Xəyalın balaca qızı qızdırmışdı. Evdə qanqaraçılıq idi. Hamı uşağa görə narahat olsa da, Xəyalın biganəliyi Güneli özündən çıxardı.

-Uşağa dərman lazımdır. Belə qalsa uşağın halı daha da pis olacaq. Sudurğa keçirsə yaxşı olar?

-Eeehh, bezdirmisiz siz lap məni. Cəhənnəmə qızdırsın. Uşağa baxa bilmirsən. Canın çıxsın qoru uşağı, xəstələnməsin...

Səsini qaldırmağı azmış kimi stolun üstündəki qənd qabını Günelə tərəf atdı. Aşağı əyilməsə başına dəyəcəkdi. Günel ağlaya - ağlaya əyilib yerə tökülmüş qəndləri yığışdırdı. Xeyransa ayağını çəkə-çəkə gəldi.

-Səni doğduğum yerdə qarnım cırılaydı ay bala, bəsdi də nə istəyirsən bu yetimdən. O, əlini başına vura-vura - ay Allah, mənə oğul yox e dərd vermisən. Sonsuzun bir dərdi var bilir ki, sonsuzdu. Mən bilmirəm hansınızın dərdini çəkim, deyib fəryad etdi.

Xəyal qapını çırpıb çıxdı. Avtomobilini xodladı. Dilinin altında söylənə-söylənə ayağını qaza basdı. Kəndin torpaqlı yolunda toz dumana qarışdı. Birdən gözləri yolun kənarı ilə addımlayan Esmiraya sataşdı. Surəti azaltdı. Maşını əylədi.

-Hara gedirsən, Esi?

-Zeynəb müəlliməgilə.

-Keç otur, mən də rayona gedirəm. Leliş xəstələnib. Gedirəm dərman almağa.

-Esmira tərəddüdsüz keçib əyləşdi.

Çəpər qonşusu idilər. Münasibətləri yaxşı idi. Günləri bir-birinin evində keçərdi. Esmiranın anası Gülnisə ilə Xəyalın anası Xeyransa yaxın rəfiqə idilər. Eləcə də, Xəyalın həyat yoldaşı Günel ilə Esmira axşamlar bulaq başına bir yerdə enər, məhəllədə birlikdə oturar söhbətləşərdilər. Esmira 10-cu sinifdə oxuyurdu. Geoloq olmaq arzusunda idi. Kənd məktəblərində təhsil çox da yüksək səviyyədə deyildi. Odur ki, Esmira imtahan verəcəyi fənləri mükəmməl öyrənmək üçün müəllim yanına əlavə məşğələyə gedirdi. Coğrafiya müəlliməsi rayon mərkəzində yaşayırdı. Esmira hər dəfə ora getmək üçün xeyli yolu piyada getməli, sonra kəndlərarası marşurutla davam etməli olurdu.

Xəyal çoxdandır ki, Esmiranı gizli-gizli süzürdü. Toppuş yanaqları, düz baldırları ağ-appaq bədəni , naz-qəmzəli yerişi ilə Esmira kənddəki çox oğlanları özünə aşiq etmişdi.

Bayaqdan sifətindən zəhirmar yağan Xəyal mimikasını tamamilə dəyişərək gülər üzlü, xeyirxah bir oğlan görkəmi aldı. Onun beynində qəribə fikirlər dolaşırdı. Esmira başını aşağı salıb gözlərini əlindəki kitaba zilləmişdi. Yolun uzandığını hiss edəndə başını qaldırıb ətrafa baxdı. Yol tanış deyildi. Xəyal onun narahatlığını hiss edən kimi dərhal söhbətə başladı.

-Benzinim azdı Esi, benzin vurduracam. Ona görə bu yoldan gəldim.

Esmira yenə dərsini oxumağa davam etdi. Bir az da yol gəlib dayandılar.

Esmira narahat olmağa başladı. Xəyal tez maşından düşüb qapını açdı. Qolundan tutub Esmiranı dartaraq çıxartdı maşından. Çaş- baş qalan Esmira "nədi, nə olub” deyə dartındı. Xəyalın gülər üzünü sərt görkəm əvəz elədi. Əli ilə Esmiranın ağzını tutub kəs səsini, dedi. Esmira qışqırmaq istədi. Xəyal onu sürükləyib ağaclığa apardı. Səsin çıxmasın. Bax sakit dursan hər şey yaxşı olacaq. Esmira çapalayır, gözündən yaş tökürdü , ancaq iri gövdəli Xəyala güc gələ bilmirdi. Xəyal onu yerə uzadıb, gödəkcəsini ağzına sıxdı ki, səsi çıxmasın. Halsız düşmüş Esmira bir müddət sonra müqavimət göstərə bilmədi. Xəyalın gözünə heç nə görünmürdü. Artıq özünə gələndə Esmiranın səssizcə uzandığını görüb gödəkcəni üzündən çəkdi. Soyuq tər basdı Xəyalı. Esmiranı şillələdi. Faydası yox idi. Xəstə ürəyi tab gətirməyən çarəsiz qızcığaz faciəvi şəkildə canını tapşırmışdı.

