-------------

"Şahin gözlü” ləqəbli ELMAR ŞİRZAD oğlu NƏSİBOV 19 sentyabr 1987-ci ildə Sumqayıt şəhərində dünyaya gəlib. 1994-2005-ci illərdə Sumqayıt şəhər 14 saylı tam orta məktəbdə oxuyub. 

Məktəbdə oxuduğu illərdə musiqiyə xüsusi marağı olan E.Nəsibov 1997-ci ildə Sumqayıt Şəhər Uşaq və Yeniyetmələrin Yaradıcılıq Mərkəzinin "Qarmon” sinfinə daxil olub və həmin sinfi 2002-ci ildə uğurla  bitirib. 

Boş vaxtlarında, yaxud evlərində qonaq-qara olanda, Elmar böyük həvəslə qarmonu əlinə alar, sevdiyi müsiqiləri çalar, ətarfındakı insanların ruhunu oxşayardı. 

Əksər oğlanlar kimi, Elmar Nəsibov da idmanı çox sevib. O, əvvəlcə "Karate”, 2002-2007-ci illərdə isə "Taekvondo” idman növləri ilə məşğul olub. Hətta Azərbaycan Taekvondo Federasiyasının da üzvü idi. Dəfələrlə yarışlarda iştirak edərək, mükafatlara layiq görülmüşdü. 

Elmar bayramlara xüsusi önəm verərdi. Ən çox da Bahar – Novruz bayramını sevərdi. Təbiətin oyanışı, insanların əhval-ruhiyyəsinin yüksək olması, yeni arzu-diləklər... Bütün bunlar Elmarı hədsiz dərəcədə sevindirərdi. Ən əsası isə,  bacısının hazırlayacağı dadlı-ləzzətli şirniyyatlar üçün darıxardı. Özü də bu şirniyyatların hazırlanmasında bacısına həvəslə koməklik göstərərdi. Onun şirniyyatlar içərisində ləzzətlə yediyi, əsasən, paxlava idi. Hər dəfə şirniyyat hazırlananda bacısına deyərdi: "Şəkərburalar sənin, paxlavalar mənim olsun”. 

Elmar Bahar bayramını bir də ona görə sevərdi ki, bütün əziz-doğmalar bir yerdə olardı, özü də bir gün yox, bir neçə gün...

AİLƏ: Nəsibovlar ailəsi dörd nəfərdən ibatər olub: ata, ana, bir bacı və bir qardaşdan. Elmar belə bir ziyalı və zəhmətkeş ailədə dünyaya gəldiyinə görə özünü xoşbəxt sanardı. Sirr yoldaşı, həmdəmi anası idi. Nə sözü olardı, ilk növbədə anasına bildirərdi. Ata ilə arasında olan hörməti hər zaman qoruyub saxlayar, onun böyüklüyü qarşısında baş əyərdi. Bacısı onun təkcə bacısı deyil, dostu, yoldaşı, arxa-dayağı idi.

Elmar bacısını həddən artıq çox istəyər, ona dəyər verərdi. Toylarda bacısı ilə rəqs etməyi çox sevərdi. Əsasən də "yanıq Kərəm”i və "ləzginka”nı sifariş verib oynayardılar. O qədər gözəl rəqs edərdilər ki, bütün məclis əhlinin gözü onlarda olardı. Həmin an bacı-qardaş kimsəni görməz, sanki göyün yeddinci qatında olardılar. Necə də gözəl günlər idi... Kəsirə xanım bu gün də o günlərin həsrəti ilə yaşayır, xoş xatirələri qəlb sızıltısı ilə yada salır...

Məktəb illərində döyüş filmlərinə baxan, müharibələrə həsr olunmuş kitabları mütaliə edən Elmar get-gedə hərb sənətinə maraq göstərir. Snayperlə, kəşfiyyatla bağlı oyunları oynamağı, onlarla bağlı filmləri seyr etməyi sevərdi. Hərbi hazırlıq dərslərini keçdikdən sonra isə, sənət seçimini etmək məqamında o, fikrini tam qətiləşdirir, lakin heç kimə bu barədə bir söz demir. İlk növbədə Vətən qarşısındakı borcunu düşünür...

