“Qafqazinfo” yazıçı Varis Yolçuyevin “Yaşıl üzlü gündəlik” adlı romanından bir hissəni “Kitab evi”nin oxucularına təqdim edir.
Qeyd edək ki, yazıçının yeni romanı “Əli və Nino” kitab mağazaları şəbəkəsində iyun ayında ən çox satılan kitabların reytinqində birinci yerdə qərarlaşıb.
“Yaşıl üzlü gündəlik”
Braziliyada qanadlarını çırpan kəpənəyin qanadçırpma yelinin Texasda tornado törədə biləcəyi ehtimalı nə qədərdir?
(Edvard Lorensin Xaos nəzəriyyəsindən)
Yalnız filmlərdə və romanlarda sevgi ilk baxışdan olmur ki... Real həyatda da buna ara-sıra rast gəlinir. İki şəxs qarşılaşır, baxışırlar, dərhal da bu dünyaya məhz bir-biri üçün gəldiklərini anlayırlar.
İlk baxışdan qarşılıqlı sevginin mövcudluğunu elm də sübut edib: bu işıqlı, müqəddəs hisslər cəmi bircə anda yaranır. Dərhal orqanizmdə dəyişikliklər baş verir. Baxış kontaktından sonra saniyənin beşdə bir hissəsi ərzində beynin on iki şöbəsi güclü oyanışa məruz qalır. Qana bir neçə müxtəlif hormon atılır ki, bu da sinir sisteminin adi fəaliyyətini dəyişir, gərginləşdirir. Sevgi qığılcımı beləcə yaranır.
Alimlərin fikrincə, insan orqanizminin sevgiyə düçar olması zamanındakı halı xəstəliyə düçar olması zamanındakına bənzər olur.
Əksəriyyətimiz «xaos» sözünü qayda-qanunsuzluğun, dərəbəyliyin sinonimi hesab edirik. Xaossa ümumiyyətlə qeyri-sabitliyi bildirir. Xaotiklik hər yerdə və hər şeydə mümkündür. Hətta ən sabit olan belə qeyri-sabitlikdən sığortalanmayıb...
Yaxşısı budur, siz xəbərləri izləyin. Görün bu gün Texasda tornado baş veribmi?
0.
Nəyə desəniz and içərəm, həmin anda o qadını gördüm. Bəlkə bu, yuxu idi, bəlkə təsəvvürün gücü idi, bilmirəm. Ancaq bu günə qədər adını belə eşitmədiyim o qadın həmin o taleyüklü, həmin o həlledici məqamda gözlərimin qarşısında nimdaş xatirələrinə bürünərək dimdik dayanmışdı. Hətta bəyaz saçlarında, qırışmış sifətində, işığı öləzimiş gözlərində donub qalmış əzab ifadəsini, bir də nə olduğu heç cür anlaşılmayan qarışıq digər ifadəni aydınca sezmişdim.
Yalnız sonra - həmin o taleyüklü, həmin o həlledici məqam fırtına kimi gəlib keçərkən bu ifadənin nə olduğunu anlamış oldum.
Əslində isə daha buna bir ehtiyac da qalmamışdı...
***
Qara qarğalar dəstələnib çığırışa-çığırışa bu dəfə lap alçaqdan uçdular. Dövrə vurur, gözdən itir, az keçmiş yenidən qayıdıb gəlir, rəqslərini davam etdirirdilər. Səma qaramtıl rəngdəydi, ara-sıra qapqara buludlar gözə dəyirdi. Amma bu qaralıqda nəsə qırmızımtıl bir çalar sezilirdi.
Şər hələ tamam qarışmamışdı.
Artırmada dayanıb bu cansıxıcı, üzücü mənzərəni seyr edən qadın köks ötürdü, «qarğalar bu cür alçaqdan uçursa, demək, çovğun olacaq» düşüncəsiylə çiynindəki yun şala daha bərk büründü.
