Əlləri ilə sinəsini möhkəm sıxmışdı. Barmaqlarını tərpətməyə qorxurdu. Hər tərpəniş qan axınını artırırdı. Gözləri qaralırdı. Çox qan itirmişdi. Quruyan dodaqları "ana” deyirdi. Onun atası Mikoyan olsa da, anası azərbaycanlı qadını idi. Özündən sonra dünyaya gələn üç bacısını elə doğulan kimi öldürtmüşdü cəllad Mikoyan. Anası Zeynəb Şuşada əsir düşmüşdü. Şuşanın gözəl qızı Zeynəb 14 yaşında mundar erməninin kənizinə çevrilmişdi. Mikoyan onu həyətində işlədib, lazım olanda gözəlliyindən zövq almaq üçün məcbur yatağına salırdı. Körpəlikdən gizli-gizli Azərbaycan dilini öyrətmişdi anası ona. Mundar ermənilərin onu necə zorladığını , saf, təmiz qızlığını necə kirlətdiyini dəfələrlə anlatmışdı ki, oğlu böyüdükcə məktəbdə, cəmiyyətdə azərbaycanlılar haqqında eşitdiyi böhtanlara inanmasın. Onun bədənindən axan qanın necə erməniləşdirildiyini yaxşı bilsin. Mikoyan onun adını Aşot qoymuşdu. Zeynəb onu heç vaxt adı ilə çağırmırdı. Erməni qanına bulaşdırılmış oğluna mundar erməni adını heç vaxt yaraşdıra bilmirdi. Sadəcə "oğlum” deyirdi.

-Oğlum, mənim heç bir əlacım yoxdur. Ümidim sənədir. Səni ona görə böyüdürəm ki, bir gün əsgər gedəndə mənim torpaqlarımın qoxusunu ciyərlərinə çəkərsən . Bax onda bilərsən ki, mən də səninlə bərabər torpağımın ətrini hiss edirəm. Heç vaxt Azərbaycan əsgərinə güllə atmazsan.

Atmadı da. Goranboy rayonunun Tap Qaraqoyunlu kəndindən yuxarıda "Ağ uçuq” adlanan ərazidə erməni əsgərləri beton tunel tikmişdilər. Tuneldə gizlənib surətlə irəliləyən Azərbaycan əsgərlərini gözləyirdilər. Onları tələyə salıb güllələyəcəkdilər. 5 gündür çoxlu itgi verən erməni tərəfi öz mundar hiylələri ilə əvəzini çıxmaq istəyirdilər. Aşot yaxınlaşan əsgərləri gözləyirdi. Erməni quldurlar tələ güdən pişik kimi gizli-gizli baxırdılar. Bu vaxt gözlənilmədən Aşot ayağa qalxıb qışqırmağa başladı:

"Burada tələ qurublar, diqqətli olun Azərbaycan...n...n” !

-Tatak-tak!

Güllə səsləri onun səsini kəsdi. Ermənilər öz aləmlərində "xain” çıxmış Aşotu güllələdilər. Aşot yerə yıxıldı. Ayıq, sayıq əsgərlər tez hücuma keçdilər. Qızğın döyüş gedirdi. Dünəndən yüksəklikdə gizlənib snayperdən atəş açan erməni də vuruldu. Oğru pişik kimi tələ quran alçaqlar hamısı öldürüldü. Sinəsinə mərmi boşaldılan Aşot hələ də can verirdi.

Azərbaycan dilində qışqıraraq onlara yardım edən erməni əsgəri hamını maraqlandırırdı. Pərviz Qurbanov ona yaxınlaşdı. "Sağdır!” deyə sevincək ətrafdakılara işarə etdi.

Aşot qurumuş dodaqlarını güclə tərpədərək dedi:

-Anama de – de- deyin ki, Azərbayc...an əsgə..rinə güllə atmadım ...

Bu sözlər Aşotun son sözləri oldu. Var gücü ilə sinəsini sıxdığı barmaqlar boşaldı. Qolu yanına düşdü. Qurbanov onun gözlərini bağladı.

-Rahat uyu , bala. Əmin ol ki, ananı da əsirlikdən xilas edəcəyik! 9 Mayı Şuşada qeyd edəcəyik. Ananın sənə verdiyi süd halalın olsun. Halal olsun ki, o süd səni qoruyub. Mundar ermənilər qanını korlasalar da mənəviyyatını oğurlaya bilməyiblər...

Nəsibə Nəsib qızı

Xeberle.com