Xoşbəxtliyin elə zirvələri var ki, insan həmin zirvədən baxanda hamını xoşbəxt görür. Bu günlərdə ümumdünya trendinə çevrilən "Happy" mahnısına çəkilən kliplərə baxdıqca həmin sözlər yadıma düşdü. Bəlkə də, bu mövzuya toxunmazdım, əgər "Happy" mahnısı sumqayıtlılara da şamil edilməsəydi. Doğrudanmı, sumqayıtlılar xoşbəxtdirlər? 

Paytaxt Bakıdan cəmi 20-30 kilometr şimalda yerləşən bu şəhəri bir zamanlar "gənclər şəhəri" adlandırırdılar. Keçmiş ittifaqın bütün ölkələrindən insanlar iş yeri və gözəl həyat arzusu ilə buraya axışırdılar. Ancaq yaşadığımız dövrdə Sumqayıt şəhərinə iş dalınca gəlmirlər. Əksinə buranın insanları çörək dalınca ya paytaxt Bakıya, ya da başqa ölkələrə üz tutublar. 

Klipdə çəkilənlərin xoşbəxt olduqlarına şübhə etmirəm, ancaq onların bəzilərini şəxsən tanıdığım üçün bilirəm ki, xoşbəxtlikləri heç də sumqayıtlı olduqları ilə bağlı deyil. Həmin insanlar səhər paytaxta çörək üçün gedib, axşam isə artıq böyük bir yataqxanaya çevrilmiş Sumqayıta dönən on minlərlə şəhər sakinindən biridir. Sumqayıtlıların nə qədər xoşbəxt olduqlarını görmək üçün səhər saatlarında şəhər avtovağzalına baş çəkmək kifayət edir. Bakıya üz tutan avtobuslarda sərnişin əlindən yer olmadığı halda, şəhərdaxili marşrutlar günün pik vaxtında 3-5 sərnişinlə hərəkət etməli olur. Bu mənzərə də bir daha təsdiq edir ki, şəhər sakinlərinin qazancı heç də yaşadıqları məkanda deyil. 

"Happy" havasına oynayan dostlarımın diqqətinə bir məsələni də çatdırım. Xatırlayırsınızsa, yanvar-fevral aylarında Abşeron yarımadasına yağan qardan sonra şəhərdə nəqliyyat üç həftə iflic oldu. Gün çıxıb qarı əritməyənə qədər şəhər dondu. Şəhəri elə bir don vurmuşdu ki, şəhər administrasiyası təbiətin qarşısında aciz qalmışdı. Vəzifəsi körpələrə elm vermək olan müəllimlərə yolları təmizləmək barədə tapşırıq verilmişdi. Həmin görüntülər ölkədə böyük səs-küyə səbəb olandan sonra şəhər rəhbərliyi məsələni təkzib etdi. Belə bir hadisənin olmadığını söylədilər. Sanki müəllimin küçə süpürməsi görüntüləri Sumqayıtda yox, And dağlarının ətəyindəki Nobsa şəhərində baş verib. 

Şəhərin maddi qüsurlarını sadalamaqla bitməz. Gəlin bir qədər də maddi və mənəvi qüsurları xatırlayaq. Rəsmi sənədlərdə əhalisi 325 min nəfərdən çox olan bir şəhərdə cəmi bir kinoteatr bu yaxınlarda açılıb. Son 20 il ərzində şəhərdə bir dənə də olsun kinoteatr fəaliyyət göstərməyib. Şəhər gəncləri həmişə öz sevgililəri, nişanlıları ilə kinoya getmək üçün paytaxta üz tutmalı olublar. 

Şəhərin Dram Teatrında da vəziyyət elə də ürək açan deyil. Buranın tamaşaçıları adətən teatra gətirilib zövqsüz tamaşalara baxmağa məcbur edilən məktəblilərdir. Bu yöndəmsz "marketinq" siyasəti sayəsində lap körpə çağlarından insanların qəlbində teatr kimi bir gözəl sənətə ikrah hissi yaradırlar. 

Şəhərin ekologiyası haqqında da yazmaqla bitməz. Təkcə bu faktı demək kifayət edər ki, Sumqayıt dünyanın ən çirkli 11 şəhəri arasında yer alıb. 

Azərbaycan Dövlət Dram Teatrının məşhur rejissorları və aktyorları Sumqayıtdandırlar. Ölkədə fəaliyyət göstərən nəhəng şirkətlərdə, paytaxtdakı istənilən sahədə sumqayıtlı mütəxəssislərin sayı çoxdur. Ali məktəblərə ən çox məzun Sumqayıt şəhərindən daxil olur. Hələ Avropa və Amerikanın nəhəng elm mərkəzlərində çalışan sumqayıtlıları demirəm. Bir sözlə, bu şəhərin intellektual potensialı çox böyükdür. Ancaq potensiallarını insanlar öz doğma şəhərləri üçün istifadə edə bilmirlər. Bunun üçün münbit şərait yaradılmayıb. Hər gün minlərlə insan paytaxta yön alır, axşam isə evinə dönür. Ölkənin üçüncü ən böyük şəhəri yataqxana funksiyasını yerinə yetirir. Halbuki həmin intellektual potensial şəhərə yönəlsəydi, bəlkə də, Bakı onun kölgəsində qalardı. Ancaq reallıq fərqlidir. Hələ ki, biz Bakıya sığınırıq.

Bütün bu reallıqları nəzərə aldıqdan sonra, "Happy" havasına oynamaq nə qədər düzgündür, əziz dostlar? Havası zəhər olan bir şəhərdə, "Happy" havasına oynayarlarmı? Bəlkə, sumqayıtlıların halına oynamaq üçün başqa hava seçəydiniz?!.

P.S. Əgər “Happy” havasına Mehriban Ələkbərzadə, Rövşən Almuradlı kimi rejissorlar, Şəhriyar Məmmədyarov kimi şahmatçı, Rəcəbov qardaşları kimi idmançılar da oynasaydılar, sumqayıtlıların xoşbəxtliyinə doğrudan da inanmaq olardı. 

Teymur Hacıyev
/milli.az/