"Ölkədə şeir qoşanların sayı həddən artıq
çoxdur, təsəvvür edin, Yazıçılar Birliyi Sumqayıt şəhər şöbəsinin üzvlərinin
sayı 80 nəfəri ötür”
"İcra
başçısı Şakir Abışov tədbirlərin birində rastlaşanda mənə dedi ki, şair artıq
sən də milyonçu oldun”
Sumqayıt ziyalıları ilə müsahibələrimizi davam etdiririk. Budəfəki
həmsöhbətimiz Əli Kərim adına Sumqayıt şəhər Poeziya klubunun direktoru, şair
İbrahim İlyaslıdır. Onunla şairlikdən, məmurluqdan, senzuradan, türkçülükdən,
yeni şeirlərindən, bir sözlə, çox şeydən danışmışıq. Həmin müsahibəni olduğu
kimi diqqətinizə çatdırırıq.
HAŞİYƏ: 1963-cü il, mart ayının 10-da Qazax rayonunun
Aslanbəyli kəndində doğulub. 1990-ci ildə Azərbaycan Texniki Universitetini
mühəndis-mexanik ixtisası üzrə bitirib. 1980-ci ildən Sumqayıt şəhərində
yaşayır. 1985-ci ildən 5 il müddətində Sumqayıt Alüminium Zavodunda işləyib. 1988-ci ildə Sumqayıtın gənc ədəbi qüvvələrini yaratdığı
"Dəniz” Ədəbi Birliyinə sədr seçilib və o vaxtdan taleyini bu şəhərin ədəbi
mühiti ilə bağlayıb. 1990-cı ildə Əli Kərim adına Sumqayıt şəhər Poeziya
klubuna direktor təyin edilib və indiyə kimi həmin vəzifədə işləyir. 1998-ci
ildən Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvüdür. İndiyəcən "Hamı bir körpüdən
keçir” (1998), "Mən bir söz bilirəm” (2004), "Yuxuma söykənmiş adam” (2011)
adlı 3 şeirlər kitabı nəşr edilib. Üçüncü şeirlər kitabı cənublu
soydaşlarımızın istəyi ilə 2013-cü ildə transliterasiya edilərək İran İslam
Respublikasında – Təbriz şəhərində kütləvi tirajla nəşr edilib. Prezident
təqaüdünə, habelə AYB üzvləri üçün nəzərdə tutulmuş 1 illik Prezident mükafatına layiq görülüb. 2013-cü ildə Türk
ədəbiyatı qarşısında xidmətlərinə görə Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin
"Üstün Hizmet Nişanı” ödülü, 2016-cı ildə isə ümumtürk mədəniyyəti qarşısında
göstərdiyi xidmətlərə görə "Mahmud Kaşqari Medalı” ilə təltif edilib. 2018-ci
ildən Türk Ədəbiyyatı Vakfının fəxri üzvüdür.
İbrahim müəllim, siz söz adamısız,
şairsiniz, istərdik sizinlə tam fərqli bir söhbət edək. Necə deyərlər, tam
səmimi.
Səmimi söhbətin mən də
tərəfdarıyam. Məsələ burasındadır ki, mən günün yarısı şair oluram, digər
yarısı məmur.
- Xeberle.com olaraq çalışırıq ki mütəmadi olaraq şəhər ziyalılarından müsahibə alaq. Sizinlə müsahibə həm də 55
illik yubileyinizlə bağlıdır. İlk olaraq sizi təbrik edirik. Siz Sumqayıtın
dəyərli ziyalılarındansınız. Bu camiədə elə bir insan yoxdur ki İbrahim
İlyaslını tanımasın. Amma yaradıcı müsahibəyə keçməmişdən öncə istərdik
sizə bir sual verək. Sabir Sarvan dünyasını
dəyişdikdən sonra biz fikirləşirdik ki Sumqayıtda yazıçılar birliyinə siz
rəhbərlik edəcəksiniz. Ümumiyyətlə belə
bir iddianız oldumu?
- Mənim heç vaxt belə bir iddiam
olmayıb. İstəyim həmişə Sumqayıtda yazıçılar arasında normal ortamın olması,
burada ədəbi mühitin müsbət mənada fərqlənməsdir. Son dövrlər, bildiyiniz kimi,
artıq Türk dünyası arenasına çıxırıq.
