27.09.2020.
Başlandı. Azərbaycan tarixinə xalqın bağrına yaralar açan, igid
oğullarımızın qanının axdığı və 44 gün sürən Qarabağ müharibəsi - müasir
tariximizin ən şanlı zəfər savaşı. İlk anda yuxudan oyanırsan və bu
xəbərə bilmirsən sevinəsən, yoxsa cəbhəyə yollanan igidlərimizin həyatı
üçün təlaş keçirəsən.
Amma an o an idi. 30 ildir gözü yol çəkən
torpaqlarımız bizləri çağırışa səsləyirdi. Xarıbülbül başını qaldıraraq
həsrətdən yanan qoxusunu ətrafa yaydı. Cəbhədə mərmilər atıldıqca hər
evdə nəfəslər tutulur, ürəklər çırpınırdı. İgidlərimizə tuşlanan hər
güllə sanki bizlərin ruhunu qanadırdı. Xəstəxanaya çatdırılan, hələ
yarasının qanı dayanmamış oğullarımızı gördük ki, yenidən savaş
dostlarının yanına qayıtmaq istəyirdi. Qazilərimiz günlərlə çəkdikləri
aclıq, susuzluq, yorğunluq, ağrı-acını unudaraq əməliyyat masasında
narkozdan oyanar-oyanmaz cəbhə yoldaşlarının adlarını sayaqlayırdı.
Ayılan kimi isə onların yanına qaçmağa can atırdı. Əsgərlərimizin yaralı
bədənlərini unudub içindəki qələbə, savaş ruhunu sakitləşdirə
bilməməsinə şahidlik edən bizlərin keçirdiyi hisslər isə idarə və ifadə
edilməz hala çevirilirdi. Dilimizdə dua, əlimizdə iynə-dərman. Bizlər bu
qədər yaralı olarkən bu qədər də qürurlu olmamışdıq. Tibb işçilərimiz
oldu ki, əlindəki bütün imkanları səfərbər edib dəstək üçün cəbhəyə
axışırdı. Dünyanın dörd bir yanından 50 milyonluq həmrəylik zəncirləri
Azərbaycanı sardı sarmaladı. Səsimizə, mübarizəmizə dəstək verdi dünya
azərbaycanlıları. 50 milyonluq azərbaycanlının möhtəşəm həmrəyliyini
bütün dünyaya sübut etdik. Qarabağı bizlərə sücaətləri, qanları, canları
naminə qaytaran igidlərin təəssüratları ürəyimizdə tərifedilməz hisslər
qoydu. İlahi, bu mübarizə bizi necə doğmalaşdırdı, necə yaxınlaşdırdı.
Nə çox sevirmişik Vətəni, bəzən hansısa sosial problemdən bezib qaçmaq
istədiyimiz yurdumuzu.
44 günlük savaş dünyada cənnəti də cəhənnəmi də yaşatdı bu xalqa.
Ayağından ağır yara alan, amma sürünərək savaşan əsgərin mübarizəsinə,
üzündən yara alıb qanlar axmasına məhəl qoymadan savaş meydanından
çəkilməyən igidimizin ürəyinə, şəhidlik məqamına yüksələrkən "Vətən sağ
olsun” deyib qolundakı qolbağı çiyin-çiyinə döyüşdüyü dostunun qoluna
xatirə olaraq bağlayan və gözlərini əbədi yuman oğlumuzun Vətən
sevgisinə necə aşiq olmayasan?!
Qolunu, ayağını, əlini itirdiyini
görə-görə yenə də döyüşən oğullarımızın qəhrəmanlıq dastanları
bitməz-tükənməz. O oğullarımız ki, həm də 44 günlük mübarizədə özlərinə
ömürlük qan qardaşları, dostlar qazandılar. Unudulmaz, yaddaşları
donduracaq, bütün həyatlarını dəyişdirəcək xatirələri isə yaddaşlarına
əbədi həkk etdilər. Əməliyyat masasından yeni çıxan əsgərə ünvanlanan
"bütün bu hadisələrin başınıza gələcəyini bilsəydiniz, yenidən cəbhəyə
gedərdiniz?” sualına verilən "son nəfəsimizə qədər döyüşərdik” cavabı
alan bəndənizin o anda keçirdiyi qürur hissi izaholunmazdır. Bunca
zəfərdən, axıdılan qanlardan sonra bizim üzərimizə düşən tək şey var: bu
Vətəni sonsuza qədər canımız, qanımız bahasına qorumaq, ona bir də
yadelli ayağının dəyməsinə imkan verməmək. Qanla yazılan, ağrılarla, göz
yaşları ilə yoğrulan tarıxımizə, sərhədlərimizə sahib çıxmaqla, əbədi
birlik və həmrəyliyimizlə şəhidlərimizin ruhunu şad etmiş olarıq. Bir
ölər, min dirilərik…
Günay Məmmədli, ATU TCK .
Anesteziologiya, Reanimasiya-İntensiv Terapiya
şöbəsinin tibb bacısı.
Xəbərdən istifadə edərkən istinad etmək vacibdir.