-Aman Allah indi mən neynəyim. Başıma nə oyun idi gəldi bu.

O yana bu yana getdi. Təpiklə maşının təkərlərinə vurdu. Yumuruğunu sıxıb başına döyəclədi. Ancaq faydası yox idi.

-Indi onu burdaca basdırıb getsəm nə vaxtsa kimsə tapacaq. Yox yaxşısı budur aparım atım kanala. Yox! Olmaz. Yenə tapacaqlar... Aman allah mən neyləyim?

Sağa - sola boylandı. Qızın cansız vücudunu qucaqladı. Sinəsinə sıxdı:

Esi, niyə belə oldu Esi, mən səni öldürmək istəmirdim axı. Mən səni sevirdim. Mən düşündüm ki, birinci dəfə çətin olsa da sonra sən məcbur olub mənlə təkrar görüşəcəksən. Sən düz eləmədin Esi. Ətrafdan it səsi gəlirdi. Xəyal qızın cansız bədənini maşına apardı. Yük yerində gizlətdi. Yerə tökülmüş qanın üstünü torpaqladı. Maşına minib uzaqlaşdı ordan. Axşama qədər fırlandı maşınla. Aptekə gedib dərman da aldı. Hava qaralanda evə qayıtdı. Adəti olmasa da, mehribanlıqla dindirdi evdəkiləri.

-Günkam Leliş necədi? Dərman almışam tez ol, ver uşağa, qoy tez sağalsın.

Günel təəccüblə baxdı. Yazıq yetim şirin dil görən kimi ürəyindəki kini də unutdu. Xəyal anasının boynunu qucaqladı. Anam, səni çox istəyirəm. Bilirəm, sənə heç vaxt xeyir verməmişəm, həmişə incitmişəm. Bağışla məni, anam deyib hönkür – hönkür ağladı. Onun əlləri, ayaqları tir-tir əsirdi. Xeyransa həyəcanlandı.

-Yox, mən oğlumu yaxşı tanıyıram. Burada nəsə bir iş var. Özüdəki pis iş. Heç vaxt mehribanlıq görmədiyim kobud oğlum səbəbsiz belə rəftar etməz.

Xeyransa oğlunun çiyinlərindən tutub diqqətlə üzünə baxdı. Rəngi ağarmış Xəyal anasının gözünə baxmağa cəsarət etmirdi.

-Üzümə bax!

-De görüm nə baş verir, yaxşısan? Sənə nə olub?

-Ana, mənim səndən başqa kimsəm yoxdu, ana. Mənə kömək elə. Bir qələt qarışdırmışam.

-Xeyransa udqundu. Üreyini tutdu.

-Günel ,bala, ordan mənim dərmanımı gətir. Hə, danış, tez ol, de görüm neynəmisən?

-Ana, mən Esini öldürmüşəm...

Otağa daxil olmaq istəyən Günel qapının ağzındaca dondu qaldı. Əlindəki stəkan yerə düşüb çilik –çilik oldu. Xeyransa isə huşunu itirib yerə yıxıldı. Özünə gələndə dizinə- başına vura-vura səsini içinə salıb hönkürdü.Olan olmuşdu. Xeyransa əziyyət çəksə də çarə tapmaq lazım olduğunu yaxşı bilirdi. O çox düşündü. Bir tərəfdə 40 ilin qonşuluğu, xətir-hörməti, o biri tərəfdə isə qanından , canından bir parça olan oğlu. Bir oğlunu şəhid vermişdi vətənə. Ikinci oğlunu da belə itirmək istəmirdi. Əvvəl, qaşlarını çatıb dedi:

-Indiki belədir, gedib təslim olacaqsan, cəzanı çəkəcəksən!

-Ana, qurban olum, qurtar məni. Ana, mən tutulsam oradaca ölərəm. Balalarım atasız böyüyəcək. Yalvarıram ana, bir şey elə qurtar məni bu zibildən. Söz verirəm, daha sözündən çıxmayacam ana, sizi incitməyəcəm, o zəhirmarı da dilimə vurmayacam.

Xeyransa təkcə oğluna acıdığından yox, illərin qonşuluğundan utandığından, əziyyət çəkdiyindən işi gizlətmək istədi.

-Üstü açılsa mən Gülnisənin üzünə necə baxaram, bu kənddə yaşaya bilmərəm, ölərəm dərdimdən.

O, çox götür-qoy elədi. Gecənin qaranlığını gözlədi. Bağda çuxur qazdılar. Esmiranı orda basdırdılar. Üstünü təkrar-təkrar torpaqladılar ki, it-qurd iyə gəlib eşməsin. Kiçik təpəcik əmələ gəldi bağda.

Qonşuda daha bir hay-haray düşmüşdü. Qızlarının evə gəlmədiyindən narahat olan valideynlər aləmi bir-birinə qatmışdılar. Polisə də getdilər. Ancaq , qızı gördüm deyən yox idi. Iki ailədə də böyük həyəcan yaşanırdı.

