- Niyə gülürsən, odun? Yanacaqsan.

- Yanım. Qoy, yanım

- Yaxşı? onda yan. İstəyirsən neft də töküm üstünə daha rahat yanasan.

- Tök, qabda nə qədər neft varsa, hamısını tök mənim üstümə . Qoy, yanım.

Əlini qaldırdı. Qabı üzü üstə bir qədər saxladı. Dibində nə qədər neft qalmışdısa sıyırılıb axdı odunun üzünə. Köz parçaları iştahlanıb oduna hücum çəkdilər. Çıtır-çıtır yaxdılar odunu.

Odun yaxıla-yaxıla sobanı silkələdi. Fəryad qopartdı. Göz yaşları axıtdı. O, sadəcə yanıb qurtulmaq istəmişdi...

Odun qup quru idi. Rüqəyyanın bədəni isə yaş. Körpənin qulaq batıran bağırtısı yeri göyü inlətdi. Quru odunun havaya qalxan nəfəsi yaş körpənin nəfəsini boğdu. Evin divarları ananın ah-naləsini boğmadı. İnləyən ana saçlarını yoldu. Körpəm ağlayır, o südəmərdir...

- Südünü kəsmək olmaz!

Ananın süd dolu döşü sobanın qucağına düşdü. Rüqəyyanın səsi kəsiləndə ananın ürəyinin taqəti də kəsilmişdi. Üzü üstə qalan ananı qaldırdılar.

Körpə istəyirsən? Neynək yenisini doğarsan xi, xi, xi...

Qadın olmasaydı, kaş ki...

Doğulmasaydı, kaşki...

Odun yandı, közü sozardı, kömürü soyudu.

Tüstüsü isə, Rüqəyyanı qucağına alıb göylərə apardı. Hər qış Rüqəyya xırdaca ovucları ilə Xocalının başı üstə qar ələyir ki, anasının qan ləkəsinin üstünü örtsün.

Nəsibə Nəsib qızı

Xeberle.com