Biz ağır döyüşlərdən məğlub çıxan xalqıq. Uşaqlarımız orta məktəbdə Xocalı faciəsini, Şuşa, Laçın, Qubadlı, Kəlbəcər və digər rayonlarımızın ermənilər tərəfindən işğalı tarixini gündəliklərin “Tarix” bölməsində görürlər.

Biz müharibədən məğlub çıxdıq, amma bu müharibədə kimliyimizi də göstərə bildik. Qarnına qranatı bağlayıb özünü erməni tankının altına atan və öz canını qurban verməklə dostlarını xilas edən Etibar İsmayılovun, son nəfəsinə qədər Xocalını qoruyan Əlif Hacıyevin, Şuşa qəhrəmanı Ramiz Qəmbərovun, ermənilərin canına vəlvələ salan Fred Asifin və minlərlə belə oğullarımızın, kişilərlə çiyin-çiyinə döyüşən qadınlarımızın qəhrəmanlığı bizim var olmamızın göstəricısi idi.

Onlar bizim bu gün yaşamağımız üçün canlarını qurban verdilər. Gəlin biz də o, şəhidlərimizi unutmayaq. Sadəcə xatırlayaq. Onların narahat, nigaran ruhu parçalanmış, məğlub olmuş məmləkətimizin üzərindədir.

Sizi bu gün bu oğullarımızdan biri ilə -Mətləb Mansurovun həyatı ilə tanış edəcəyik.

Mansurov Mətləb Fəttah oğlu 1961-ci il aprelin 9-da Kürdəmir rayonunda dünyaya göz açıb. Sonralar Bakıda yaşayıb və Kəlbəcərdə gedən qanlı döyüşlərdə qəhrəmancasına şəhid olub.

M.Mansurovun həyat yoldaşı Kamələ xanım deyir ki, uşaqları indi də atalarını xatırlamırlar: “Böyük oğlum Fəridin 4, Samirin 2 yaşı var idi.

Samir atasını heç xatırlamır. Amma Fəridin atası ilə sonuncu günü yadında qalıb. Uşaq olanda o günü tez-tez xatırlayırdı. Deyirdi atam məni nənəmgilə aparmışdı. Məni nənəmgildə qoyub harasa getdi, gedəndə dedi gəlib səni aparacağam, amma gəlmədi”.

Kamalə ilə Mətləb uzaq qohum olublar. 1987-ci ildə sevib-seçib ailə qurublar. İki övladları dünyaya gəlib.

“Mətləb ailəsinə, uşaqlarına çox bağlı idi. Hərdən mənə qəribə gəlirdi onun aşırı diqqəti, övlada məhəbbəti. Ən xırda hallar da onun gözündən qaçmazdı”.

1993-cü ilin noyabrında Mətləb Mansurov könüllü olaraq döyüşə yollanır.

Yanvar ayında isə Kəlbəcərdə gedən ağır döyüşlər zamanı şəhid olur.

“Gedəndə şəhid olacağı ürəyinə dammışdı. Çox normal baxırdı buna. Dedi ki, bizim borcumuzdur, döyüşməliyik, qorumalıyıq. Bir də onu dedi ki, mən öləndə 40 gün ağlayarsan. Sonra da uşaqlara yaxşı baxarsan dedi”.

Ərinin ölüm xəbərini də bu qadın iki dəfə alıb. Bir dəfə xəbərin yalan olduğunu hərbi komissarlıq iddia edib. İkinci dəfə...

“Mətləblə eyni batalyonda döyüşən bir döyüşçünün qardaşı evimizə zəng etdi ki, bəs ağır döyüş olub, döyüşdə qardaşım da, Mətləb də şəhid olublar. Getdik hərbi komissarlığa, dedilər ki, yox, narahat olmayın, Mətləb salamatdır. Amma bizə zəng edən şəxsin qardaşı şəhid olmuşdu, gətirib dəfn etdilər. O zaman qaynatam hərbi komissarlığın sözünə inanmadı, getdi hərbi hissəyə, orda da dedilər ki sağ-salamatdır, arxayın olun. Qaynatam gəlib qonaqlıq verdi, çox sevinirdi”.

21 gündən sonra Mətləb Mansurovun yaxınlarına xəbər gəlir: Mətləb şəhid oldu.

“Sən demə, Mətləb doğrudan da elə 21 gün əvvəl şəhid olubmuş. Amma döyüş gedən ərazi ermənilərin mühasirəsində qaldığından meyitləri götürmək mümkün deyildi. 21 meyit 21 gün qarın altında qalıb. 21 gündən sonra bizimkilər hücuma keçib ərazini ermənilərdən təmizləyəndən sonra şəhidlərimizin meyitərini qarın altından çıxarmışdılar. Həmin gün Bakıya 21 şəhidin meyiti gətirildi”.

Kamalə xanım deyir ki, həyat yoldaşı şəhid olandan sonra çox əziyyət çəkiblər: “O illərin iqtisadi-sosial böhranı bir yandan, uşaqların atasızlığı bir yandan həyatımızı əsl cəhənnəmə çevirdi. Amma hər zaman hokumətimiz bizə yardım etdi, ən çətin günlərimizdə yaxşı insanların və hökumətin qayğısını gördük. İş yoldaşım Lətafət Əlizadənin analıq qayğısını hər an hiss etdim. O, bu günə qədər də bu qayğısını bizdən əsirgəməyib. Digər iş yoldaşım Leyla xanımın sayəsində oğlum Samirə 18 yaşına qədər Asiya Müsəlmanlar Komitəsindən yardım edilib. Təkbaşına heç nə etmək olmur. İndi Samir də, Fərid də böyüyüblər. Fərid evlidir, bir nəvəm var. Həyatımız normallaşır. Amma nə olur olsun, hər yerdə Mətləbin yeri görünür”.

Ruhu şad olsun!

(interpress.az)