Güləndə yanaqları batır anamın. Hamının anasından gözəldir mənim anam. İstəyirəm ki, onun yanaqları həmişə batıq qalsın. Anama gülmək çox yaraşır. Gec-gec gülür mənim anam. Allah onun gülüşünü birdəfəlik alıb mənəmi verib yoxsa. Bəlkə, ona görə belə gülərüzlü olmuşam. Amma mənim yanaqlarım batmır güləndə. Gözlərim də oxşamır anamın gözlərinə. Onun iri, qara gözləri, mənalı baxışları var. Mənim gözlərim isə uzunsov və kiçikdir. Baxışlarım da sönükdür. Yanaqlarım onunku kimi dik deyil, üzüm yastıdır. O uca boyludur. Həkimlər isə deyir ki, mən qısa boylu qalacam. Əllərim də oxşamır onun əllərinə. Onun uzun incə barmaqları var. Mənim ovuclarım enli, barmaqlarım isə qısadır. Onun ovucundakı cizgilər də başqadır. Mənimki isə heç kimin cizgilərinə bənzəmir. Nə Aydanın, nə Həsənin. Allah baba mənim kimi uşaqları ata-analarının günahları olaraq yaradıb bəlkə. Mən günah olmaq istəmirəm. Sevinc olmaq istəyirəm atam üçün, anam üçün. Təəssüf ki, əzabdan başqa heç nə deyiləm. Hər səhər günəşin pəncərəmdən süzülərək üzümü tumarlayan şəfəqləri oyadır məni yuxudan. Mən də o şəfəqləri Həsən, Gülər, Əhməd, Aydan kimi göz bəbəklərimə çəkirəm. Bir azdan onların səsi həyəti bürüyəcək. Hər gün olduğu kimi bu gün də onlar qaçacaq, oynayacaq, tullanacaqlar. Mən onlara qoşulub qaçmaq istəyəcəm, amma geridə qalacam. Tez-tez yıxılacam. Məni bir an gözündən qoymayan anamın ürəyində yenə fırtına qopacaq, tez yanıma qaçacaq. Əmi uşaqlarımın məndən qabaqda qaçmaqlarına bəlkə də, paxıllığı tutacaq. Aydan mənimlə yaşıddır. Həsən hamımızdan böyükdür. Gülər ilə Əhməd isə məndən balacadırlar. Onlar da məndən yaxşı qaçırlar. Mən yıxılıb arxada qalanda onlar mənə güləcək, "xəstə” deyəcək. Anam məni evə aparıb ovundurmaq üçün oyuncaqları döşəmənin üstünə düzəcək və mən görməyim deyə yataq otağına keçib gizlincə bayaqdan ürəyini deşən fırtınanın gözlərinə püsgürdüyü selləri, suları yastığa tökəcək. Mən bir az oyuncaqlarımla başımı qatacam, amma onlara olan həvəsim, marağım tezcə sovrulub gedəcək.
Mən hər səhərimi beləcə açıram - bütün uşaqlar kimi. Hər günümü beləcə bitirirəm – o uşaqlardan fərqli. Mən Əhməd, Gülər, Aydan, Həsən kimi uğurlarımla anamı sevindirə bilmirəm. Yarışı mən qazandım deyib anamın qucağına qaça bilmirəm. Elə bilirsiz mən anamı sevmirəm ? Mən Əhməddən daha çox sevirəm anamı. Elə Aydandan da. Bütün uşaqlardan daha çox sevirəm, amma ağlı hislərimi ifadə edə bilməyəcək qədər fərqli biriyəm. Mən onların dediyi kimi xəstə deyiləm, sadəcə fərqliyəm.
Həvəslə bütün uşaqlar kimi mən də ağ köynək geyindim bir gün. Anam təqaüdümü dərmanlarımdan kəsib almışdı ağ köynəyimi, qara çantamı. Əlimdən tutub məni kəndimizdəki orta məktəbə apardı. Üç gün xoşbəxt yaşadı anam. Dördüncü gün müəlliməm ona dedi:
-Sevil xanım, sizin oğlunuz bizim məktəb üçün deyil. Xahiş edirəm inciməyin. Valideyinlər də narazılıq edir. Uşaqları üçün narahatdırlar. Belə körpələr üçün xüsusi məktəblər var. Yaxşı olar ki, oğlunuzu o məktəblərə aparın. Ya da ki, belə uşaqlar üçün evlərə gedib dərs keçən müəllimələrimiz var...
