...Hələ qar əriyəndən sonra yaranmış Venesiya mənzərəsini demirəm. Geyin rezin qaloşunu gəz özünçün. Bir sözlə, kef elə...

Bu gün tamam ayrı bir mövzuda yazacaqdım. Sağ olsunlar ki, biz yazarları, qələm adamlarını mövzusuz qoymurlar. Məhz buna görə möhtərəm xalqımıza, millətimizə öz dərin təşəkkürümü bildirirəm.

Əlqərəz, bu gün işə tərəf təzə addım atmışdım ki, işçilərdən biri özünü mən tərəfə qaranəfəs çatdırıb, “Təcili tibbi müayinədən keçməlisiniz” dedi.

Vallah, nəzərə alanda ki, iki aydır öskürək mənim yaxamdan əl çəkmir və nəzərə alanda ki, bu qrip milləti öldürür, özüm də təşvişə düşdüm, dedim yəqin bizdən xəbərsiz epidemiya baş alıb gedir, bizlərin isə dünyadan xəbərimiz yoxdur.

Mən də redaktor dostuma məktub yazıb mail vsitəsilə göndərdim ki, məsələ araşdırılsın. Bilmədim nə öyrəndilər, nə öyrənmədilər, səbirsizlənib, işlərimi yekun edib qaranəfəs özümü biz təhsil işçiləri üçün müəyyən edilmiş tibb müəsisəsinə çatdırdım. Yox, sağ olsun hörmətlə, izzətlə qarşıladılar.

Həkim “probleminiz varmı?” dedikdə – “Öskürürəm doktor, iki aydır öskürək yaxamdan əl çəkmir” dedim. Dedim ciyərlərimi də yoxlatmışam, heç bir problemim yoxdur. İstifadə etmədiyim dərman qalmayıb. Doktor bir xeyli üzümə baxandan sonra ciyərlərimə bir daha qulaq asmağı məsləhət gördü. Bir sağıma baxdım, bir soluma baxdım. Gördüm ay aman, mən həkimə ciyərlərimə qulaq asmağa şərait yaratsam, külli-aləmdə biabır olacağam. Çünki otaqda məmə deyəndən, pəpə deyənə qədər adam var idi ki, kişi, qadın qarışmışdı bir birinə. Demokratiya. Dedim doktor təşəkkür edirəm. İstəmirəm. Dedi, istəyirsən sənə dərman yazım. Dedim nə dərman? Dedi istəyirsən heç yazmayım. Özün, maşallah, savadlı qızsan, özün öz həkimin ol. Mən də müsəlman qaydasıyla, laqeydliyə öyrəşmiş bir insan kimi, “doktor, yaz kağızı çıxım gedim” dedim. Dedi baax bunların hamısını sonda yazacağam. Dedim nə yazacaqsınız? Dedi ki, heç bir probleminin olmamasını.

Başımı aşağı salıb təbəssüm ilə otağı tərk etdim.  Gördüm ara qarışıb, məssəb itib, camaat beş-beş içəri girib, el dili ilə desək, kağızı qollatdırıb çıxır. Allah sənə rəhmət eləsin Mirzə Cəlil. Vallah, necə bizi qoyub getmisən elə o gündə qalmışıq. Bir addım da qabağa getməmişik. Elə bilirsiniz ki, məqsədim  bunu komik dillə yazıb sizi güldürməkdir? Vallah yox, billah yox. Yadınızdadır, qar yağmışdı. Bilirsiniz, çörək növbəsində insanlar nə edirdi? Bir-birinin başına çıxırdı. Elə bil aclıqdan öləcəklər. Qarın ləzzətini duymaqdansa, gəlib burada çörək davası edirlər. Özü də sağ olsunlar, yollar dizə qədər qar idi, məhz sizin zövq almağınızı düşünübən onu təmizləmədilər ki, baxıb həzz alasınız. Hələ qar əriyəndən sonra yaranmış Venesiya mənzərəsini demirəm. Geyin rezin qaloşunu gəz özünçün. Bir sözlə, kef elə.

Sağ olsunlar bizi unutmurlar. Sağlamlığımızın qeydinə qalırlar. Pulsuz, təmənnasız.

P.S. Məndən qabaqda bir xanım var idi. Tibb müəsisəsindəki hadisəyə qayıdıram. Canının ağrısından danışırdı həkimə. Qanının azlığından. Həkim ona dedi ki, ciyər ye. Özü də qaynatma, at dəmirin üstünə, ala-püstü olsun, çək dişinə. Ağzında təkəmtük dişləri görünən xanım üzümə baxıb mənə göz vurdu. Bəlkə də, gözünə çöp  düşdü. Bəlkə, mənim işığım onun gözünü qamaşdırdı. Daha orasını bilmirəm.

Günel Eyvazlı (birlik.az saytının yazarı)