2005-ci ildə orta məktəbi bitirdikdən sonra, Səfərbərlik və Hərbi Xidmətə Çağırış üzrə Dövlət Xidmətinin Sumqayıt Şəhər İdarəsi tərəfindən "Çağırış” vərəqəsi alan Elmar Nəsibov 7 oktyabr 2005-ci ildə həqiqi hərbi xidmətə yola düşür. Əvvəlcə Qazax rayonunda, Andiçmədən sonra isə Qazax rayonunun Quşçu Ayrım kəndində yerləşən "N” saylı hərbi hissələrdə xidmət edir.

3 Aprel 2007-ci ildə hərbi xidmətini şərəf və ləyaqətlə yerinə yetirəndən sonra evə dönən Elmar sevib-bəyəndiyi xanımla ailə həyatı qurur. Gənc ailənin bir qız övladı dünyaya gəlir. Məsum, nurüzlü körpənin adını "Aylin” qoyurlar. Gənc ata yorğunluğunu balaca Aylinlə keçirməklə unudardı. Qızının qımışan gözlərinə baxanda, xırda barmaqlarını ovucları arasına alıb qoxulayanda bütün yorğunluğu çıxardı. Bu səadəti ona nəsib edən Allaha dönə-dönə şükür edərdi. O, hər zaman qızının gələcəyini düşünərdi...

Elmar Nəsibov ağır təbiətli, ciddi xarakterli olsa da, çox istiqanlı, qayğıkeş, mehriban, zarafatcıl biri idi. Hər şeyi zamanında və qədərində etməyi sevərdi. Yersiz söhbətlərdən və hərərkətlərdən uzaq idi. Bir kimsəsiz, imkansız görəndə yardım əlini uzatmayınca rahatlıq tapmazdı. Problemi olsaydı belə, bunu kimsəyə deməz, üzü həmişə gülərdi.  Bəlkə də, Elmarın məhz belə gözəl xüsisiyyətlərinə, yüksək insani keyfiyyətlərinə görədir ki, ətrafında çoxlu dostları vardı. O da, öz növbəsində, dostlarını qiymətləndirər, onlara dəyər verərdi. Onun üçün dostluqda 3 əsas şərt vardı: etibar, sədaqət və inam.

Uşaqlıqdan vətənpərvər ruhda böyüyən Elmar Nəsibovun ən böyük arzusu mənfur düşməni torpaqlarımızdan qovmaq, alınmış torpaqlarda abadlıq işləri aparıldıqdan sonra, əzizləri ilə birlikdə o yerləri qarış-qarış gəzmək idi. İmkanı olsaydı, təkcə Azərbaycanı deyil, bütün dünyanı gəzərdi. Gəzintiləri, ekskursiyaları sevən gənc, dövlətlərin, xalqların tarixi, mədəniyyəti və adət-ənənələri ilə yaxından tanış olmaq istəyirdi. Lakin hazərda əsas vəzifə Vətən torpağını çirkli əllərdən təmizləmək idi... 

Hərbi xidmətdən sonra Milli Orduda qalıb, hərbiçi kimi fəaliyyətinə davam etməyə, Vətənin müdafiəsində iştirak etməyə qərar verən Elmar Nəsibov 2011-ci ildə Müdafiə Nazirliyinə müraciət edir və müraciəti müsbət qarşılanır. Həmin il o, AR Silahlı Qüvvələrinin "Təlim və Tədris Mərkəzi”nin "MAHHXHQ hazırlığı” kursunu bitirir.

Beləliklə, Elmar Nəsibov 2012-2014-cü illərdə Daxili İşlər Nazirliyinin Daxili Qoşunlarında Vətənə xidmət edir və ehtiyata buraxılır. 15 İyul 2015-ci il tarixdə E.Nəsibov yenidən Milli Orduya qayıdır və xidmətinə davam edir.

E.Nəsibov 2016-cı ildə MN-nin SQ-nin "Təlim və Tədris Mərkəzi”ndə təşkil edilmiş "Snayper hazırlığının təkmilləşdirilməsi (SVD tüfəngi üzrə)” kursunu uğurla bitirir. Snayperinə bağlı olan və silahını sevən Elmar, sonradan İSTİQLAL, daha sonra isə USPE snayperi işlədir. 

