Tənqidçi Əsəd Cahangir hesab edir ki, klassikaya aqressiv münasibət təkcə son illərin deyil, daha öncəki illərin də münasibətidir: "Belə münasibətin kökü əslində klassiklərin öz zamanında qoyulub. Onların dövrlərində də belə yanaşmalar var idi. Nizami Gəncəvi də, Nəsimi də, Xəqani də, Füzuli də, Mücirəddin Beyləqani də, o cümlədən Molla Pənah Vaqifdən tutmuş Zakirə, Natəvana qədər, Sabir də daxil olmaqla, cəmiyyətdən bir haqsızlıq görürdülər. Onları edam cəzalarına məhkum edirdilər, gözlərini çıxarır, boyunlarını vurur, dabanlarından soyurdular. Onları Füzuli kimi maddi ehtiyac məngənəsində sıxırdılar. Ancaq klassiklər artıq tarixə qovuşduqdan sonra ikinci dəfə onlara qarşı repressiya başlandı. 19-cu əsrin ikinci yarısından etibarən belə münasibətlər ortaya çıxdı”. Tənqidçinin sözlərinə görə, əgər vaxtilə klassiklərə qarşı paxıllıq edirdilərsə və təzyiq göstərirdilərsə, indi artıq onları bəyənməyib tənqid edirlər. Belə ki, bu münasibət sovet dövründə də davam edib: " 20-ci illərdə komsomolçu şairlər meydana çıxmışdılar ki, onlar "doloy Füzuli", "doloy tar", "doloy muğam", "oxuma tar, səni dinləmir proletar" deyirdilər. Bu, kult mədəniyyəti adlanırdı. Ancaq Mikayıl Müşfiq kimi böyük istedadlar sinələrini bu axının qabağına verib "Oxu tar, oxu tar, səni kim unudar" söyləyir, "Özümüzü öyməyəli", "Füzuliyə dəyməyəli" deyirdilər. 90-cı illərdə belə bir münasibətin yeni bir dalğası yarandı. Yenə də klassiklərə qarşı təhqirlər, hücumlar, özünün üstün yeni olduğunu sübut etmək cəhdləri meydana çıxdı. Bu onu göstərir ki, klassiklərin ömrü əbədidir. Hər belə zaman dəyişəndə, yeni münasibətlər formalaşanda, ölçü və dəyərlər qərarlaşanda, onlar yenidən bizim ədəbiyyatımıza, mənəviyyatımıza daxil olurlar. Bəziləri onları təqdir, bəziləri tənqid və ya təhqir edir. İstənilən halda, bu təpkilər onu göstərir ki, onlar yaşayırlar. Təbiidir ki, bu, klassiklərin – ədəbiyyata imza atmış şəxslərin əbədi taleyidir. Bu, mənə əvvəllər qəribə gəlirdisə, indi bunu adi qarşılayıram. Klassiklər elə öz sözləri ilə həmin adamlara cavab verirlər. Yəni onların yaradıcılığı, əsərləri onlara qarşı edilən bu cılız hücumlara ən gözəl cavabdır”. Son vaxtlarda ən çox tənqid olunanlardan birinin də Səməd Vurğun olduğunu deyən Ə.Cahangir hesab edir ki, klassiklərə hücum edənlər başqa yol tapa bilməyib, özlərindən qat-qat yüksəkdə, zirvələrdə dayanan yazıçı və şairlərə daş atmaqla «Mən də varam» demək istəyirlər: "Onlar unudurlar ki, belə hay-küylə yalnız günün, ən yaxşı halda həftənin hadisəsini yaratmaq olar. Klassiklər isə nəinki günün, həftənin, ilin və ya on ilin, hətta əsrin, əsrlərin və ya min illərin hadisəsini yaradırlar. Homerin «İlliada»sı 2500 ilin hadisəsidir. Nizaminin "Xəmsə"si 1000 ilin, Füzulinin qəzəlləri 500-600 ilin hadisəsidir. Mənə elə gəlir ki, bu barədə özəl olaraq narahat olmağa o qədər də dəyməz. Gec-tez, klassiklərə daş atanlar, gerçəkdən öz yazdıqlarına inanırlarsa, nə vaxtsa öz səhvlərini başa düşəcəklər. Yox, inanmayıb, sadəcə, oyun oynayırlarsa, onda bu oyunun mənasızlığını anlayacaqlar”.
