Dayanmadan gedən qatarın səsinə bənzəyir ürəyimin döyüntüsü...
Gah yavaşıyır, gah sürətlənir, gah da dayanır
Yığıb içinə dünyanın yükünü gərəkli, yüngül, ağır
Daşıyır hara desən ünvanlı ünvansız.
Yorulub yollarda indi neynəsin
Boşalmayan yükünün ağırlığından...
Uzaqdan gələn qəribə bənzəyir ağzımda dilim
Gah susur, gah danışır, gah da utanır
Dəmiçi zindanında qaynayan sözlərimi
Döyəcləyir, çevirir, sonra da suya basır
Yatırır ürəyimin hərarətini.
Dilimə də, dicəl, deyir.
Dərdim
Dərd məni silkələyir,
Küləkdə titrəyən yarpaq kimiyəm.
Qəmlərə bələnib, çölə atılmış,
Anasın itirən uşaq kimiyəm.
Əllərim boşalıb havada qalıb,
Gəl basım sinəmə səni, ay ana
Döysəm də açılmaz bağlı qapılar,
Daha qəlbi qırıq qonaq kimiyəm.
Evinin işığı yanılı qalıb,
Düzdüyün süfrələr dağılı qalıb.
Daha gözləməyir məni kimsələr,
Bir son söz yazılmış varaq kimiyəm.
Yazda köç eyləyər ellər dağlara,
Üzüm həsrət qaldı yağan qarlara.
Yarpızlı yolları, barlı bağları,
Binəsi uçulmuş yaylaq kimiyəm.
Kamilə Nəriman
Xəbərdən istifadə edərkən istinad etmək vacibdir.