Evləri təpənin üstündəydi deyə buradan - artırmadan bütün kənd ovuc içi kimi görünürdü. Bəzi evlərdə artıq işıqlar yandırılmışdı. Adətən yazda, yayda yamyaşıl libasa bürünən ətraf indi qışın bozluğundan əziyyət çəkirdi.
Qadın üçgözlü birmərtəbəli evin ev işlərini - təmizliyi, biş-düşü görüb qurtardıqdan, çöl işlərini - on-on beş toyuq-cücəni tezdən damdan çıxarıb, axşam da dama saldıqdan, gedib quyudan su gətirdikdən, kənd dükanından ayın-oyun aldıqdan sonra bütün gününü bu artırmada keçirər, gözünü rayon mərkəzinə uzanan ilan kimi qıvrılmış yola dikib hərəkətsiz halda susardı. Axşamdan ta gecəyədək isə televizorun qarşısından durmaz, bütün xəbər proqramlarını ardıcıllıqla izləyərdi.
Gözləri yolda qalmışdı. Böyük ümidlərlə Bakıya oxumağa yola saldığı qızı dörd ilə yaxın idi ki, itkin düşmüşdü. Nə öldüsü bilinirdi, nə qaldısı.
Həyat yoldaşını da bu dərd iki il öncə dünyadan vaxtsız aparmışdı. Yenə ikilikdə ağır yükü çəkmək nisbətən yüngül idi. Di gəl, təklikdə çox çətinləşmişdi dişinə kimi silahlanmış dərdin həmlələrinə duruş gətirmək.
Hətta mən həmin həmlələri bağlı qapını açmaq üçün öncə yumruqladığın, sonra təpiklədiyin, daha sonra da geriyə çəkilərək irəli şığıyıb var gücünlə çiyninlə itələdiyin qapının petlə və cəftəsinin boşalması halına necə gətirilməsi şəklində əyani hiss də edirdim...
Saatın neçə olmasını yenə də havadan duydu. Barmaqlarını dibçəkdəki ətirşah gülünə sürtüb dərindən ah çəkdi, otağa keçdi. Maşayla sobanın odunlarını qarışdırıb televizoru açdı, qarşısında əyləşdi. Kanaldəyişənlə kanalları gəzib saat altı xəbərlərini tapdı.
... Dizə kimi qar, buz bağlamış yollar, bir-birinə dəyən avtomobillər... Diktor xanım Türkiyədə həyatı iflic vəziyyətinə salmış anomal soyuqlardan, qar yağışından danışırdı.
Qadın lap üşüdü. İçindən titrətmə keçdi. Durub sobanın üstündəki dəmir çaynikdən fincanına kəklikotu dəmləməsi süzüb qəndqabıdan da şəkər parçası götürdü, yerinə qayıtdı, gözünü ekrana zilləyib çayını qurtumlamağa başladı.
Olsun ki, həmin müddətdə bir başqa süjet də getmişdi. Ancaq bu an telejurnalist oğlan əlində mikrofon yarıqaranlıq Bakı zirzəmilərindən birində üç uşağın arasında dayanmışdı. Uşaqlar səfil idilər, burada yaşayırdılar. Oğlan onları sorğu-suala tutur, ailələri, bura necə düşmələri, güzəranları barədə bilgilər almaq istəyirdi.
Kamera üz-gözü kirdən qaralmış irigöz, hündür uşağın üzərində dayandı, əlləri ilə üzünü tutmuş nisbətən bəstəboyuna keçid etdi. Sonra döşəmədəki dəmir dolçalara, qara çörəyə, yerə döşənmiş əsgər şinellərinə tuş gəldi. Ardınca siqaret qutusu, alışqan, daha sonra rəngi boza çalan qalın bir dəftər gözə dəydi. Kamera dəftəri lap yaxına gətirdi.
Üstündəki «Z+T» yazısını və azacıq pozulmuş gül rəsmini görəndə sanki qadını ildırım vurdu. Yox, gözləri onu aldatmırdı. Aydınca görünürdü iki yarpaqlı saplağın üstündə qızılgül rəsmi və «Z+T» yazısı.
