Həyatda yaşadığın, xidmət etdiyin dövlətin bayrağını ən ucaya qaldırmaqdan, himnini səsləndirməkdən gözəl heç nə ola bilməz.
Xeberle.com Sumqayıtda ictimaiyyətin müxtəlif nümayəndələri, tanınmış şəxslər, fərqli peşə sahibləri ilə bağlı müsahibələri davam etdirir. Budəfəki həmsöhbətimiz Sumqayıtda həm güləşçi, həm də məşqçi kimi fəaliyyət göstərən Tural Əliyevdir. Müsahibəni olduğu kimi diqqətinizə çatdırırıq.
HAŞİYƏ: Əliyev Tural Məhəmməd oğlu 1986-cı il 31 dekabr tarixində Qazax rayonu, Aslanbəyli  kəndində anadan olub. 1-ci sinifə doğma kəndində getsə də, az sonra ailəvi olaraq Sumqayıta köçüblər və o, təhsilinə Sumqayıt şəhər 14 saylı tam orta məktəbdə davam edib. Tural ölkə tarixində əməkdar məşqçi adına layiq görülən ən gənc idmançıdır (24 yaşında). Dünya üzrə 3 il (2009, 2010, 2011) ardıcıl olaraq ilin ən yaxşı pəhləvanı, güləşçisi, Azərbaycanın isə 6 il ən yaxşı idmançısı seçilib. Evlidir, bir oğlu var.
- Maraqlıdır, Tural balacaqlıqda necə olub, sakit, ya dəcəl?
- Həm sakit, həm də dəcəl olmuşam. Həmişə özümlə böyüklərlə danışıb, onlarla dalaşmışam. Özümdən balacalarla heç vaxt işim olmayıb (gülür).

 - Necə oldu ki, idmana gəlib, güləşi seçdiniz?

- Qazax rayonunda, yaşadığım kənddə əvvəl ancaq karate var idi, ona görə də idmana karate ilə başlamışdım. Sumqayıta gələndən sonra atamın güləşə çox həvəsi olduğu üçün biz 2 qardaşı güləşə qoydu. Balacalıqda həm də güləşdən başqa futbola marağım var idi. Özü də solaxay oynayırdım. Güləşdən sonra qaçıb hər gün futbola gedirdim. Bir gün məşqçim Firdovsi müəllim məni orda gördü, dedi ki, bu bizim tələbəmizdir. Dedi ki, ya güləşi, ya da futbolu seç. Mən də atama görə güləşi seçdim. Elə oldu ki, güləşdə də davam elədim.
- Fikrimizcə, bir idmançının ən böyük uğuru öz ölkəsinin bayrağını zirvələrə qaldırmaqdır. Siz isə bunu dəfələrlə bacararaq, Azərbaycanın fəxrinə çevrilmisiniz. Bəs ilk qələbə sevincinizi harada yaşamısınız?
- Uşaq olarkən həmişə olimpiya çempionumuz Namiq Abdullayevə baxırdım. Deyirdim ki, görəsən onunla nə vaxtsa münasibətim olacaqmı, əl tutub görüşə biləcəyəmmi. Elə oldu ki, mən də güləşdə irəliləməyə başladım. İlk dəfə 2009-cu ildə Almaniyanin Frankfurt şəhərində keçirilən Avropa çempionatında qalib gələrək Avropa çempionu oldum. Himnimiz səslənəndə sevinc göz yaşlarına boğulmuşdum, özümü dünyanın ən xoşbəxt insanı hiss edirdim. Həyatda yaşadığın, xidmət etdiyin dövlətin bayrağını ən ucaya qaldırmaqdan, himnimizi səsləndirməkdən gözəl heç nə ola bilməz.
- Nə qədər özünə güvənən idmançı olursa olsun, rəqibin erməni olduğunu biləndə üzərində olan əlavə məsuliyyət və basqıya görə həyəcan keçirir. Siz isə 30 saniyə ərzində ermənini məğlub eləmisiniz. O an sizə həm də qisas hissi güc verirdimi?