Doqquz illik hərbi fəaliyyəti dövründə E.Nəsibov Qazax, Şəmkir, Gədəbəy, Murov, Daşkəsən, Beyləqan rayonlarındakı hərbi hissələrdə xidmət göstərir. Xoş xasiyyətinə, bacarıq və qabiliyyətinə, çevikliyinə, qayda-qanuna və nizam-intizama düzgün riayət etməsinə görə, rəhbərliyin və yoldaşlarının hörmət və sevgisini qazanır,  komandanlıq tərəfindən dəfələrlə mükafatlara layiq görülür.

2020-ci ilin sentyabr ayının 17-də Elmar Nəsibov dinləyicisi olduğu "Gizir hazırlığı” kursunu bitirərək "Gizir” rütbəsi alır. Sentyabrın 18-də gənc zabit Beyləqana yola düşür, oradan da hərbiçi yoldaşları ilə  birlikdə birbaşa ön cəbhəyə yollanır. Həmin müddətdə o, "Mexanikləşdirilmə” manqasının komandiri vəzifəsinə təyin olunur. 

27 Sentyabr 2020-ci ildə II Qarabağ savaşı başlanan zaman E.Nəsibov ön cəbhədə - Füzuli istiqamətində gedən döyüşlərdə iştirak edir. Yaralıların döyüş bölgəsindən uzaqlaşdırılmasında aktiv iştirak edən manqa komandiri bir çox uğurlu əməliyyatlara imza atır. Döyüş yoldaşlarının qayğısına qalaraq, hər an onlara özlərini qorumalarını tapşırır. 

2020-ci il oktyabr ayının 12-də səhər tezdən Füzuli rayonunun Qaraxanbəyli kəndi uğrunda qızğın döyüşlər başlayır. Torpaqlarımızın düşmən tapdağı altında qalması ilə heç cürə barışmayan Vətənin qeyrətli oğlu, düşmənlə mübarizədə mərdlik, şücaət nümayiş etdirir. Yaralı yoldaşlarını geri – təhlükəsiz əraziyə apardıqdan sonra, cəngəvər tək yenidən döyüş meydanına atılır. Təəsüf ki,  igidimiz döyüş zamanı düşmən tərəfindən vurularaq ağır yaralanır. Hospitala aparılsa da, cəsur döyüşçü həlak olaraq Allah dərgahında ən ali məqama – Şəhidlik Zirvəsinə yüksəlir.

Azərbaycan Ordusunun məğrur zabiti – gizir Elmar Nəsibov 13 Oktyabr 2020-ci ildə Sumqayıt Şəhidlər Xiyabanında dəfn olunur.

Ata: "Oğlumla şəhid olmamışdan 2 gün qabaq danışdıq. Oktyabrın 9-u, axşam saat 8 radələri olardı. Dedi, "özündən muğayat ol”. Tezliklə qələbə çalacağımıza inanırdı. İnam olan yerdə isə Zəfər çalınar!”.

Qəhrəmanımızın anası, 1979-cu ildən pedaqoji fəaliyyətə başlayan, 1981-2021-ci illərdə Sumqayıt şəhər 19 saylı tam orta məktəbdə çalışan, həyatının 42 ilini gənc nəslin təlim-tərbiyəsinə, savadlanmasına və maaariflənməsinə həsr edən Sürəyya müəllimə, bir ana kimi, nə qədər üzülsə də, yenə başını dik tutmağa çalışır, oğlunun şücaəti ilə fəxr edir.

Ana: "Kaş ki, Elmarım da heç olmasa 42 il yaşayaydı...

Məhlədəki bayrağı, izdihamı görəndə, anladım nə baş verib.  Nə qədər ağır, çətin olsa da, onlar bizə Qələbə sevincini yaşatdılar, illərin həsrətinə son qoydular. Ana-bacıların günahsız qanlarının qisasını aldılar mərd oğullarımız. Namusumuzu, qeyrətimizi, ləyaqətimizi qorudular igidlərimiz. Elmar və onun kimi oğullar qürurumuz, fəxrimizdilər!”.

Elmarın bacısı Kəsirə xanım Elmarın yoxluğu ilə hələ də barışa bilmir. Onun üçün qardaş itkisi nə qədər üzüçü olsa da, yenə özünü ələ alıb bir-iki kəlmə  deyə bildi.