Elə bircə kəlmə «Zeynəbin gündəliyi» söyləyərək bayıldı, tappıltıyla yerə gəldi...
Hətta o küt tappıltı səsinin divarları yalayaraq dışarı çıxmaqçün necə dəlik-deşik axtarması da hafizəmə yazılıb.
1.
- Stop! Yenə sözü düzgün tələffüz etmədin. «Çələng». Başa düşürsən, «çələng». Musiqi çələngi.
- Bəs mən necə deyirəm?
- Sən «çələnc» deyirsən.
- Tural müəllim, vallah, mən də siz deyən kimi deyirəm.
- Leyla, bura bax, dolayırsan məni?! Məgər uşaq-zadam?! «Çələng»lə «çələnc»i seçə bilmirəm?! Başım ağrıdı, Allah haqqı. Nə qədər olar e?! Bezmişəm əlinizdən. Bir verilişi ortaya normal qoya bilmirəm. Hey başağrısı, əsəb gərginliyi. Bu nə komandadır mən işləyirəm?!
- Tural müəllim...
- Get, Leyla, get! Çəkiliş olmayacaq bu gün.
- Tural müəllim...
- Dedim get!..
Burnunu sallaya-sallaya gedir. Mən bu qızın telejurnalist kimi gələcəyinə inanmıram. Tələffüzü normal deyil, «ç», «c», «g» hərflərini fərqləndirə bilmir, üstəlik də dialektlə danışır.
Sual dolu baxışlarla baxan operatoru - Mirzəni də acılayıram. O da suyu süzülmüş halda çəkiliş pavilyonunu tərk edir.
Sabah saat 4-də verilişi təhvil verməliyəm. Hələ heç nə hazır deyil. Bu, nə vaxt çəkiləcək, nə vaxt montaj olunacaq, nə vaxt bədii şuraya baxış üçün göndəriləcək?! Hələ bir pavilyonun gününə bax! Bu nə tərtibatdır, bu nə dekorasiyadır? Belə səriştəsizlik, zövqsüzlük olar?
Ürəyimdən tərtibatçı rəssamı tapıb narazılığımı bildirmək keçincə mobil telefonum zəng çalır. Bunun zəngini mütləq dəyişməliyəm, çox diksindiricidir. İcraçı direktorun referenti Ayşən xanımdır. Deyir, təcili direktorun kabinetinə gəl. Görəsən, yenə nə məsələdir? Özümlə gəzdirdiyim iş dəftərimi qoltuğuma vurub qəbul otağına tələsirəm. Mərmər döşəmədən və pillələrdən par-par parıldatmaqdan zövq aldığım tuflilərimin taqqıltısı gəlir. Daha bir taqqıltı bu taqqıltıya qarışır. Bu, dikdabanların taqqıltısıdır. Özü də istənilən şəxslə mərc də gələrəm, gümüşü rəngli dikdabanların. Bu səsi min səsin arasından seçərəm...
Ülkər. Mənə hissləri olan və bunu gizləyə bilməyən Ülkər...
Addımlarını yeyinlədib çatır.
- Tural, salam.
Ayaq saxlamadan salamlaşıram.
- Gecə niyə mesajıma cavab yazmadın?
Qonur gözlərinə boylanıb: «Ülkər, direktor çağırıb, tələsirəm, bağışla», - söyləyirəm. Sürətimi artırıram, lap qaçaraq hala gəlib çatıram. Arxada qalır.
Ülkər pis qız deyil, simaca da, boy-buxunca da, xasiyyətcə də bəyənilməyə layiqdir. Mən «Sosial həyat» redaksiyasının baş redaktoruyam, o, «Gənclik» redaksiyasının. İşgüzardır, gözəl ailədəndir, haqqında mənfi bir şey eşitməmişəm. Amma hisslərinə cavab verə bilmirəm. Günaydan sonra sanki içimdə bir xof var. Elə bilirəm, kimə ürək versəm, yenə də aldanacağam...