Yaradıcı adamın vəzifə tutması
əslində heç nəyi dəyişmir və təcrübə də, ömür yolu da onu göstərir.
1934-cü ildən bu yana Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin nə qədər sədri olub. Amma
insanlardan soruşsan, əksəriyyət kimlərin olduğundan xəbərsizdir. Həmin dövrdən
bu yana ədəbiyyatımızda bəlli imzası olan, yaradıcılığı ilə qalan insanlar
hamının yaddaşındadır. Ona görə də mənim heç vaxt belə bir iddiam olmayıb.
Çalışdığım sahə də yazıçılar birliyinə bağlı deyil , Mədəniyyət nazirliyi ilə
əlaqəlidir. O vaxtı da sizin sayt məndən açıqlama almışdı, bildirmişdim ki,
mənim bu məsələyə münasibətim yoxdur.
"Münasibətim
yoxdur”, - deməklə elə münasibət bildirmiş oldunuz...
Bilirsiniz, öz işləridir. Mənim
həyatda ən sevmədiyim iş başqalarının işinə qarışmaqdır.
- Söylədiniz
ki günün yarısını məmur olursunuz, yarısını şair. Belə ikili həyat sizin üçün
asandır, ya çətin? Elə olurmu ki, məmur olduğunuz yerdə şair, şair olmalı
olduğunuz yerdə məmur kimi aparırsınız özünüzü?
- Dəyərli şairimiz rəhmətlik Akif Səməd deyirdi ki, "Hanı dərvişanə şahlıq,
hanı şəhanə dərvişlik?!". Şairanə məmur da olmaq olar və ya əksinə. Belə
hesab edirəm ki, biri digərinə maneçilik etmir. Sadəcə bizim cəmiyyətdə məmur
sözünə, ifadəsinə münasibət hələ tam
dürüst formalaşmayıb. Hər zaman məmur sözü işlədildikdə insanlar onun yanında
bir çatışmazlıq, mənfi də görüblər. Məmur - yəni pis adam. Əslində isə cəmiyyəti, dövləti, şəhəri idarə edən
məmurlardır. Çox gözəl idarə edən, qəlbi imanlı məmurlarımız da var.
- İbrahim
müəllim, nəyə görə yazıçıların sayı az, şairlərin sayı çox olur? Fikir
vermisinizsə, bir çox adamlar özünü şair kimi qələmə verir. Bu cür insanları aranıza
necə buraxırsınız?
- Sualınız ikiqat oldu. Bu şərq qərb
məsələsidir. Qərbdə həmişə nəsr, Şərqdə isə
poeziya üstünlük təşkil edib.
Misalçün, Qərbdə bizim bir şair dostumuz yaşayır Rauf Qaraişıq. O deyir
ki, kitab evlərini gedib ələk vələk etsən, küncdə bucaqda bir şeir kitabı
taparsan, ya yox. Yəni Avropada nəsr, publisistika daha çox yayılıb. Biz isə Şərq
ölkəsi olduğumuzdan şairlikdə özünü sınamaq istəyi daha çoxdur. O ki qaldı
çoxluq məsələsinə, bundan həmişə gileylənən olub. Mən də anlayıram ki, bu qədər
şeir yazan olmaz. Kitablarımın birində belə bir bənd yazmışdım:
Qələm dəftər dörd divar,
Sevinc, qəm , giley, güzar
Şeir qoşmağa nə var
Şair olmaq zülmdür.
Ona görə də ölkədə şeir qoşanların
sayı həddən artıq çoxdur. Əsl şairlər isə çox az saydadır. Eləcə də bizim
yaşadığımız şəhərdə. Təsəvvür edin, Yazıçılar Birliyi Sumqayıt şəhər şöbəsinin
üzvlərinin sayı 80 nəfəri ötür. Görün üzv olmayan nə qədər insan var. Dünyada
elə böyük ölkələr var ki, heç onlarda ölkə üzrə bu qədər şair yazıçı yoxdur.
