Doğrusu əlimə qələm alıb, son aylar məni sarsıdan, incidən, içimdəkiləri göynədən hissləri dilə gətirməklə indi adlarını çəkdiyim insanlara heç cürə təsəlli verə bilmərəm. Mövzunun nədən getdiyini yəqin ki, bilirsiniz. Qarabağ müharibəsi. Hamının 27 il qabaq işğal olunmuş torpaqlarımızın vaxtında, zamanında azad ediləcəyi günü səbirsizliklə gözləyirdilər. Bu gün yetişdi.
27 senytabr. Bu gün artıq Azərbaycan tarixinə qızıl hərflərlə yazıldı. Şanlı ordumuz, igid və qəhrəman əsgərlərimiz tərəfindən düşmənlə amansız döyüşə girişdi. Və 42 gündən sonra Şuşada Azərbaycan bayrağını dalğalandırdılar. Ermənistan təslimçilik aktına rüsvayçılıqla imza atdılar.Bu müharibə ağır və dəhşətli bir müharibə oldu. Çoxlu şəhid verdik. Torpaqlarımız qana boyandı. Qanın hər bir damcısında qələbəyə bir inam, bir ümid vardı. Müharibədə fədakarlıq göstərən biri də anasının qucağında Qubadlı rayonundan Sumqayıta pənah gətirən Ramil Elşən oğlu Quliyevdir. Lələtəpə və aprel döyüşlərində mərdlik gösərmiş, əsl qəhrəmancasına vuruşmuşdur.
Ramil müharibəyə öz könlü ilə getmişdir. Onu bu yoldan çəkindirmək istəyənlər də olmuşdu. Ramil cavabında demişdi:-Məni müharibəyə səsləyən Qarabağ torpaqların altında uyuyan ulu babalarımızdır. Əgər qələbə çalmasaq, deməli, onların ruhunu şad edə bilmərik. İndi vaxtıdır. Yağı ermənilər artıq azğınlaşıblar, onları torpaqlarımızdan qovmaq lazımdır. Qələbəmizə, əsgərlərimizin şücaətinə inanıram. Məndən arxayın olun. Qələbə ilə geri qayıdacağam, qayıtmasam, göz yaşları axıtmayın.
Ramil getdi, döyüşdü, vuruşdu. Hadrutun azad edilməsində əsl qəhrəmanlıq nümunəsi göstərdi. Yaralı dostunu döyüş meydanından çıxartmaq istəyəndə qarşı tərəfdən atılan namərd düşmən gülləsi Ramilə dəydi, bir anlığa gözləri qarşısına atası Elşən, anası Güldanə, bacısı Ramilə gəldi, nəfəsini dərindən çəkib,
-ANA! – deyib, əbədi olaraq gözlərini yumdu.
Ramil müharibəyə gedəndə dediyi son sözlər həqiqət oldu. Göz yaşları sel kimi axıdıldı. İntizarla, böyük səbirsizliklə oğlunun yolunu gözləyən anası Güldanənin ürəyi titrəyirdi, hissləri, duyğuları sanki daşlaşmışdı. Gözləri qapıya dikilmişdi, oğlunu əsgər formasında, sifətində təbəssüm görmək, bağrına basıb, əynində olan hərbi geyimində müharibənin barıt qoxusunu iyləyərək, doyunca öpmək istəyirdi. Lakin bu arzu onun ürəyini daha da ağırlaşdırırdı. Günü-gündən həsrət dolu baxışları sanki solğunlaşırdı.
Hər dəfə "Can bala”, - deyə özünə təsəlli vermək istəsə də, ürəyinə nəsə dammışdı, yuxularını hər gün qarışdırırdı. Hər dəfə səhərlər yuxudan ayılanda oğlunun gəldiyinə inanmaq istəyirdi, o isə gəlmək bilmirdi.-Ondan niyə xəbər yoxdur. – deyə həyat yoldaşı Elşəndən soruşardı.
-Darıxma, gələcək.
-Ona qurban deyiblər, ayağının altında kəsərsiniz.
-Yaxşı.
Lakin qurban kəsilmədi. Ramilin ölüm xəbəri gəldi. Güldanənin ürəyinə damdığı qorxu və narahatçılıq onun gözlərində olan göz yaşlarını ürəyinə axıtdı. Və bu göz damcıları ürəyini yavaş-yavaş əritməyə, yandırmağa başladı.
Güldanə oğlunun dərdinə, ölümünə inanmaq istəmirdi. Lakin bu həqiqət idi.
-Onun toyunu etmək istəyirdim, - deyirdi, - görünür, qismət deyilmiş. Deməli, bu gündən sonra yaşamağa dəyməz.
Güldanə doğrudan da oğlunun ölümünə dözə bilmədi, həyatını dəyişib, Allahın dərgahında oğlu ilə qovuşmağa getdi.
Allah hər ikisinə rəhmət etsin!
Nərmin Eyruzqızı
Xəbərdən istifadə edərkən istinad etmək vacibdir.
