Sonsuz bir qaranlığın içindən işıqlı dünyaya göz açdıq. İlk vaxtlar bu işıq gözlərimizi qamaşdırsa da yavaş-yavaş öyrəşdik ona. Dünyanı, həyatı, yaşamağı öyrənməyə və sevməyə başladıq. İlk olaraq valideynlərimizə güvəndik, sevdik, daha sonra isə insanlara güvənməyə, onları sevməyə başladıq. Bu minvalla böyüdük, böyüdükcə həyatı anlamağa başladıq. Sonra nə oldu?

 Sonra həyatın çətinliklərini gördük, problemlərlə qarşılaşdıq, problemlərin həll yolunu tapmaq üçün onlarla mübarizə aparmağı öyrəndik. Bircə dünyanı öz alçaq əməlləri ilə murdarlamağa çalışan, öz iyrəncliklərinə haqq qazandıran, qarşısandakı insana xor baxan, təhqir edən, yediyi çörəyə təpik atan, mənəviyyatsız, vicdansız, bu kimi digər insanlığa xas olmayan əməllər törədən və ən əsası insanlıq duyğusunu itirmiş saxta insanlara öyrəşə bilmədik. O insanlar ki, bizi dünyadan, həyatdan, yaşamaqdan soyudurlar, dünyanın gözəlliklərini görmək istəyən gözlərimizə qara pərdələr çəkirlər, dünyaya məsum gözlərlə baxan, həyat eşqi ilə yanan körpələri ağlar qoyurlar, ömürlərinin bahar çağlarını yaşayan gəncləri məhv edirlər, övladları valideynsiz, valideynləri isə övladsız qoyurlar, neçə-neçə günahsız insanları öz iyrənc mənafeləri uğrunda qurban verirlər.

 Doğru deyirlərmiş, insan həyatı anlamağa başlayırsa deməli, böyüyür. Uşaq ikən böyüməyin bu qədər çətin olacağını düşünməzdim. Çünki böyüdükcə, həyatı anlamağa başladıqca məni düşündürən yalnız bu sual oldu: "Görəsən dünyaya gəlməmişdən əvvəl mənim razılığıma önəm verilsəydi belə bir dünyaya gəlmək istəyərdimmi?”. Son zamanlar izlədiyim, eşitdiyim, canlı şahidi olduğum hadisələrdən sonra bu sualı cavablandırmağın mənim üçün heç də çətin olmadığını düşünürəm. 8 yaşlı uşağın 18 yaşlı "oğlan” tərəfindən zorlanaraq həyatının məhv olduğu, qadınların şiddətə məruz qaldığı, insanların intihara, məhvə sürükləndiyi, hər dəfə dini və ya siyasi düşüncələrini özlərinə bayraq edənlərin günahsız insanları qurbana çevirdikləri, qadınları sırf qadın olduqları üçün, uşaqları da sırf müdafiəsiz olduqları üçün iyrənc nəzərlərlə süzən kişiciklərin yaşadığı, haqqın tapdalandığı, kimlərinsə ehtirasları uğruna başqalarının qurban verildiyi və ən nəhayət hər gün minlərlə günahsız körpələrin öldüyü bir dünyaya gəlmək istəməzdim mən. Bir ana ki, min bir əziyyətlə böyütməyə çalışdığı körpə balasının hansısa zehni pozuq biri tərəfindən zorlandığını eşidib övladının həyatı puç olduğu üçün əzab çəkəcəksə və o azyaşlının bu səbəbdən gələcək taleyi sual altında qalacaqsa, bir qadın ki, sırf öz iffətini qorumaq üçün çıxış yolu kimi intiharı seçəcəksə, bir xalq ki, kimlərinsə mənafeyi uğruna terror qurbanlarına çevriləcəksə, kimlərinsə murdar məqsədləri uğruna öz doğma yurdlarını atıb getməyə məcbur olan insanların günahsız körpələrinin cəsədləri dənizin sahilində tapılacaqsa və həmin insanların məskən salaraq yaşamaq uğrunda mübarizə etdikləri ölkələrdə qarşılarına sanki itin qabağına yem atarcasına qəpik ataraq qəhqəhələrə boğulan, vicdanlarını itirmiş insanlar olacaqsa lənət olsun belə dünyaya!

 Əgər dünya bunlara öyrəşməyi tələb edən dünyadırsa, xeyr, mən belə dünyanı sevə bilmərəm!