Qərb rəsmi Bakı ilə ona görə davamlı şəkildə və inadkarlıqla "insan haqları”, "şəxsi azadlıqlar”, "liberallaşma” və bu kimi irad-tələb diliylə danışır ki, bəlkə Azərbaycanın müqavimətini qıra, strateji tələblərini sırıya bildi. Sadalanan üsullara əl atmaqda məqsəd rəsmi Bakını borclu çıxarmaqdır: axı, borclu, gözükölgəli tərəf güzəştə getməyə məcbur olur, daha çox zərbə almamaq, zərər çəkməmək üçün "hə”ləri sıralayır.

Vaşinqton çox tərəfdaşlarını bu yolla, necə deyərlər, ram edib. Yeni-yeni fəlakətlərə yol açan qısnama taktikası uğur gətirdikcə, fövqəlgüc bu yöndə daha geniş əl-qol açıb, yeni "modern” üsullar düşünüb həyata keçirir və əfsus ki, onların əksəriyyəti özünü doğruldur.

İlham Əliyev modeli

Son dərəcə həssas bölgədə yerləşən Azərbaycan dövləti cavan olmasına baxmayaraq, əvvəl gündən səlist idaretmə proqramı işləyib onu rasional modelə çevirməyə müvəffəq olub. Buna İlham Əliyev modeli də demək olar. Heydər Əliyev dövründən sonra da Bakı geosiyasi yanlışlığa yol vermədən öz inkişaf konsepsiyasını yerinə yetirir. Əgər belə siyasətdən heç kimə, o cümlədən Amerikaya da zərər-xətər dəymirsə, bunun nəyi pisdir?

Məsələ də ondadır ki, fövqəlgüc istəmir ki, Bakı öz yolu ilə getsin. Çünki Azərbaycanın digərləri ilə gərginliyinin olması və yeni gərginliklərin yaranması hegemon dövlətlərə çox lazımdır. Lakin Bakı satellit ampluasını qəti və birdəfəlik rədd edir. Bunun isə başqalarında qıcıq doğurması, qıcıqlananın problemidir. Ağıllı və düzgün hesablanmış qonşuluq siyasəti müasir Azərbaycan siyasətinin təməl prinsiplərindən biridir.

Yəqin ki, Bakıya gəlməyə hazırlaşan yeni səfir Robert Sekuta bu məqamları postulat kimi, yəni artıq müzakirəyə ehtiyacı omayan və reaalığa söykənən göstərici kimi  qəbul edib işlərə əncam çəkməyə çalışacaq. Əks təqdirdə, o da münasibətlərə yeni nəfəs verməkdə aciz olacaq.