Mənə qaldıqda isə bu cür şeylər məni qətiyyən narahat etmir. Düzdür, insanlarımızda
çaşqınlıq yaradır. Hamı kitab nəşr edir, televiziyalarda görünür, müxtəlif
yollarla özünü təbliğ etməyə çalışır. Amma oxucu hərif deyil. Oxucunu bu qədər
aldatmaq olmaz. İnsanlar var ki, özünün üçü çıxmamış kitablarının qırxı çıxır. Yazan
adam əsrlərlə yaddaşlarda qalmaq iddiası ilə yazır. İddia böyükdür. Senzura
götürülüb, indi də hamı deyir ki belə olmaz. Niyə qardaşım, niyə olmaz? Hamımız
deyirdik senzura ləğv olunsun. Azadlıq yaransın. İndi verilib insanların,
ictimaiyyətin ixtiyarına.
- Senzuradan
söz düşmüşkən, onun ləğvindən sonra rahat şəkildə yazdığınız şeir varmı?
- Sovet vaxtı elə şeirlərimiz var idi
ki, gizlədirdik. Bilirdik ki, buna görə bizi cəzalandırarlar. Ümumiyyətlə
insanın xislətində var ki, basqı olanda daha kəskin olur. Çünki basqı varsa,
onun əleyhinə yazmaq lazımdır. Təbii ki, söhbət istedadlı insanlardan gedir.
İndi isə deyirlər, nə istyirsən yaz. Belə olan təqdirdə nə yazasan?! Bilirsiniz,
bütün dövrlərin özünəməxsus qadağaları var. Qadağasız yaşayış mümkün deyil.
Azadlıq dediyimizin də müəyyən hüdudları var. Hərə azadlığı müxtəlif cür anlasa,
bu, olar anarxiya.
- Belə
bir fikir var: "Dünyada ən böyük xoşbəxtlik gecə başını yastığa qoyanda
vicdanla, rahat yata bilməkdir. Əllinin beşinə çatmısınız. Bu ömür yolunda sizi
sevindirən əsasən nə oldu, kədərləndirən nə oldu?
- Çox doğrudur. Bizim klassik şərq
ədəbiyyatında eyni məzmunlu başqa ifadələr də tapmaq olar. Eyni zamanda bizim
mənsub olduğumuz dində də buyurulub halallıq. Mən də çalışmışam hər zaman
vicdanlı olum və vicdanımın səsinə qulaq asım.
Sağ-salamat gəlib bu yaşıma çatmağım – bu, sevindirici haldır. Bu yaşımda
başımı yastığa vicdanla qoymağın özü sevindiricidir. İnsanların gözünün içinə
rahat baxmaq sevindiricidir.
- Sizin
bir şeiriniz var: "Hamı bir körpüdən keçir”. Orda "qıl körpüsü”nü nəzərdə
tutmusunuz?
- Şeiri oxuyanda müxtəlif yozumlar
ola bilər. Hərdən elə yozumlar olur ki, heç mənim özümün ağlına gəlmir. Mən bu şeirdə bildirmək istəmişəm ki, o doğruluq,
düzgünlük körpüsü bu dünyada da var.
- Gəncəbasar,
yəni sizin bölgənin insanlarının ləhcəsi Anadolu türklərinin ləhcəsi ilə daha
çox eynilik təşkil edir. Söz adamı olaraq, sizcə, bu hardan qaynaqlanır, nəyə
bağlıdır?
- Bu, ilk növbədə birbaşa olaraq
coğrafiyaya bağlıdır. Mənim danışığımı isə Anadoluda olan dostlarım Ərzurum
ləhcəsinə bənzədirlər. Bu təbii haldır. Amma mən bütün türk dünyasının ortaq
dil məsələsinin gündəmə gətirilməsinin tərəfdarıyam. Çünki, son zamanlar mən
tez tez Orta Asiya ölkələrində səfərlərdə oluram. Tərcümə işi ilə
məşğulam. O qədər ortaq sözlər var ki,
bu, qırğızlarla, özbəklərlə, türkmənlərlə daha çox mövcuddur. Dil məsələsində qaqauzlarla,
kərkük türkləri ilə demək olar ki, eyniyik. Ən maraqlısı budur ki, bütün türk coğrafiyasında cümlə
quruluşları, şəkilçilər eynidir. Heç nə dəyişməyib. Bir kəndlə digər kəndin
arasında danışıqda fərq varsa, Şərqdən Avropaya qədər gəlmiş türklərin
danışığında da müəyyən fərq olmalıdır.
