Niyə xatırladm?! İndi deyərəm...

İkinci kursda oxuyurdum- 1987-ci ilin noyabr ayı idi. Sumqayıtdan Bakıya gedib-qayıtmağa aylıq abonomet biletim vardı, yəni gedib-gəlmək problem deyildi, amma cibmdə peraşki almağa on qəpiyim belə yox idi. Avtovağzalla (Sumqayıtın köhnə avtovağzalı) evimiz arasında 200 metr ancaq olardı, yolda 5 manat tapdım. Anam demişdi ki, yerdən tapılan pul bizə düşmür, amma ehtiyacım vardı axı... Nəsə, heç on addım atmamışdım, Məstəlini gördüm, bizim məşhur Məstəlini. "Beşlik" ovcumun içindəydi hələ, üz-üzə gəlirdik, həmişəki monoloqunu: "Eşşək işləyər - at yeyər!" deyirdi. Bir anlıq göz-gözə gəldik. "Beşlik" əlimin içini yandırırdı, ona baxıb güldüm, o da güldü, amma uşaq kimi güldü, o an çox məsum idi Məstəli. "Beşliyi" ona verdim. Qəhqəhə çəkdi, lap ucadan hər kəsə eşitdirərək yenə: "Eşşək işləyər - at yeyər" deyib, təkrar etdi. Sonra mənə baxıb: "Bu çoxdur, - dedi, - student. Amma sağ ol". Yoluma davam etim, sarı rəngli "PAZ" avtobusunun pilləsinə ayağımı qoyanda kimsə qolumdan tutub, məni saxladı. Məstəliydi yenə, ovcunun içində bir "üçlük" vardı. "Belə daha düzdür, - dedi. - İkisi mənim, üçü sənin". Araxdan gələnər tələsdirməsəydilər, bəlkə də başa nəsə olacaqdı, avtobusa mindim. Məstəli pəncərədən baxıb, mənə əl etdi. 

"Nizami" stansiyasında metronu tərk edib, piyada instituta getməyə başladım, "Şahmat məktəbi"nin əks tərəfində, tindəki qəzet köşkünün yanından keçəndə gördüm 50 qəpiyə sprint-lotareyası satılır, yerində uduş... Köşkü keçdim, amma Məstəlinin uzaq səsini eşitdim, elə bil adam Sumqayıtdan məni səsləyirdi: "Eşşək işləyər - at yeyər!" Geri qayıtdım. Bir manat ödəyib iki sprint aldım. Gedə-gedə birini açdım. "BƏXTNİZİ BİR DAHA SINAYIN". Məndə bəxt nə gəzir?! O biri lotareyanı açmadan atmaq isrəyirdim. Nəsə, əlimdə oynada-oynada instituta çatdım. Dərsə gecikmişdim. İcazə alıb auditoriyaya girdim. Strint hələ də əlimdəydi. Həvəssiz-həvəssiz açdım "TƏRBİK EDİRİK. SİZ ƏLLİ MANAT UDDUNUZ" Yerimdən dik atıldım. Gözlərimə inanmırdım. Möcüzəydi... 

Tənəffüsdə sprinti aldığım köşkə qayıtdım, uduşumu aldım. Səhər evdən çıxanda cibimdə 10 qəpiyim də yox idi, indi 52 manat pul vardı üstümdə. Yenə instituta qayıtdım. Kitab passajından 2 manat 60 qəpiyə M.Bulqakovun "PYESI" kitabını aldım, çoxdan gözüm düşmüşdü. Tələbə yoldaşlarımla birlikdə 4 manatlıq nahar elədik. Axşam evə qayıdırm. Hava tez qaralmışdı. Sfetoforu keçəndə nəsə hənirti hiss elədim. Məstəliydi. Gülürdü. Baş barmağını qaldırıb mənə "ƏLA" göstərdi. Mən də eyni cür cavab verdim ona. Əlimi cibimə salıb, ona yenə pul vermək istyirdim. Qoymadı. "Eşşək işləyər - at yeyər", deyib, məndən uzaqlaşdı. Sonra uzun illər mən Məstəlini hər görəndə ona pul verirdim. Məstəli sanki xeyir-bərəkət idi mənimçün. 

Bir gün Məstəlini yenə mənim gözlərimin qabağında maşın vurub, öldürdü. Amma artıq Məstəli çoxdan ölmüşdü o vaxt. Evini qaçqınlar əlindən almışdı, özü bomja dönmüşdü, daha yaşamırdı... sadəcə nəfəs alırdı bəlkə də... Məstəlini maşın vuran gün içimdə nəsə qırıldı... O gün mənim xeyir çeşməmin də gözü qurudu sanki... Sonra mən onun obrazını "Qarışqa yuvası"nda yaratdım. Bəlkə də haqqını belə vermək istəyirdim onun.

Bilirsiz niyə yadıma düşdü bu əhvalat? Bulqakova görə. "Pyesı" kitabna görə. İllər sonra bu Mistikanı anladım... "SƏNİN KOTUNA DA, PONTİ PİLATINA DA, İUDANA DA... ELƏ MASTERİNƏ DƏ... MARQARİTANA DA EŞQ OLSUN, MASTER!"