Bu da qəbul otağı. İçəri keçirəm. Çox iri bir otaqdır. Mebeli də, döşəməsi də, divar kağızları da - hamısı tünd rəngdə, zəhmlidir. İcraçı direktorun və müavininin üzbəüz kabinet qapıları, lap başda referentin üstü telefonlarla dolu masası və kreslosu, divar boyunca düzülmüş stullar (iki nəfər oturub gözləyir), qara rəngli, əyləşərkən dərinlərə qərq olduğun çox yumşaq divan, bir də şüşə jurnal stolu.
Ayşən «İçəridə yoldaşlar var, otur gözlə» söyləyir. Nə vaxtdır diqqət etmirəm, deyəsən, bir az kilolarını atıb bu şirniyyat udan qız. Amma etiraf edim ki, ona doluluq yaraşır.
Divanda əyləşib jurnal stolunun üstündən «Bakı» jurnalını götürüb vərəqləyirəm.
Vinq Şuanın feşn-çəkilişləri...
Mixail Jvanetskinin Bakı təəssüratları...
«YARAT» Müasir İncəsənət Məkanının küçə incəsənəti sərgisi...
Leonid Qusmanla müsahibə...
- Saqqala salam vermirsən?!
Qulağımın dibindən gələn səsdən diksinirəm. Bu ki Fərəc müəllimdir! İçəridə əyləşmiş iki nəfərdən biri, «İdman» redaksiyasının baş rejissoru. Ağsaqqalımız. Sayı tək-tük qalmış «köhnə kişi»lərin nümayəndəsi. Necə diqqətsizəm. Ən azından, gərək şaqqıldatdığı təsbehinin səsindən burada olduğunu duyaydım. Və ümumiyyətlə, içəri girərkən necə olub içəridəkilərə salam verməmişəm?!
- Bağışlayın, Fərəc müəllim, diqqət etmədim.
Ayağa durub ədəb-ərkanla görüşürəm. Onunla da, yanında əyləşmiş baş mühasibimizlə də.
- Xeyirdir? - soruşur Fərəc müəllim.
Çiynimi çəkirəm, «Bilmirəm, çağırtdırıb», - söyləyirəm.
Telefonum yenə zəng çalır. Bu dəfə səsi lap cingildəyir, qəbul otağının adət etdiyimiz səssizlik libasını doğram-doğram edir. Üzrxahlıq bildirən baxışım Ayşənin tərs baxışıyla toqquşur. Qəbul otağına girərkən telefonun səsini almaq qaydasını niyə unutmuşam, görən?
Cəld səhvimi düzəldirəm, narahatlıq törətsə də «iPhone» cibimə basılır.
Ayşənin sağ böyründə iri dibçəkdə enliyarpaqlı bəzək ağacı qərarlaşıb, adını heç kəs bilmir. Yarpaqlarının rəngi tünd-yaşıldır, qaraya çalır. Hər dəfə bura girəndə mənə elə gəlir, bu ağac başqa yerdə olsaydı, belə qaramtıl olmazdı. Qəbul otaqlarında əşyalarla yanaşı, bitkilər də zəhmli görünür.
Direktorun kabinetinin qapısının səsi... İçəridən iki ortayaşlı kostyum-qalstuklu kişi çıxır. Ayşənə baxıram. Başının işarəsiylə «Keç» deyir.
Ayağa durmağımla Fərəc müəllimin dillənməsi eyni vaxta təsadüf edir:
- Təzə kəlamımdır. İstəsən, söhbətlərində istifadə edə bilərsən. Ac olanda yemək, üşüyəndə geyinmək, bir də evlənəndə deyinmək - ən zəruri tələbatlardır.
Yoxsa o da evlənməməyimə eyham vurur? Deyəsən, mənim evlənmək məsələm ümumailə miqyasından çıxıb Ümumbakı miqyasına keçib, xəbərim yoxdur.