- Eyni
olan sözlər dediniz. Bu həm də Avropanın bir neçə ölkəsində var. Misalçün rus,
ukrayn, macarlarda... Təsəvvür edin, macarlarda indi də qapı, balta, darvaza
sözləri işlənir.
- Bu, normal haldır. Macarların kökü
hunlardır. Onlar iki ildən bir türklərin qurultayını keçirir. Ümumiyyətlə
dünyada türklərlə bağlı çox ölkələr var. Bunların hamısının araşdırılmasına
ehtiyac görürəm.
Dünya
türklərindən söz düşmüşkən, Güney Azərbaycanda yaşayan türklərlə bağlı vəziyyət
necədir? Oradakı türklərə münasibətiniz maraqlıdır.
Oradakı qardaş və bacılarımıza
münasibətim təbii ki, ən yüksək səviyyədədir. Son dövrlər İran və Azərbaycan
arasında olan münasibətlərdəki müsbət yöndə inkişaf təbii ki, onlara da öz
təsirini göstərib. Eyni zamanda vurğulamaq istərdim ki, Təbrizdə kitabım çapı
fars əlifbası ilə türk dilində nəşr olunub. Onların da yazıçı və şairlərinin
kitabları burada çap olunaraq yayımlanıb.
- İbrahim
müəllim, Azərbaycanın istənilən bölgəsindən şair yazıçılarımız var. Amma yeganə
Qazax zonasının şairləridir ki, onların şeirlərindən söhbət açanda gərək ki,
yanında bir saz da olsun. Bu, nə ilə əlaqəlidir?
- Təbii haldır (gülümsəyir). İlk
növbədə bu, ənənədən irəli gəlir, ikincisi də vəzndən. Dediyiniz zonadan olan
şairlərin hamısı heca vəznində qoşma, təcnis, müxəmməs yazıb. Sadaladıqlarımın
həm də saz havalarında eyni adda havaları var. On görə də bunların bir-birinə bağlılıqları
var. Bizim çox böyük şairlərimiz var. Amma onların şeirlərini sazda ifa etmək
olmur. Misalçün Ramiz Rövşən. Onun öz ruhu var. Sazda ifa etmək şərt deyil.
Mənim də elə şeirlərim var mümkündür, eləsi var mümkün deyil. Etiraf edim ki,
hansısa ünlü aşığın ifasında öz şeirlərimi eşitmək mənə xoş olur. Belə məsələlərdə
yerlipərəstlik etməyin, ayrıseçkilik salmağın əleyhinəyəm. Bir dəfə məndən
soruşanda bildirmişdim ki, mən üç böyük aşıq tanıyıram: Aşıq Ələsgər, Lorka,
Vladimr Vsotski.
- Şairə
Adilə Nəzərin belə bir fikri var: "Ağıllı adam həbsə düşdükdə oradan çıxış yolu
axtarır. Bu dünya bir həbsxanadırsa, nədən burda qalmağı düşünürük"?
- Adilə xanımın bu fikrinə cavab
yazmışdım. "Belə gözəl həbsxanadan kim çıxmaq istəyər ki?!" Yeri
gəlmişkən, Adilə xanım Bakıda yazar dəstəsi ilə mənim doğum günümü qeyd etdilər.
Çox xoş oldu.
- İbrahim
müəllim, yazıçı və şairlərdən söz düşmüşkən, istənilən sahədə qısqanclıq var.
Sizin cameədə vəziyyət necədir?
- İnsan özünə arxayın olmayanda və
taleyə inanmayanda, bu hiss yarana bilər. Taleyində nə yazılıbsa, o da olacaq.
Atılıb düşməklə, gözü götürməməklə deyil. Heydər Əliyevin bir yaxşı sözü var:
"Sənətdə ədəbiyyatda heç kim heç kimin yerini tutmur. Sənin yerin hardadırsa,
orda olacaqsan." Şəxsən mənim Azərbaycan ədəbiyyatında qısandığım adam
yoxdur.