Vətən müharibəsi zamanı Elmar Nəsibov ailənin ilk şəhidi olmadı. Təəssüf ki, Elmarın şəhid olmasından iki həftə sonra əmisi Elməddin Nəsibov da II Qarabağ müharibəsində qəhrəmanlıq göstərərək, Şəhidlik Zirvəsinə ucalanlardan biri oldu... 

Zaman keçəcək, illər bir-birini əvəz edəcək, unudulan unudulacaq... Lakin Azərbaycan xalqının qəlb və yaddaşına həkk olunmuş Şəhidlərimiz daima könüllərdə yaşayacaqlar...

Azərbaycan Silahlı Qüvvələrinin qorxmaz, mətin döyüşçüsü, 33 yaşlı kəşfiyyatçı-snayperçi, gizir Elmar Şirzad oğlu Nəsibov ölümündən sonra, Azərbaycan Respublikasının prezidenti İlham Əliyevin müvafiq Sərəncamlarına əsasən, "Vətən uğrunda”, "Füzulinin azad olunmasına görə”, daha sonra "Döyüşdə fərqlənməyə görə”  medalları ilə təltif olunub.

Ruhun şad olsun, Cənnətməkan Şəhidimiz!!!

-----------------------

MUSTAFAYEV RÜFƏT ZÖHRAB oğlu    

(Əsgər)  

RÜFƏT ZÖHRAB oğlu MUSTAFAYEV 12 mart 1996-cı ildə Sumqayıt şəhərində anadan olub. 2002-2013-cü illərdə F.Piriyev adına Sumqayıt şəhər 18 saylı tam orta  məktəbdə oxuyub. 2013-2017-ci illərdə Azərbaycan Texniki Universitetinin "Maşınqayırma və robototexnika” fakültəsində təhsil alıb. Təhsil aldığı illərdə gənc tələbə, gözəl xasiyyəti, xarakteri, aktivliyi ilə seçilib, pedaqoji kollektivin və tələbə yoldaşlarının rəğbətini qazanıb.

Ali təhsilini başa vurduqdan sonra, R.Mustafayev boş-bekar qalmayıb işləməyə başlayır. O, 2017-2019-cu illərdə yaxın qohumlardan birinin rəhbərlik etdiyi özəl ticarət obyektində - "Elmar” marketdə "ekspeditor” (malpaylayan) vəzifəsində çalışır... 

AİLƏ: Müstafayevlər ailəsi əslən Qubadlı rayonundandır. 1993-cü ilin məlum hadisələrindən sonra, ana – Afət xanım ailəsi ilə birlikdə, məcburi köckün kimi, Sumqayıtda məskunlaşır. Ata – Zöhrab Mustafayev isə o zaman artıq Sumqayıt qeydiyyatında olur. Zöhrab bəylə Afət xanım 1995-ci ildə tale şəhərləri olan Sumqayıtda ailə həyatı qururlar. Bu evlilikdən dünyaya gələn Rüfət evin tək övladı olur.

Mustafayevlər ailəsi illərlə yurd, torpaq həsrəti ilə yaşadılar. Dədə-babalarının qəbri olan torpaqlar üçün burunlarının ucları göynədi. Uşaqlıq, yeniyetməlik çağlarının xoş xatirələri Qubadlı torpağı ilə bağlı oldu. Afət xanım doğma Xocamsaxlı kəndində klub müdiri vəzifəsində çalışmışdı. 

Rüfət dünyaya gələndən sonra, ana bütün mehrini tək övladına salmışdı. Hər şey onun gözündə ikinci plana keçmişdi. Rüfət ananın döyünən ürəyi, aldığı nəfəsi idi. Ananın əlində olsaydı, oğlunu bir an da belə, gözündən kənar qoymazdı... 

Sahibkarlıq fəaliyyəti ilə məşğul olan ata səhərlər işə gedər, axşamlar kiçik ailəsinin başının üstündə olar, ailə problemlərini həll etməyə çalışardı. Afət xanım gözünün ağı-qarası olan bircə oğlunun üstündə əsim-əsim əsirdi.

Rüfət məktəbə ayaq basdığı gün valideynlərin sevinci yerə-göyə sığmır. Bu, arzuların gerçəkləşməsi yolunda atılan ilk addım idi. Rüfət təbiətcə sakit uşaq olsa da, çox nadinclik olub. Elə bu nadincliyinə görə də, dəfələrlə ana məktəbə çağrılıb. 

