Qəfil ölüm əlimizdən niyə alıb getdi səni
Dünya kimi qocalmadın, ulduz kimi sönməz olun
Kim daş edib atdı səni
Bir də geri dönməz oldun!
Haray çəkib ATA dedim
Niyə belə dinməz oldun! 
Bu gün sənə necə ehtiyac duydugumu hiss etdim. Düşündüm bu gün olsaydın necə olardı həyatım. Və o an içimdə sənə olan möhtaclığımı hiss etdim. Atam yaşasaydı bu gün 60 yaşını qeyd edəcəkdi. Ehtiyacın nə demək olduğunu məhz bu tarixdən etibarən anlamağa başladım. 24 noyabr 2002-ci il tarixindən. Həmin gün gözlərimin önündədir. O gün başa düşdüm ki, bir övlad üçün valideyn itkisi nə deməkdir. O gün başa düşdüm ki, Ata həsrəti nədir. Universiteti yeni bitirib Vətənə olan borcumu verməyə getmişdim. Hərbi xidmətdə olanda atamın qəfil dünyasını dəyişdiyini eşitdim. Özü də uzaqlarda. Əlim çatmadı haray verim. Dünya başıma fırlandı. Ata mən səni son dəfə görə bilmədim. Sənin uzaqlardan nəşin gəldi ATA.
Məhz o gün həyatın ən ağır acısını daddım. İndi bu acı bütünlüklə qanımda, canımdadır. Amma yaşayıram. Doğrusu, özüm də bilmirəm ki, qəlbimdə bu boyda ağrı-acı ola-ola necə yaşayıram. Fikirləşirəm ki, bəlkə məni yaşamağa ruhlandıran fikirlərimdir.Axı hamının mənim kimi olduğunu düşünürəm. Düşünürəm ki, heç kəsin Atası yoxdur. Bilirəm yanlış düşüncədir. Amma məni Atasız yaşadan məhz bu fikirlərdir. Bəlkə də bu, paxıllıqdır, bəlkə də həsəddir, bilmirəm. Amma kiminsə Atası var və mənim yoxdur düşünməyim mənə ağır gəlir, sanki həmin an həyatda yaşamaq belə istəmirəm.
Ata mən hərbi xidmətdən qayıtdım, amma sən isə uzaqlardan qayıtmadın. Ata mən özümə iş qurdum, ailə sahibi oldum, oğlum dünyaya gəldi, amma sən qayıtmadın.Ata oğlum sənin adını – Yaqub adını daşıyır. Amma yenə sən qayıtmadın, nəvə görmək, əzizləmək qismətin olmadı...
Ata deyəndə mənim üçün həyat durur. 13 ildir ki, atam həyatda olmasa da o həmişə mənim qəlbimdədir. Hər hərəkətimlə ona layiq olmağa çalışıram.
Mənə elə lazimsan ki, birdən sənə yenidən sarılmaq səni qucaqlamaq istədim. Uşaq ikən etdiyim hər bir şeyi yenidən yaşamaq istədim. Səninlə keçirdiyim bütün günləri geriyə istədim.
ATA nədən başlayım, nədə bitirim bilmirəm. Səni yox kimi necə qəbul edim bilmirəm. Necə anladım içimdəki bu boşluğu, bu ağrını, sən yoxsan və bu gerçəkdən başqa hər şey yalandır. Səninlə addımlamaga başladığım bu həyat yolunu sənsiz addımlamaqdayam,düşüncələrimi hərəkətlərimi etdiyim hər şeyi, səhvlərimi sənə deyil rəsminə danışıram. Aglayıram mən, yenidən aglayıram.
Bu dünyada təsəllim, tək sıgınacagım sən idin. Çünki sən vardın, nə etsəm məni qoruyacagına əmin idim. Səhv səhv dalınca etsəm də qorxmazdım. Heç bir şeydən qorxmurdum, amma bu gün çəkinirəm... Bu gün artıq səhvə yol verə bilmirəm. Səhv etdiyimdə məni danlamadan başa salacaq sən yoxsan. Niyə belə anidən cixib getdin ki? Sənsizliyin acısını istəmirəm!
Artıq yox olub gedirəm, sənsizliklə birlikdə mən yox olub gedirəm….ATA sənə çox ehtiyacım var!
Bu dünyadan köçəndə səninlə vidalaşa bilmədim ATA! Mən qayıtdım, sən qayıtmadın ATA! Amma mən gələcəm sənin yanına, ATAmla qovuşmağa!

R.ZEYNALLI