- Bəs
dostluq necə?
- Əslən Qazax rayonundan olsam da,
ədəbi mühitim Sumqayıta bağlıdır. Ona görə də qayğını da, ədəbi mühitdə inkşaf
etməyi də burada görmüşəm. Bir vaxtlar fikirləşirdim ki, görən hansısa almanaxda
mənim də şeirim gedə bilərmi? Amma zaman gəlib Sumqayıtda ilk almanaxı mən dərc
eləmişəm. Poeziya evinə də burada rəhbər təyin olunmuşam. Ona görə də dostlar
buradadır.
- Son
zamanlar "şair jurnalist”, "yazıçı jurnalist” deyə özünü adlandıranlar var.
Sizcə, hər iki sahəni özündə cəmləşdirən belə bir peşə varmı?
- Çox təəssüf ki, kobud da olsa,
deyəcəm, bir nəfər hansısa tədbirdən xəbər yazır, sonra da gedir bir şeir yazır
altına da imza qoyur "şair publisist”. Qardaşım, anlamaq lazımdır ki,
publisistika ayrıca bir sahədir. Uzun illər bu sahədə çalışıb publisist adını
haqq etməlisən. Tanıdıqlarımdan Feyzi Mustafayev, Eyruz Məmmədəov çox gözəl
publisistdirlər. Ona görə də fikirləşirəm ki, ziyalılarımız kimin kim olduğunu deməlidirlər.
Bir əhvalat danışım. İcra Hakimiyyətində tədbirlərin birndən çıxarkən
avtobazanın rəisinə yaxınlaşdım. Elə ağzımı açmaq istəyirdim ki, məni
qabaqlayaraq dedi ki, sən heç vaxt mənim yanıma gəlməmisən. Gələn həftə gəl, səni
gözləyirəm. Mən də başqa bir mövzu ilə bağlı müraciət etmək istəyirdim. Bizim
bir xanım yazar var idi. Ailəsi əlində olanı qoyub bir "QazEl"
markalı sərnişindaşıma avtobusu almışdı. Reysə pul tələb edib buraxacaqlarını
söyləmişdilər ona. Sağ olsun, sonra o, bu məsələni qəpiksiz-falansız həll etdi.
Dedi ki, məni qınama, mənə yaxınlaşan
jurnalistlər hamısı pul istəyir. Ona görə də gərək hamı öz yerini
bilsin. Kimin kim olduğu üzə çıxsın. Qeyd edim ki, hamımızın tanıdığımız Aida
Eyvazlının həm də gözəl şairliyi var. Amma adam jurnalistikanı üstün tutdu və
getdi o işinin arxasınca. Bir dəfə də görmədim ki, şeirlərini paylaşsın, kitab
şəklində çap elətdirsin.
- Dostumuz
Varis müəllim də jurnalistikadan yazıçılığa keçdi...
- Varis bu işləri sizə buraxdı (gülür).
Varis müstəqillik dövründə nəinki jurnalistika, eləcə də, qəzetçilik işində
fərqli bir yanaşma qoydu ortaya. Həmin dövrdə qəzetin şeir bölməsində mən də
çalışmışam. "168 saat” qəzeti Sumqayıtda buraxılırdı, amma Bakıda əl-əl
gəzirdi. Həmin dövrün ziyalıları bu qəzetin fəaliyyətini yüksək
qiymətləndirirdi.
- Sevgi
mövzusu həmişə müzakirə mövzusu olub. İstər vətənə, istər qadına qarşı olan
sevgi. Deyirlər ki qadını anlamaqdan ötrü gərək cild-cild kitab oxuyasan. Şair kimi siz necə fikirləşirsiz?
- Bu duyğuya bağlı olan bir şeydir.