Bəs, Rüfətin nadincliyi nədən ibarət idi? Balaca dəcəl bir kəlmə sözü atardı ortalığa, bütün uşaqlar bir-birinə qarışıb gülüşərdülər. O, isə sakit oturardı. Vəssalam. Əslində bu xüsusiyyət bir çox uşaqlara xas olub. Bəlkə də, uşaqlığın ən gözəl yaddaqalan məqamları bu nadincliklər, dəcəlliklərdir...

Rüfət evdə o qədər sakit özünü aparardı ki, ananın inanmağı da gəlmirdi ki, məktəb müəllimləri, müdiriyyət tərəfindən deyilənlər Rüfətə aiddir. Afət xanım məktəbə gedib-gələndən sonra, göz yaşlarını saxlaya bilməyib, xeyli ağlayardı. Sakitləşdikdən sonra isə, Rüfəti yanına çağırıb soruşardı ki,  "ay Rüfət, niyə nadinclik edirdin?”. Rüfət də asta səslə, "yox, ana, mən nadinc deyiləm” deyə cavab verərdi. Sonra anasını qucaqlayar, könlünü alardı. 

Anasının necə pis hala düşdüyünü, özünü narahat hiss etdiyini görən Rüfət çalışardı ki, valideyn içlası olanda anasından gizlətsin. Bu da Rüfətin məktəb illərindəki şıltaqlıqlarından idi, hər kəsdə olduğu kimi... Hansı uşağın həyatında belə məqamlar olmayıb?.. Təbii və çox şirin xatirələr...

Rüfət hər zaman ağlı, düşüncəsi ilə seçilən, fərqli uşaq olub. Onun bu xüsusiyyəti hər kəsə bəlli idi. Uşaqlıqdan vətənpərvər ruhda böyüyən Rüfət hər zaman müharibə ilə bağlı döyüş filmlərini seyr edər, "niyə?”, "nə üçün?” sualları beynində dolaşardı. O, suallarına cavab axtarmağa çalışardı, tapmayanda isə fikrə gedərdi...

Bir dəfə Rüfət məktəb yoldaşları ilə Şəhidlər Xiyabanına gedir. Uşaqlar gətirdikləri qərənfilləri məzarların üstünə qoyurlar. Təkcə Rüfət əlində gül, donuxmuş halda yerindən tərpənmir. Soruşurlar ki, ”sən niyə qoymursan gülləri?”. Cavab verir ki, "adları yazılan məzarları kimlərsə gəlib ziyarət edir. Bəs, o birilər?”. O, bunu deyib, sakitcə gedir naməlum əsgərin məzarı önündə dayanır və gülləri məzarın üstünə qoyur.

Rüfər o qədər saf, ürəyiyumşaq, kövrək qəlbli olur ki.... hətta çox pis vəziyyətdə, imkansız bir insanı görsəydi, əynindəki pencəyi də çıxarıb həmin adama verərdi. Bir dəfə anası ona çox bəyəndiyi gödəkçəni alır. İki gündən sonra, Rüfət  evə titrəyə-titrəyə daxil olur, özü də gödəkçəsiz. Ana soruşanda "hanı gödəkçən?”, cavabında deyir ki, "ana, o uşağın atası yoxdur, əyni də nazik idi, ona görə verdim. Soyuqdan donar axı?!”. Bəli, Rüfət belə oğlan idi: hər kəsə qayğı ilə yanaşan, xeyirxah, diqqətcil, cəfakeş! 

Rüfət Müstafayevin gözəl keyfiyyətlərinə görə əhatə dairəsi geniş olub. Yəni, çoxlu dostları olub. Özü də dostcanlı idi. Çalışardı ki, dostlarının arasında kimin nə işi,  problemi varsa, köməklik eləsin. Dost yolunda canından belə keçməyə hazır idi. 

Rüfətin hələ uşaqlıqdan hər bir sahəyə marağı olub, həmçinin idmana, musiqiyə... Elə bu səbəbdən, könüllü olaraq "Cüdo” idman növü ilə məşğul olub. Bir müddətdən sonra, Sumqayıt şəhər S.Vurğun adına Mədəniyyət Mərkəzində "Sintezator” kursuna da yazılır  və  böyük həvəslə dərslərə gedir. 