Fərəc müəllimi harada gördün, fərq etməz, mütləq sənə yeni kəlamını söyləyəcək. Bu kəlamlar əksər halda elə bir məna da daşımır, bəzən açıqca adi söz yığını olur. Amma di gəl, ağsaqqalımız özünü Aristoteldən, Kantdan üstün tutur. Deyir, kaş o dövrlərdə yaşayaydım, sözə qiymət verilən dövrlərdə.
Bir xasiyyəti də var. Hansı məclisdə olursa-olsun ucadan danışaraq diqqəti cəlb etməklə məclisin ağsaqqalı statusuna yiyələnməyə çalışacaq.
Kabinetə keçib qapının ağzında dayanıram. Əlli yaşından xeyli gənc qalmış və bu gün həm də xüsusən gümrah, bol enerjili görünən direktorumuz telefonla kiməsə tapşırıq verir. Əlinin işarəsiylə mənə oturmağı təklif edir. Nəhayət, dəstəyi yerinə qoyur.
- Hə, Tural, necədir işlər?
- Çox sağ olun, cənab direktor. Yaxşıdır.
- Tok-şoularınızdan başqa nə hazırlayırsız, nə yenilik var?
- Bir musiqiçi tapmışıq, böyük istedad sahibidir. Müxtəlif janrlı musiqilərdən əsl çələng (dərhal yadıma Leyla düşür) hazırlayır. Ancaq sənətinin dalınca gedə bilməyib. Erkən ailə qurub, ehtiyac, maddi sıxıntı...
- Boş ver. Saxla onu. Al bu nömrəni.
Qarşıma üzərində mobil telefon nömrəsi yazılmış kağız parçası qoyur.
- Bayaq qəbuluma rayondan yaşlı qadın gəlmişdi bir cavan oğlanla. Təsəvvür edirsən, 2010-cu ilin aprelindən yazığın tələbə qızı itkin düşübmüş, öldüsü-qaldısı bilinmirmiş. Dünən bizim «Ana xəbər» buraxılışında zirzəmidə yaşayan səfil uşaqlardan süjet gedib, uşaqların əşyaları arasında qızının gündəliyini görüb.
Kağız parçasını götürüb rəqəmlərə diqqət edirəm.
- Əmindir ki, qızının gündəliyidir?
- Əmindir. Üstündəki rəsmdən, «Z+T» yazılmasından... Zəng et, onunla danış, süjeti çəkən jurnalistlərlə danış. Məncə, reytinqləri dağıdan bir proqram doğulur.
Duruxub qalıram. Əvvəla, gündəlik qızınkı olmaya da bilər. Lap tutalım, onunkudur, bəlkə uşaqlar haradansa tapıblar? Dörd ildir itkin düşən tələbə qızla səfil uşaqların nə əlaqəsi ola bilər axı? Heç gözüm su içmir bu məsələdən. Məncə, burada əlahəzrət şans çox azdır, iyirminin səksənədir.
Düşündüklərimi dilə gətirirəm:
- Bu, bir təsadüf də ola bilər.
Dərhal da təpki ilə üzləşirəm:
- Nə təsadüf?! İntuisiyam deyir ki, sensasion bir proqram yaranacaq. Siz indiki nəsil niyə belə inamsız, qətiyyətsizsiz?! Get və sabahdan əməli fəaliyyətə başla!
- Cənab direktor...
- Dedim ki, get və başla! Sabah gələndə birinci işin bu olsun!
Kabineti tərk edirəm. Ayşən də, Fərəc müəllim də nəsə soruşurlar. Amma suallarını cavabsız qoyuram. Əgər ortaya yaxşı material qoya bilməsəm, «bivec», «yarıtmaz», «əfəl» kimi epitetlərlə bəzədiləcəyəm. Obyektiv vəziyyət heç kəsi maraqlandırmayacaq. Əlbəttə, yalnız reytinq. Bizim məqsədimiz reytinqli verilişlər hazırlamaq, bolluca reklam əldə etmək, nəticədə rəqabətdə digər kanallardan üstün olub daha çox pul qazanmaqdır.