-  Sirr deyil ki, bəzi idmançılar bir az uğur qazanan kimi hansısa pis yollara qoşulmağa meyilli olurlar. Sizin karyeranızda belə bir mərhələ olubmu və bunu necə keçmisiniz?
- Mən hələ də uğurlarımı davam etdirmək niyyətindəyəm. Baxmayaraq ki, üçqat Avropa çempionu, 3 dəfə dünya kubokunun sahibi olmuşam, ancaq, hələ də idmandan getmək fikrim yoxdur. Axrıncı yarışım Bakı İslam Oyunlarında olub, onda da gümüş medal qazanmışam. Mən başqa yola yox, sırf dövlətimə xidmət yolunu seçdim. Hazırda dövlət işçisiyəm və ancaq bir niyyətim var dövlətim üçün çalışmaq.
- Bir müsahibənizdə qeyd etmisiniz ki, Sumqayıtda məşqçi kimi fəaliyyət göstərirsiniz. Necə oldu ki, bu qərara gəldiniz?
- 2007-ci ildə atam qəzaya uğramışdı və ailəmizdə vəziyyət gərginləşmişdi. Mən də ailəmə kömək məqsədi ilə işləməyə başlamışdım. Bununla da Sumqayıtda ilk dəfə qadın güləşini yaratdım. Və indi həm qadınlar üçün, həm də kişilər üçün məşq keçirəm.
- Karyeranızda daha hansı yaddaqalan və maraqlı anlar olub?
- 2009-cu ildə ilk Avropa çempionatım idi və yola düşməyə 3-4 saat qalmışdı, çəki atmağa çalışdığım zaman barmağım sınmışdı. Mən isə barmağımı sarğı ilə bağlayıb, onu heç kəsə bildirməmişdim ki, mənim getməyimə mane olmasınlar. Avropa çempionu olduqdan sonra bildilər ki, bəs mənim barmağım sınıb. Ondan sonra da barmağım əyri bitdi.
Bundan başqa İslam oyunları vaxtı qabırğam və barmağım yenə də zədəli idi, ona görə məni komandaya qəbul etmirdilər. Çətinliklə olsa belə, komandanın heyətinə daxil olub gümüş medalı qazanmağı bacardım.
- Bilirik ki, idmançıların boş vaxtları çox çətin tapılır. O anlarda nə ilə məşğul olursunuz?
- İnanın ki, boş vaxtım demək olar olmur. Səhər oyandım getdim işə, işdən sonra idman, günorta yeməyi, sonra iş, yenə məşq. Həm özüm məşq edirəm, həm də məşq keçirəm. Axşam 10-11-ə kimi evdə olanda da, qazaxlı olduğum üçün aşıq havalarına qulaq asıram.
- Ümumiyyətlə, Tural öz keçmişindən razıdırmı? Və gələcək üçün hansı planları var?
- Özünüzü idmandan sonrakı həyatda necə görürsünüz?
- Bildiklərimi gənclərə öyrətmək istəyirəm. Küçədə görəndə ki, cavanlar siqaret çəkir, çağırıb deyirəm ki, dərs oxuyun, idmanla məşğul olun. İndiki gənclər daha çox internetə, telefona maraq göstərirlər. Bizim vaxtımızda 100 nəfərdən 10-u güclü olardısa, indi 100-dən 1-2-ni seçə bilərik ki, respublikada, habelə dünya ya Avropada bizi təmsil etsin.
- Təəssüf ki, bu qədər qələbənizin, uğurunuzun olmasına baxmayaraq, internetdə sizə aid çox az məlumat tapmaq mümkündür. Sizcə, buna səbəb nədir?
- Sözün açığı mənim internetdən, elektron mediadan başım çıxmır. Ona görə də bunları etməmişəm. Həm də vaxtım olmur. Ancaq, düşünürəm ki, bu cür müsahibələr mənə kömək olacaq.
Xeberle.com
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Xəbərdən istifadə edərkən istinad etmək vacibdir.