 Afət xanım yeganə övladı üçün o qədər narahat olur ki, hətta onun idmanla məşğul olmasına narazılıq edir. Narahatlıqdan ağlına min cür fikirlər gəlir; birdən yıxılar, birdən əzilər, birdən zədə alar... Özü bilsə də ki, "yazıya pozu yoxdur”, yenə də körpə sandığı övladı üçün tir-tir əsirdi. Həssas  qəlbli ananın əlacı olsaydı, 24 yaşlı gənci bir an belə gözündən kənar qoymaz, arxasınca gedər, onu addım-addım izləyərdi, əgər ki, kimsə onu qınamasaydı...

Ana oğlunu evdə əlini nəyəsə vurmağa belə qoymazdı. Hər zaman onun qulluğunda dayanar, əyin-başına, səliqə-sahmanına fikir verərdi. Halbuki Rüfət özü diribaş, fərasətli, bacarıqlı, qabiliyyətli, təmizkar bir gənc idi artıq. Ananın gözündə isə övladı elə uşaq idi... 

Sağlamlığı imkan vermədiyinə, yəni ayağının altı düz olduğuna görə, Rüfət əsgərliyə getməyə də bilərdi. Ana oğlunu göz bəbəyi kimi qoruyurdu. Atanın arzusu isə oğlunu sistemdə görmək idi. 

Rüfət bir müddət idi ki, götür-qoy etdiyi bir fikrə qəti qərar verir. Heç kimə bir söz demədən, Sumqayıt Şəhər Hərbi Komissarlığına gedərək, könüllü olaraq hərbi xidmətə getmək istədiyini bildirir və adını siyahıya yazdırır. Vətənə xidmət etmək onun ən böyük, ümdə arzularından biri idi. Bu addımıyla Rüfət arzusunu gerçəklədirməyə can atır.

2019-cu il oktyabrın 23-ü Səfərbərlik və Hərbi Xidmətə Çağırış üzrə Dövlət Xidmətinin Sumqayıt Şəhər İdarəsi tərəfindən Rüfət Mustafayevə "Çağırış” vərəqəsi gəlir. O, ilk əvvəl Goranboyun Goran stansiyasında yerləşən "N” saylı hərbi hissədə xidmətə başlayır. 

Rüfət Mustafayev 2020-ci ilin iyul ayında baş verən Tovuz döyüşlərində iştirak etdikdən sonra, könüllü olaraq ön cəbhəyə - Tərtər rayonunda yerləşən "N” saylı hərbi hissəyə gedir və burada xidmətinə davam edir.

 İgid əsgər səbirsizliklə döyüş meydanına atılacağı günü gözləyirdi. O, Tovuz hadisələri zamanı şəhid olmuş Polad Həşimovun və digər qəhrəman oğulların qisası ilə yaşayırdı. 

Nəhayət, 27 sentyabr tarixində, Azərbaycan –Ermənistan arasında başlamış II Qarabağ müharibəsinin ilk günündən Rüfət Mustafayev də döyüşlərə qatılır. Ən qaynar döyüş nöqtələrində düşmənə qarşı mərdlik, çəsarət nümayiş etdirir. O, komandirləri olan polkovnik-leytenant Zaur Cəfərovun sürücüsü olur. 

2020-ci il oktyabrın 9-u Rüfətgilin dəstəsi Murov-Kəlbəcər istiqamətində, "Ömər aşırımı” deyilən ərazidə gedən döyüşlərdə iştirak edir, yaralıların döyüş meydanından çıxarılmasına yardımçı olur. Həmin döyüşdə ermənilərdən xeyli sayda silah-sursat qənimət kimi götürülür.

Oktyabrın 9-dan 10-na keçən gecə. Ağdərə-Kəlbəcər istiqamətində gedən şiddətli döyüşlər zamanı düşmənin hücum cəhdinin qarşısını alarkən Rüfətin idarə etdiyi minik avtomobili minaya düşür. Gənc əsgər komandiri polkovnik-leytenant Zaur Cəfərovla birlikdə qəhrəmancasına həlak olur. Neytral zonada olduqlarına görə, qəhrəmanların nəşi 3 gün sonra həmin ərazidən götürülür...