Anam axıra qədər dinləmədi onu. Ovucuna sığınmış əlimi sıxaraq məni qapıya tərəf dartdı.Hamının anası məktəb qapısından gülə-gülə çıxırdı o gün. Mənim anam ağlaya-ağlaya qayıtdı evimizə. Gülnarə müəlimə mənim saf ürəyimə nifrət hissini daddırdı. Gülnarə müəllimə sizə nifrət edirəm. Məndə yoluxucu heç nə yoxdur. Mən başqa uşaqlara ziyan da vurmuram. Niyə mənim anamın sevincini üçcə gündən sonra bitirdiniz? Təzəcə çöhrəsini gülüş örtmüşdü. Təzəcə fındıq boyda çökəklər yaranmışdı dik yanaqlarında. Mən zəif inkişaf edən əqlimlə gecə-gündüz vuruşuram. Məni dünyalar qədər sevən anamı üçcə gündən artıq sevindirmək üçün var qüvvəmlə çalışıram
Bəlkə hər gün, amma ayda bir dəfə ona daha çox əzab verdiyimi bilirəm. Ona görə də, vaxtı çatanda həkimin yoxlanışına getmək istəmirəm. Bezmişəm dərmanlardan. Sevmirəm həkimləri. Tez-tez dəyişir həkimlərim. Bu dəfə də anam internetdən araşdırıb tapdığı yeni bir həkimin yanına aparacaq məni. Yəqin ki, onu da sevməyəcəm. Gülnarə müəllimədən sonra mənə nifrət hissini daddıran Altay həkim oldu:
" Sonu bilinməz bir yola çıxırıq sizinlə. Bu yolda başımıza çox şeylər gələcək. Normal uşaqlara nisbətən Xərçəngə tutulma riski yüksək olacaq. İmmun sistemi zəif olduğu üçün tez-tez xəstələnəcək, əqli cəhətdən geri qalacaq. Uşaq sahibi ola bilməyəcək. Təəssüf ki, böyrəklərdə, ürəyində ciddi problemlər olacaq.” olacaq, olacaq...
Daha betər nə qaldı görəsən bu həkimin anama demədiyi. Bəsdir, sus, deyə hayqırmaq gəldi içimdən. Anamın şux qaməti elə əyildi, elə əyildi...
Beli elə büküldü. Dizləri boşaldı deyəsən. Atam qolundan tutmasa bəlkə də yıxılacaqdı. Mən anama əzab vermək istəmirəm. Həkimlər isə bunu başa düşmür. Incidirlər anamı. Atam şux dayanıb. Hər gün məni elə əzizləyir, bir görsəz. Bilirəm ki, o da xoşbəxt deyil. Mənimlə normal körpə kimi davranmağa çalışır. Mən isə normal körpələr kimi olmadığımı bilirəm.
Mən hamı kimi deyiləm. Mən xromosomların səhvindən doğulmuşam. Atamla anamın hərəsindən aldığım 23 xromosom cütləşərkən 15-ci cütlükdə xromosomlardan biri öz-özünə bölünərək ayrılmış 21-ci cütlükdəki xromosomlardan birinə qoşulmuşdur və mənim alnıma daun sindromunu yazdırmışdır. Deyilənə görə doğulan hər 700 uşaqdan birinin başına xromosomlar mənim kimi oyun açır. Deməli, mən tək də deyiləm. Mənim kimi 700-ə yaxın uşaq var ölkəmizdə. Mən onların arasında olsam bəlkə də özümü hamı kimi hiss edərəm. Anam da mənim kimi düşünür. Onun hər gün internetdən xüsusi qayğıya ehtiyacı olan uşaqların təhsil ala biləcəyi məktəblər axtardığını görürəm. Bizim buralarda mənim kimi uşaqlar üçün ixtisaslaşmış məktəblər, reablitasiya mərkəzləri yoxdur. Bir-iki özəl klinikalar var. Onlar isə çox bahalıdır. Bakının Nizami rayonunda bu cür məktəb var imiş. Anam, atam ilə hər gün bu barədə danışır. Bakı isə çox uzaqdadır. Bizim orada nə evimiz, nə qohumumuz, nə də ev kirayə etmək üçün pulumuz var. Anam öz işini mənə görə atıb. Atam çoxlu pul qazanmaq üçün iş axtarır. Mən daha Aydangillə oynamaq üçün həyətə düşmürəm. Şəfəqlər əllərini gülər üzümdən üzüb, anasının isti qucağına qayıdanacan pəncərəmdən atamın gəlməyini gözləyirəm. İnanıram ki, o, mütləq iş tapacaq. Onlar da inanır ki, mən özüm kimilərin arasında xoşbəxt olacam. Həkimin dediyi kimi, mənim tez öləcəyimi düşünmürlər. Mənim də normal adamlar kimi 40-50, bəlkə də 70 il yaşayacağıma ümid edirlər. Mən istəyirəm ki, hamı məni atam və anamın gördüyü kimi görsün, normal uşaq kimi davransın. Mənim də sevilməyə, dəyər verilməyə haqqım var. Mənim də cəmiyyətə qarışmağa haqqım var. Axı, mən xəstə deyiləm.

Xəbərdən istifadə edərkən istinad etmək vacibdir.