Vətənə sevgi deyirsiniz. Bu məsələdə gərək səmimi olasan. Ya gərək gedib vətən
uğrunda şəhid olasan, qazi olasan, sübut edəsən, ya da elə bir yazı ortaya
çıxarasan ki onu oxuyub vətənə görə hamı ayağa qalxsın. Yoxsa yazasan ki, ay
igidlərim, qalx, get, çap, dağıt.., mən də burda gizlənim. Belə olduğu təqdirdə
şeirin içində səmimiyyət tapa bilməzsiniz. O ki qaldı sualınızın qadınlarla
bağlı hissəsinə, bir şeir deyim:
Tanrım, bu gözəli sən yaradıbsan.
Nurdan yoğurubsan mah camalını.
Tullayar tacını ayaqlarına
Görsə, dərgahında şah camalını.
Onu görənlərin gün deyil günü,
Görürsən ərşdəki fəryadı, ünü
Meh vurub oynadır qara zülfünü,
Gah köksünü örtür, gah camalını.
Məni bu heyrətdə bir az da əylə,
Ahımı xəncər et, bağrımı teylə
Qanımı qaşına vəsməlik eylə,
Bəzəsin çəkdiyim ah camalını.
Birinci elə qadının gözəlliyində Tanrıya
şükranlıq var ki, bu cür heyranlığın içindəyəm. Ona görə hər sevginin, hər
gözəlliyin əvvəlində Tanrıya şükranlıq olmalıdır. İstəsəydi, başqa cür
yaradardı. İkincisi, qadın kişi münasibətləri həyatın davamı deməkdir. Yaşından
asılı olmayarq kimdəsə sevgi yaranırsa, bilin ki, onun ürəyinə bu sevgini salan
Tanrıdır. Bu planlı şəkildə olmur. Sevgi Tanrının insana verdiyi əmanətidir.
- Bayaq
qeyd etdiniz ki, ədəbi fəaliyyətiniz Sumqayıtla bağlıdır. Sizin üçün ziyalı
fəaliyyəti, ziyalı yükü nə deməkdir?
- Bu şəhərdə bir ziyalı kimi mənim də
üzərimə düşən yük var. Mən bunu şərəflə, ləyaqətlə daşımalıyam. Əməkhaqqından,
insanların mənə münasibətindən asılı olmayaraq. Rəhbərliyin dəyişməsindən asılı
olmayaraq ziyalı mövqeyini ortaya qoymalısan.
- Nədir
o yüklər, sizcə?
- Konkret olaraq ədəbi mühitdə
üzərimə düşən yük. Hər zamanın öz yükü var. Vaxt var idi şairlərin şeirlərini
çap etdirmək idi. İndi bu, şairlərin ad günləri yubileylərinin keçirilməsi və
s.
- Sizə
elə gəlmir ki, bu sadaladıqlarınız sizin peşənizlə bağlıdır?
- Məncə, hərə öz işini vicdanla
yerinə yetirsə, daha çox xeyir vermiş olar. Geniş mənada ziyalı, aydın
deyirsinizsə, mənim fikrimcə, ziyalı işıq saçmalıdır. Daha çox aydınlatmalıdır.
Mən nə qədər aydınlada bilirəm onu dəqiq deyə bilmərəm. Amma bu şəhərdə hər
hansısa bir problem olursa, bu, məni çox ağrıdır.
- Gəlin
onda daha da səmimi danışaq. Sizi bu şəhərdə nə narahat edir?
- İlk növbədə insanların davranış
qaydası.
- Çox
maraqlıdır ki, müsahiblərimizin əksəriyyəti
bu mövzuda danışarkən insanlardan başlayırlar...
- Şükür Allaha, dünyanın bir çox
yerlərinə gedirik görürük. Sumqayıtda az bir müddətə nə qədər bina tikilib
istifadəyə verilib.
Binaları
biz də görürük. Gözəlliklər, abadlıq, bunlar öz yerində. Təqdirəlayiq hal kimi
qiymətləndiririk. Amma konkret nə çatmır şəhərimizdə, sizcə. Sualı lap biraz da
yumşaldaq. Nə olmasını istərdiniz?
(Fikrə gedir....)
- Şair
deyəsən fikrə getdi. İstəyirsiniz, birini biz deyək. Misalçün Məişət
Tullantıları Poliqonundakı problem. Zibilin yandırılması, şəhərin atmosferinə,
ekologiyaya, insanların sağlamlığına vurulan ziyan... Məişət tullantılarının
təkrar istehsalı, utilizasiyası ilə bağlı modern bir zavodun olmasını istərdik.