Amma bu məsələ məni bir sıravi insan kimi daha çox maraqlandırdı. Görəsən, o tələbə qız niyə itkin düşüb?
Kaş gündəlik, doğrudan da, onun tapılmasına yardımçı olaydı...
2.
Bilirsən, hərdən özümlə tənha qalmaq üçün məhz bura, Novxanıdakı kimsələr tərəfindən yad edilməyən unudulmuş dəniz sahilinə gəlirəm. Bizim sahilimizə.
İndiki kimi, burada iri bir daş parçasının üstündə oturub qış tənhalığının soyuq dəniz mehi ilə qovuşmasından ibarət sənsizlik badəsini başıma çəkirəm.
Soyuqda qızınmaq üçün özlərini ora-bura vuran qağayıların qıyıltısı ilə atılmış balıqçı qayığının hay-hayı getmiş çürük taxtalarının cırıltısı bir-birinə qarışır, sifətimi döyəcləyən küləyin səsini üstələyir. Ancaq bu üçlük ani olaraq səs-səsə verməyi yığışdırıb sakitləşəndə içimdəki kədərin, qüssənin vahiməli fəryadı eşidilir.
Bax məni ən çox qorxudan da elə bu səsdir. Hərdən olur, qabaqlayıcı tədbirlər görüb bu qorxunc səsi eşitməmək üçün ya zümzümə edir, ya uca səslə dənizlə danışıram. Amma çox vaxt bu səs elə qəfildən gəlir ki, sadəcə, aciz-aciz onu dinləmək məhkumluğunda quruyub qalıram...
Telefon kitabçamdan adını silmişəm, etiraf edirəm. Dönə-dönə oxumaqdan hər birini əzbər bildiyim mesajların da daha yoxdur. Birgə dinlədiyimiz musiqilərdən hansı biri qəflətən haradasa səsləndirilsə, ilan vurmuş kimi diksinir, olduğum yerin fərqinə varmadan, telefonumun qulaqcıqlarını taxıb FM dalğalarını dinləməklə ürəkdidici xatirə kabusundan qurtulmağa çalışıram.
Birgə keçdiyimiz yollar, bizim görüş yerlərimiz Bermud üçbucağı kimi arzuolunmaz məkandır mənimçün, ora yaxınlaşmağımla qərq olacağımı zənn edirəm. Amma yaxınlaşmaqdan vaz keçə də bilmirəm.
- Tural müəllim, siz sabah Muğam Mərkəzində çəkiliş etməyi planlaşdırmışdız, ancaq sabah orada tədbir olasıdır, biri günə keçiririk çəkilişi.
... Bəzən eynən sənin kimi saçını kürəyinə tökən, eynən sənin zövqündə geyinən, gülüşü, yerişi, baxışı səninkinə bənzəyən qızları görəndə tükürpədici səslə əyləcləri sıxıb yolumu belə dəyişməkdən usanmıram... İnanırsan, nə qədər əyləc izləri qoymuşam küçələrdə?
Ad günümdə mənə bağışladığın qızıl çərçivəli «Zippo» alışqanını, «Şanel. Egoiste» ətrinin aylarca qoruyub saxladığım şüşəsini, gümüş qolbağını və qəhvəyi at suvenirini bax elə bu ləpədöyəndə dayanaraq var gücümlə dənizin dərinliklərinə tullamışam... Onlar suyun üzüylə xeyli şütüyərək, nəhayət, qərq olub. Olsun ki, nəhəng dənizin suyunun səviyyəsinə bu dörd cisimciyin təsir etmək imkanı sıfırdan da betər sıfıra bərabərdir. Ancaq nəzərə alanda ki, bu dörd xırda cisimciyin hər biri özündə sənin - dünyanın ən sevimli, ən gözəl, ən hissiyyatlı və ən ehtiraslı sevgilisinin üç illik sevgi xatirələrini daşıyır, onda dənizin məcrasından çıxaraq daşacağından, düz sahilə qədər irəliləyib günahsız kənd evlərini qərq edəcəyindən qorxmağımı təbii saya bilərsən.
