səs-küylə qarşılaşdım. Ramillə Amil itmişdi. Təcili yardım maşını dayanmış, analarının səsi aləmi bürümüşdü. Qadına yaxın düşüb nəsə demək də olmurdu. Bu günəcən kimsənin ağzına almadığı "orijinal söyüşlər” havada oynayırdı. Bu hissəsinə heç toxunmayacam. Hər halda bir insan əstəfurullah, Allahı belə söyürsə, o qadının ruhi vəziyyəti barədə danışmaq qorxuludur.

Maşın dayandı. Polis işçisi düşdü. Cəld də qadına: "Tez ol, 102-yə zəng vur ki, uşaqları təhvil aldım, sonra da verək uşaqlarını”, - dedi. Qadın daha da əsəbiləşdi. "Zəng vurmuram, uşaqları da istəmirəm. Aparın verin zəlil dədələrinə”

Polis işçisi qadını yaxşı tanıyırdı. Şəhərdə hamıya - polisə, icra hakimiyyətinə özünü çox gözəl tanıtmışdı. Arada bir də, qadın təkrarlayırdı: "Mən qaçqınam eyyy. Görün başınıza nə oyun açacam”

-Elə isə, gəl gedək şöbəyə, yaz şikayətini.

Yoldan ötən, yaxından – uzaqdan keçənlər yığılıb hərə uşağa bir qapaz ilişdirirdi. Hamı uşağı söyür, uşağı qınayırdı. Qonşuluqdakı bir qadın uşaqları döyə-döyə toyuq hininə ötürdü... Dəstəni yarıb uşaqların yanına keçdim. Üfunət iyindən içəridə nəfəs almaq mümkün deyildi. Yaxınlaşdım.

- Ramil hara getmək istəyirdin?

- Atamın yanına

- Atan haradadır?

- Füzulidə.

Deməli, 8 yaşlı Ramil, 7 yaşlı qardaşı Amilin əlindən tutaraq "Gəl atamızın yanına gedək”, - deyib və yola çıxıb. Piyada 5 kilometrdən çox yol gediblər. "Atalarına gedən yolu polislər kəsib”. Maraqlısı isə budur ki, uşaqlar avtovağzala qədər irəliləyiblər. Özünəqapalı, utancaq görünən bu "zombilər” yolu da tanıyırmışlar. Bəlkə də, mane olan olmasa, düz Füzuliyə qədər gedib çıxardılar. Bap-balaca ürəklərində böyük ümid ilə yola çıxsalar da, ümidləri, arzuları puç olan körpələri təkrar ana işgəncəsi, qonum-qonşu qapazı gözləyir.

Bax bu yerdə suallarıma cavab tapa bilmədim. Bu uşaqlar yenə işgəncə görəcək, yenə döyüləcək, yenə təhsil almadan "zombi” kimi çağırılaraq böyüyəcək, gələcəyi cəmiyyətimizə ziyan verən bir fərd olaraq yetişəcək. Ya oğru olacaq, ya quldur .... ya da, ya da heç gələcəyi olmayacaq. Bəlkə də, xəstəlik güc gələcək Füzuliyə gedən yol kimi gələcəyə gedən yolları da yarımçıq qalacaq...

Dağılmış bir ailə. Talessemiyalı iki uşaq. Havalanmış bir ana və A T A H Ə S R Ə T İ.

Bax bura sözümün bitdiyi yerdir.

Nəsibə Nəsibqızı
Xeberle.com