Bir neçə gün keçdi. Qızdan heç bir xəbər yox idi. Bütün kənd Esmiranın tapılması üçün dua edirdi. Əsas duanı isə , Iki qonşu, iki rəfiqə edirdilər. Biri "Ay Allah, qızımdan bir xəbər çıxsın”, o birisi isə, " Ay Allah, heç nə üzə çıxmasın” deyirdi. Hərə bir yerə yozur, cürbə-cür hekayələr uydururdular. Bəziləri də narahat olma, yəqin kimsə qaçırdıb, toy edərlər. Sənə də gec- tez yerini bildirərlər deyə təsəlli verirdilər.

Aylar keçdi. O gündən Esmiranın anası dərd tapdı. Xəstəliyə düşdü. Qızından xəbər gəlmədikcə solub saralırdı. Heç kimlə bir kəlmə kəsməz, iki-üç qoyun-quzu qatıb qabağına otarardı. Esmira bu quzuları çox sevərdi. Hər gün qucaqlayıb tumarlayırdı. Anası, sanki qızının qoxusunu bu quzulardan alırdı.

Payız bitdi . Qış gəldi. Qış dolandı yaz gəldi. Xeyransagilin bağ-baxçası yaşıl otla örtülmüşdü. Gülnisə hər gün çəpəri adlayıb qoyunlarını ən yaxın qonşusu Xeyrənsə gilin bağında otarırdı. Hər gün balaca təpənin üstündə oturub, qızı üçün oxşama deyirdi. Hər gecə qızını yuxuda görürdü. Elə bu bağda, bu təpənin üstündə oturanda qızı yanına gələr, ağlama ana , mən sənin yanındayam deyərdi. Bircə dəfə də olsun yuxuda üzünü görə bilmirdi qızının. Səsini eşidirdi. Duman kimi gəlib gedirdi.

-Ay Allah, niyə belə qəddarsan! Balamın öldü qaldı xəbərin vermirsən mənə. Ölübsə qəbrinin yerin bilim barı.

Çarəsiz Xeyransa qonşusu hər dəfə yuxusunu danışanda ölüb –dirilirdi. Ürəyi yansa da heç nə edə bilmirdi. Susurdu. Susdu da.

Beləcə aylar dolandı, illər dolandı. Hər gün özü də bilmədən qızını öz qucağında gizlətmiş təpənin üstündə oturub göz yaşı tökən çarəsiz ana gündən-günə üzülürdü. Ümidi də qırılmışdı. " Balamı yellər apardı” deyib fəryad edirdi. Nə az, nə çox hadisədən yeddi il ötdü.

Qonşular səs-küy içərisində açdılar səhəri. Xeyransanın oğlu yenə sərxoş gəldiyi üçün evdə dava düşmüşdü. Haraya yığılan qonşular Güneli qan içində gördülər. Ərinin verdiyi əzablara dözməyən Günel onun bu halına etiraz etdiyi üçün şiddətlə üzləşmişdi. Xəyal əlində bıçaq qızın üstünə cumurdu. "Öldürəcəm səni” deyə hədələyirdi. Xeyransa saçın başın yolsa da Xəyal heç kimə məhəl qoymurdu. Qorxudan heç kim yaxınlaşmırdı. Qonşudakı haraya gələnlərdən biri də zavallı Gülnisə idi. O, cəsarət toplayıb qabağa keçdi. Oğlum, qurban olum, sakitləş, hirsli başda ağıl olmaz deyə onu ovundurmağa çalışdı.

Günelin bədəni kimi ürəyi də yaralı idi. Yaralı aslan kimi coşmuşdu:

-Öldür. Öldür birdəfəlik canım qurtarsın. Sənin əlində nədirki bu? Yazıq Esmiranı necə öldürdünsə məni də eləcə öldür. Onun yanında da basdırarsan. Onsuzda heç kim gəlib sənin bağını qazmayacaq deyə qışqırdı.

Sükut çökdü.

Gülnisə özünə gələndə kimsə onun əlini ovxalayırdı. Gözlərini açdı. Xəstəxana otağında olduğunu gördü. Otaqdakı tibb bacıları onun ayıldığını hiss etməmişdi. Asta səslə öz aralarında danışırdılar.

-Yazıq arvad 7 ildir balasından xəbərsiz idi. Vicdansız qonşulara bax ee. Necə gizlədiblər yazıqdan.

-Guya tutulmaqdan qorxublar. Indi daha da betər olacaq. O əclafın cəzasını başqaları da çəkəcək. Hə, yəqin anasını, arvadını da tutarlar. Neçə ildi susublar, ört basdır ediblər...

Ayağa qalxmaq istəyəndə tibb bacısı sinəsindən basdı:

-Uzanın sizə ayağa durmaq olmaz.

-Burax qızım, mənim yolumu gözləyənim var. Axı, bu gün balama baş çəkməmişəm. Nigaran qalacaq məndən. . .

Nəsibə Nəsib qızı
Xeberle.com