Hətta yazı yazmağı da tərgitmişəm desəm, inanarsanmı? Adını təşkil edən beş hərflə rastlaşmaqdan qorxuram. İndi təsəvvür et, küçələr boyu sıralanmış rəngbərəng reklam yazılarını görəndə nə hisslər keçirirəm...
Bilirsən, nə gizlədim səndən, ürəyim xaincəsinə məni sənə satır hər dəfə. Elə olur, yumruqla sinəmi döyəcləyir, səni özümdən qoparmağa söz verən, ancaq sözünə dönük çıxan ürəyimi cəzalandırmağa çalışıram... Amma sənin xatirənin ürəyimin divarlarına hopması reallığı əl-qolumu yana salır...
- Tural, anan qurban, gələndə un al, sizinçün düşbərə bişirəcəm...
... Obrazlı desəm, cismim, ruhum tam şəkildə birləşərək, hər bir əzamın, hər bir zərrəciyimin iştirakı ilə bir xor kapellası yaradıb «Mən heç vaxt səninlə olduğum qədər xoşbəxt olmamışam» adlı kantata oxuyur...
Nə olar, mənə unutmağı öyrət, Günay! Mənə öyrət ki, biganəlik, ürəksizlik, hissiyyatsızlıq necə olur. Öyrət ki, yenidən sevmək, ailə qurmaq, oğullu-uşaqlı olmaq tərkibindən ibarət xəyanəti necə, haradan əldə edə bilərəm...
Boşalmış siqaret qutularıma, şərab şüşələrimə dözüm öyrət.
Bir şeyi demədim, tək ürəyim yox, gözlərim də hər dəfə xaincəsinə məni sənə satır... Qabaq oturacaq - sənin sevimli yerin gözümə dəyməsin deyə, avtomobili baxışlarım solda idarə edirəm. Bu, təhlükəli olsa da, narahatlıq yaratsa da, məcbur qalıram. Amma bir də görürəm gözlərim oğrun-oğrun sağ tərəfə boylanır. Bir anda həyatın məni bürüyən reallığı ağlı-qaralı kino lenti ilə əvəzlənir. Qapı açılır, sən özünü oturacağa atıb öncə yanağımdan öpür, sonra yerini rahatlayırsan... «Bağışla, səni gözlətdim, Turalcıq. Necəsən, ürəyim?» söyləyirsən... Mən sol əlimlə sükanı tutaraq sağ əlimləsə sənin əllərinə toxunuram... Onları nəvazişlə sığallayıram... Və qəfildən də qeyb olur, məni xəyal şərbətindən qoparıb gerçəklik zəhərinə qaytarırsan.
Nə olar, mənə öyrət ki, bax belə anlarda avtomobili yolun kənarına verərək üzümü sənin qoxunu saxlayan oturacağa söykəyib hönkür-hönkür ağlamaqdan necə qurtulum...
- Alo, Tural müəllim, sizi narahat edən bir tamaşaçıdır. Verilişlərinizə ailəlikcə baxırıq, çox bəyənirik. Necə deyərlər, sükanı belə saxlayın!
... İndi yenə buradayam. Axşamın alatoranında həmin iri daş parçasının üstündə oturub qış tənhalığının soyuq dəniz mehi ilə qovuşmasından ibarət sənsizlik badəsini başıma çəkirəm.
... Hələ ki, buradayam.
... Qağayılar da buradadır, balıqçı qayığı da, küləyin vıyıltısı da.
Bir azdan içimdəki qüssənin ulaşması eşidiləcək...
Qorxuram, çox qorxuram...
3.