- Mən onu bilmirəm. Sözün açığı, havada
problem hiss etməmişəm.
- Deyəsən,
həmin vaxt Qazaxda olmusunuz.
Hamı gülür...
- Gəlin
yenə misal gətirək. Misalçün, bir televiziya kanalının, uşaq teatrının, yeraltı
keçidlərin olmasını və s. istərdik.
Mən hesab edirəm ki, insanların
təfəkküründə inkşaf getməlidir. Bu gün sadaladığınız problemlər təfəkkürün
inkşafından keçir.
İbrahim
müəllim, siz bizim saytın daimi oxucularındansız. Həmişə yazılarımız haqqında sosial şəbəkədə rəy
bildirir, paylaşır, bəyənirsiniz. Sizcə, bizim saytda nə çatışmır?
- Sayt olaraq operativsiniz. İstərdim
ki, Sumqayıtdan olan amma ölkə və dünya səviyyəsində tanınan şəxslər haqqında
məlumat və müsahibələriniz daha çox olsun. Təbii ki, bu tip yazılarınız var.
Amma çox olsa, daha yaxşı olar, məncə.
- Bildiyimizə
görə, Sumqayıtdan ilk prezident təqaüdünü siz almısınız. Ömürlük verilib sizə?
- Xeyr. O vaxt altı ay müddətində
həmin dövrün pulu ilə 1 milyon manat verilib. O vaxt icra başçısı Şakir Abışov
idi. Tədbirlərin birində rastlaşanda mənə dedi ki, şair sən də milyonçu oldun.
Mən də cavabında dedim ki, Zaman müəllimi,
Ağamirzə müəllimi şəhərin təmiri
üçün çağıranda mənə də xəbər edin. Axı mən də milyonçuyam (gülür).
- Gəlin
yenə sizin fəaliyyətinizlə bağlı danışaq. Hazırda Poeziya evi olaraq nə işlər
görürsünüz, planda nə var?
- Sumqayıt öz şəhərimiz olduğuna görə
qaxmar çıxmıram. Amma bizim şəhər həmişə
ədəbi mühitə görə ölkədə öncüllərdən biri olub. Hal-hazırda da ümidverici
gənclərimiz var. Nasirlərdən Sahilə, Günel Eyvazlı, şairlərdən Emin Piri,
Feyziyyə, Çinarə Ömray və sair.
- Sonda
bir şeirinizlə yekunlaşdıraq söhbətimizi...
AĞ GÜNLƏR EŞQİYLƏ YARANAN ŞƏHƏR
Böyük arzusuydun böyük millətin,
Böyük talelərin şəhəri oldun.
Xəzərin qoynunda Azərbaycanın
Üzünə açılan səhəri oldun.
Həyatın özünə verdik imtahan,
Adınla gecəni gündüzə qatdıq.
Alın tərimizlə yoğruldu mayan,
Səni qarış-qarış qurub yaratdıq.
Yaşıl bağlar saldıq, ağ məhəllələr,
Zülmə tgecələri çıraqban etdik.
Gündüz fəhlən olduq, axşam tələbən,
Halal haqqın ilə murada yetdik.
Doğma ağuşunda sevdik, sevildik,
Sevgiləryaşadıqsulardantəmiz.
Qubalı, qazaxlı, qəbələliydik,
Sumqayıtlı oldu körpələrimiz.
Ürəkdən, könüldən bağlandıq sənə,
Döndün qəlbimizdə sevgili yurda.
İgidlik görküdü, «Can Vətən!»- deyib,
Şəhid düşənlərin məzarı burda.
Qan-qada dagördük, qələbəlikdə,
Şanlı tarixini yazdıq kitaba.
Bağçada şəninə şeirlər deyən
Qızlar nənə oldu, oğlanlar baba.
Ağ günlər gözləyir səni qarşıda,
Ağ günlər eşqiylə yaranan şəhər.
Bu dünya durduqca yaşa, sənyaşa,
Ey başdan ayağa gülüstan şəhər.
Xeberle.com
Xəbərdən istifadə edərkən istinad etmək vacibdir.