Oktyabrın 13-ü 2020-ci ildə Azərbaycan Ordusunun cəsur, qorxmaz, ləyaqətli, igid əsgəri Rüfət Mustafayevin nəşi oktyabrın 13-ü 2020-ci ildə doğma şəhərinə gətirilir və Sumqayıt Şəhidlər Xiyabanında torpağa tapşırılır.

44  günlük Vətən müharibəsində Tərtər rayonunun Talış və Suqovuşan kəndlərinin, Murov dağ silsiləsinin işğalçılardan azad olunmasında müstəsna əməyi olan, torpağın azadlığı uğrunda qanından, canından keçən, adını Zəfər tarixinin şanlı səhifələrinə Qızıl hərflərlə yazan qəhrəmanımız Rüfət Mustafayev Şəhidlik Zirvəsinə yüksələrək, Allah dərgahında – Cənnətdə özünə məskən salır..

Ata: "Döyüş yoldaşları danışırlar ki,  hara deyirdilər, o, canla-başla, böyük həvəs və tələskənliklə gedirdi. Sanki hər hansı bir işdə gecikməkdən qorxurdu. 

Bir dəfə yanına getmişdik. Anası bir balaca bayraq aparmışdı ona. Bir dəfə danışanda dedi ki, "ata, biz çox qabağa gəlmişik. Bayrağı orada bir ağaca bağlamışam. Anama da deyərsən ki, onu açsın, Qubadlıya apararsız”.

Rüfət Qubadlı torpağında doğulmasa da, orada böyüməsə də, o torpaqlara can atırdı. Ata-anasının doğulduğu kəndə gedib görmək arzusunda idi. Həmişə deyərdi: "Bir gün mütləq o torpaqlara dönəcəyik! İndi mən gedirəm ki, o topaqları azad edim, mənfur erməni daşnaklarının belini sındırım. Sonra bir yerdə torpaqlarımıza gedəcəyik”. 

Bu gün Rüfər ata-anasının yurd yerlərini görə, bayrağını sanca bilməsə də, azad olunmuş Qubadlı torpaqlarında silahdaşları Azərbaycanın üçrəngli bayrağını dalğalandırıblar.

Ana: "Hər gün mənimlə əlaqə saxlayırdı. Topun, tüfəngin səsini eşidirdim. Bircə onu deyirdi ki, "ana, narahat olma. Heç nə yoxdur”. Hələ bir dəfə də olsun, mənə şikayətlənmədi, nəsə narahatçılıq var deyə. Komandir də bildirmişdi ki, "çox qoçaq, qorxmaz olduğuna görə, onu yanıma götürdüm”. 

Allah bütün Şəhidlərimizə rəhmət eləsin! Onların hamısı bizim balamızdılar! Millətimdən də ricam odur ki, o torpaqlarda nə vaxtsa gəzəndə, unutmasınlar ki, orada Şəhid qanı var, Rüfətimin də qanı var orada...”.

İgidimiz hərbi xidmətə, ölüm-dirim savaşına getməyə də bilərdi, necə ki, səhhəti buna imkan vermirdi. Ancaq Vicdanı onu rahat buraxmadı. Evin yeganə övladı olduğunu dərk etsə də, doğmalarını arxada qoydu, Vətən, Torpaq, Qələbə naminə! O, öz yolunu seçdi və bu yolda vüqarla, dəyanətlə, mərdliklə addımladı. Və bir daha sübut etdi ki, Görünən dünyada hər kəs taleyinə yazılan ömrü yaşayır – Allahın yazdığı ömrü. Lakin hər kəsə Şəhidlik qismət olmur! Şəhidlik yalnız Uca Allahın Seçilmişlərinin qismətindədir!!!

Azərbaycan Silahlı Qüvvələrinin 24 yaşlı yenilməz, cəngavər əsgəri Rüfət Zöhrab oğlu Mustafayev ölümündən sonra, Ölkə Rəhbərinin müvafiq Sərancamlarına əsasən, "Vətən uğrunda”, "Cəsur döyüşçü” və "Suqovuşanın azad olunmasına görə” medalları ilə təltif olunub.

Ruhun şad olsun, Cənnətməkan Şəhidimiz!!!